Adramelch - Irae Melanox

Αν την ψάχνεις στο χώρο του power/progressive metal, πιθανότατα να έχεις γυρίσει κάθε πέτρα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία.Αλλά όλα δεν ξεκινούν και τελειώνουν εκεί. Μια καλή περίπτωση μας είχε έρθει από την Ιταλία το 1988 και μάλιστα σε πιο επικά επίπεδα. Μιλάμε για τους Adramelch από το Μιλάνο που ξεκίνησαν το 1986 και μετά από ένα demo  κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το άξιο διθύραμβων ντεμπούτο τους, ‘’Irae Melanox’’ το 1988. Πέντε κόντρα ξυρισμένοι νεαροι Ιταλοί κυκλοφορούν ένα κορυφαίο δίσκο που θα εξυμνείται από τους πάντες, είτε όταν μιλάμε για επική μουσική, είτε για τεχνικό/προοδευτικό Power Metal. Το ντεμπούτο περιείχε τέσσερα από τα τραγούδια του ομώνυμου demo  (μόνο το τραγούδι ‘’adramelch’’ που μπήκε και στη συλλογή Heavy Rendez Vous και μια εισαγωγή  δεν τα κατάφεραν) μαζί με νεότερες συνθέσεις και κυκλοφόρησε από την Ιταλική Metalmaster Records , εταιρία υπεύθυνη για εξαιρετικές κυκλοφορίες του metal της χώρας τους στα 80ς. Η μπάντα διαλύεται   αλλά η διαθήκη τους μεγάλη. Τελικά το 2003 οι Gianluca A. Corona (κιθάρες) και Vittorio Ballerio ξαναβάζουν μπροστά τις μηχανές των Adramelch. Μέχρι το 2015 κυκλοφόρησαν άλλους τρεις δίσκους  με σταδιακή αλλαγή του ήχου σε πιο μελωδικότερες φόρμες του heavy/prog. Εμένα μου αρέσουν όλοι οι δίσκοι τους πάντως. Πλέον 50+αρηδες, δύσκολα θα ξανακούσουμε κάτι στο μέλλον κάτω από αυτό το όνομα.

Δεν μπορώ να γνωρίζω το αρχικό σοκ που έπαθαν οι ακροατές του   ‘’Irae Melanox’’. Πρώτα κάτι πλήκτρα, μετά πειραγμένοι ρυθμοί. Το μπάσο σηκώνει μπαιράκι, οι κιθάρες εξιστορούν με συγχορδίες και οι ρυθμοί ανεβαίνουν σταδιακά. Επικά φωνητικά από φουσκωμένα σωθικά, ρυθμικά άτια που χλιμιντρίζουν βάρβαρα και καλπάζουν και σχίσιμο της γής  από ριφφάρες. Μεγάλη η πρώτη σύνθεση με απέραντο εύρος δύναμης γεμάτο αλλαγές στα άπαντα. Πείνα για αέρα μιας και οι λέξεις και οι κραυγές εκσφεντονίζονται η μία μετά την άλλη χωρίς να προλαβαίνει να πάρει ανάσα. Διπλές κιθάρες που σε τσακίζουν με την επέμβαση τους σε καίριες στιγμές. Και ακόμα είμαστε στο πρώτο τραγούδι. Στο ‘’ Zephirus’’ ακούς την progressive πλευρά τους με πλήκτρα από ταινία Γαρδέλη. Κραυγή από τον Όλυμπο προς τον απέραντο Γαλαξία όσο οι axemen εναγκαλιάζουν αυτό το επικό συναίσθημα και το μετατρέπουν σε ήχους. Κάποια choir φωνητικά από τον Corona αυξάνουν αυτό το συναίσθημα.  Ένδοξοι ήχοι με προοδευτικούς/τεχνικότατους ρυθμούς που βάφουν το metal  τους με άλικο χρώμα. Κάθε τους ήχος, μια κλωστή σε λαβύρινθο και όλα μαζί μια πολεμική πανοπλία/ακόντιο απέναντι σου με εχθρική διάθεση.

Χωρίς να υπάρξει στιγμή που θα ακούσετε ένα συνεχόμενο τάπα τούπα, ταχύτητες που θάβουν τις μελωδίες ή ανούσια και περιορισμένα φωνητικά, το ‘’ Irae Melanox’’ για να μας μάθει πως η μουσική μας μπορεί να είναι συνάμα φοβερή αλλά και εκλεπτυσμένη παικτικά. Να είναι έντονη και να σε ταρακουνάει συνθέμελα χωρίς να βασίζεται ούτε στην εμφάνιση των μελών της, ούτε σε στιχουργικές ιστορικές αναδρομές, ούτε σε γεροδεμένους μποντυμπιντεράδες και τανκς σε εξώφυλλα. Επική ενσάρκωση σε αρμονίες, είτε φωνητικές είτε μουσικές. Αυθεντικές αισθήσεις και σκέψεις και πλούσιο ταλέντο. Θα χαθείτε άπειρες φορές να παρακολουθείτε τις ακροβασίες του ρυθμικού ντουέτου που όμοιες του δεν έχετε ακούσει ποτέ σε power metal μπάντα. Την αφοσίωση τους σε Βαβυλώνια χασίματα χωρίς να λειτουργούν αντιμεταθετικά ως το προ το σύνολο. Ακούστε τα μαρτυρικά φωνητικά του ‘’ Decay’’ , αυτά που απελευθερώνουν φόβο και κυριαρχία στον ίδιο τόνο.  Τις κιθάρες που ακολουθούν σε θέση τιμωρού. Οι ρυθμοί παίρνουν φωτιά, παρορμητικοί δρομείς. Καμιά ταινία με ρωμαίους και ιπποδρομίες θα βλέπανε (Ben-Hur) πριν το συνθέσουνε.  Καταιγισμός ιδεών, μερικές φορές σπάζοντας το φράγμα του ήχου, άλλοτε πιο αργά αλλά με αιματοβαμμένα riffs και ιαχές. Μόνο για την παραγωγή κάποιος μπορεί να εκφέρει κακό λόγο αλλά τότε θα χανόταν αυτός το μεσαιωνικό βάπτισμα που έχει ο ήχος τους. Άρα την λατρεύουμε και αυτήν.