Dark Quarterer - War Tears

Σαράντα χρόνια σαν Dark Quarterer και ακόμα περισσότερο αν υπολογίσεις και τους Omega R, την πρώιμη μορφή τους σε πιο Prog/hard rock ηχοτόπια. Πάρα πολλά για να μοιράζεσαι με κάποιον άνθρωπο. Και όμως οι Gianni Nepi (μπάσο/φωνή) και Paolo "Nipa" Ninci (drums) είναι ακόμα μαζί, χωρίς να βιάζονται για οτιδήποτε. Η μουσική για αυτούς δεν είναι επάγγελμα, είναι χαρά και ξέδωμα. Πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε για 66-67 χρονους πλέον. Και όμως, μόλις πέρυσι κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους άλμπουμ ‘’Pompei’’ και μάλιστα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα σε πιο prog φόρμα. Γιατί το αναφέρω αυτό; Διότι το παρελθόν τους υπήρξε αρκετά διαφορετικό. Οι πρώτοι δυο δίσκοι του συγκροτήματος (ομώνυμος το 1987 και ‘’The Etruscan Prophecy’’ ένα χρόνο αργότερα)  είναι λαμπρά δείγματα επικού heavy metal (για το ντεμπούτο μπορείτε να διαβάσετε και εδω: https://metalzone.gr/monuments/dark-masterpiece-ithaca) μα είχαν ημερομηνία λήξης με την φυγή του τρίτου μέλους Fulberto Serena που αποχώρησε το 1990 (αργότερα δημιούργησε τους Etrusgrave). O Fulberto,(ηλικιακά o μεγαλύτερος), κιθαρίστας του συγκροτήματος, ήταν και ο βασικός συνθέτης. Αφότου έφυγε, το βάρος της δημιουργίας της σύνθεσης έπεσε στα άλλα δυο μέλη. Το ‘’War Tears’’ προσανατολίζεται κάπου ανάμεσα στο επικό heavy έχοντας πλέον πιο προοδευτικές τάσεις και πειραματισμούς. Κάποια τραγούδια (αρκετά διαφορετικά) υπήρχαν ήδη από το demo του 1990. Η μπάντα πήγαινε με το πάσο τους, ο ‘’καινούριος’’ κιθαρίστας αποχώρησε το 1998 και τελικά νέος δίσκος βγήκε μόλις το 2002 (Violence) με νέο κιθαρίστα τον Francesco Sozzi. Αργότερα προστέθηκε και τέταρτο μέρος στα πλήκτρα, ο ήχος τους πλέον (στους τελευταίους τρεις δίσκους) κυματίζει στη Progressive metal σκηνή και εμείς ευχόμαστε να τους προλάβουμε ζωντανά στη σκηνή μιας και είναι και κάποιας προχωρημένης ηλικίας σε μια χώρα που έχει χτυπηθεί άσχημα από τη πανδημία.

Το ότι βλέπω τρεις σαραντάρηδες στο πίσω μέρος από το βιβλιαράκι την ώρα που ακούω ψυχωμένο heavy metal, μου αρέσει πάρα πολύ. Συνήθως όλοι οι σπουδαίοι δίσκοθ βγαίνουν από έφηβους ή ίγο μεγαλύτερους, ανθρώπους που είναι γεμάτοι όρεξοι να παίξουν μοναδικά και να αλλάξουν το κόσμο. Χαίρομαι όταν ακούω θαυμάσιους δίσκους και από πιο ώριμους μουσικούς. Τέλος πάντωω, το ‘’War Tears’’ ήταν ένα κομβικό σημείο για τους Dark Quarterer. Έπρεπε να συνθέσουν οι ίδιοι (Gianni Nepi/Paolo "Nipa" Ninci) μιας και ο βασικός συνθέτης-κιθαρίστας της μπάντας είχε αποχωρήσει. Και τα κατάφεραν πολύ καλύτερα από τι περίμεναν ακόμα και οι ίδιοι. Κράτησαν τον επικό χαρακτήρα που χαρακτήριζε το παρελθόν τους αλλά το πήγαν ένα βήμα πιο μπροστά στο μέλλον. Οι ίδιοι κύριοι, σπούδασαν αργότερα πάνω στη μουσική και το 2001 άνοιξαν μουσική σχολή αλλά και στούντιο. Δεν το λες και στασιμότητα.

Το ‘’ In the Beginning’’ είναι κάτι σαν εισαγωγή. Είναι η ευκαιρία να διαβάσεις τους πρώτους στίχους, να μπεις στο πετσί της όλης θεματολογίας και να απολαύσεις το πανέμορφο έργο σε ζωγραφιές του Fabio Della Croce που έχει φτιάξει κάτι σχετικό με κάθε τραγούδι και τους στίχους που του αναλογούν. Το  ομώνυμο τραγούδι ξεκινά. Επικό, ρυθμικό καβαλίκεμα, ακμαιότατη φωνή που βγάζει τα εσώψυχα της και ατσάλινα riffs για να σε λυγίσουν με την πρώτη επαφή. Και εκεί που νομίζεις ότι οι Θεοί του Νότου θα ξεκινήσουν αψιμαχίες, νιώθεις την προοδευτική αλλάγή 90 μοιρων, καθαρά φωνητικά α λα Marillion και αλαζονικό παίξιμο στα κρουστά. Σφαλιάρ από το πουθενά. Και η συνέχεια το ίδιο επική όπως στην αρχή, με τις τσιριχτές κραυγές να είναι λόγος να τον κάνουν ημίθεο στο Ρωμαικό δωδεκάθεο. Δεν θα ήταν εντελώς ανακριβές αν λέγαμε ότι αυτά τα riffs και τους ρυθμούς θα μπορούσαν  να τα χρησιμοποιήσουν και οι Manowar. Σε πιο αργή ταχύτητα, αλλά το ίδιο εμβατηριακά ξεκινά και το ‘’ Nightmare’’.  Πολεμικές ιαχές και επιτάχυνση. Παλμός μάχης, αντίστοιχη μουσική, φουσκωμένα στήθη και υψωμένες γροθιές. Και δω θα συναντήσετε το πειραματικό τους κόψιμο που υπουλα θα περάσει τη θηλιά του στο λαιμό σας και θα την νιώθετε να σφίγγει σε κάθε ένα από τα επόμενα ακούσματα. Πάντως το ‘’ Out of Line’’ θα δείξει αυτή τη προοδευτική/τεχνική προσέγγιση που θα πάρει η μπάντα στο μέλλον από το πρώτο δευτερόλεπτο. Εδώ έχουμε ξεκάθαρα κρουστικό καταιγισμό για να ανάψουν τα αίματα, πριν καν ακολουθήσουν οι κιθάρες. Πιο Hard rock, πιο Led Zeppelin/Whitesnakeικό. Φετιχιστικό μπάσο στο ‘’ Lady Scolopendra’’ πριν ειαχθούν απειλητικές κραυγές/κιθάρες και drums. Είναι απίστευτο το πόσο δυναμική μουσική λαμβάνουμε από μόλις τρία άτομα. Αρκετές prog rock τζούρες και εδώ κάνοντας το ακόμα πιο ενδιαφέρον και μοναδικό σαν άκουσμα. To ‘’ Darkness’’ χάνεται εξ ολοκλήρου στο προοδευτικό του κόσμο και στέλνει σήματα μεγαλειότητας σε εμάς, το ‘’ Last Paradise’’ είναι και πάλι επικό μέχρι να στεγνώσει το λαρρύγι και το ‘’ A Prayer for Mother Teresa of Calcutta’’ το πιο φορτισμένο συναισθηματικά κάνοντας αυτό που πρέπει να επιτυγχάνει κάθε metal δίσκος. Να σου ‘’μιλάει’’ . Και ο τρίτος δίσκος των Dark Quarterer είναι  αυτό που λέμε, ‘’ψυχή πάσα αθάνατος’’.