Doom:VS - Aeternum Vale

Ο Johan Ericson είναι ο κιθαρίστας (παλιότερα drummer) της γνωστής goth/doom/death μπάντας Draconian  που παρακουλουθήσαμε ζωντανα στη χώρα μας προ πενταετίας στη προώθηση του ‘’Sovran’’ με τη νέα τότε τραγουδίστρια. Η ιστορία των Draconian ξεκινά πίσω στο 1993-94 αν και το ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε μια δεκαετία μετά. Κάπου τότε αποφάσισε και ο Johan να δημιουργήσει το δικό του μουσικό project παίρνοντας το γοτθικό/μελαγχολικό/σκοτεινό ήχο των Draconian και πηγαίνοντας το στα άκρα, αυτό που ονομάζουμε funeral doom/death metal. Το όνομα του δικού του μουσικού οχήματος πήρε το όνομα Doom:VS που ο ίδιος το εξηγεί σαν Doomus, το σπίτι της καταδιίκης, του χαμού. Το 2004 που έδωσε σάρκα και οστά στις σκέψεις και την έμπνευση του, κυκλοφόρησε και ένα demo cd, το ‘’Empire of the Fallen’’. Αφού κατάφερε να αποσπάσει ένα συμβόλαιο με την Φιλανδική Firedoom Music (που όπως υποδηλώνει και το όνομα της εξειδικευόταν στον doom ήχο και είχε μόλις πρωτοξεκινήσει) κυκλοφόρησε το ντεμπούτο ‘’Aeternum Vale’’ το 2006 έχοντας και τις τέσσερις συνθέσεις του demo, αρκετά αλλαγμένες και επανηχογραφημένες. Δυο χρόνια αργότερα και τον καιρό που οι Draconian κυκλοφορούσαν το ‘’Turning Season Within’’, o Σουηδός έβγαζε το δικό του, καταπληκτικό ‘’Dead Words Speak’’. H Firedoom έκλεισε προ δεκαετίας και οι Doom:VS άργησαν να κάνουν το επόμενο βήμα που τελικά ήρθε το 2014 με το ‘’ Earthless’’, τον Johan να τραγουδά πλέον μόνο καθαρά φωνητικά (και βέβαια να παίζει τα πάντα) και τον Thomas A.G. Jensen (Saturnus) να αναλαμβάνει τα παραμορφωμένα. Οι Draconian έχουν μεγαλώσει πολύ σαν μπάντα (από θέμα φήμης και συναυλιών) και οι Doom:VS έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα περιμένοντας κάποτε το τέταρτο βήμα. Πιστεύω ότι τώρα με την πανδημία θα ετοιμάζει κάτι, δεν μπορεί, του ταιριάζει.

Στις τωρινές αλλά και σε μελλοντικές λίστες με τις καλύτερες κυκλοφορίες funeral doom/death metal δίσκων, σίγουρα ένας δίσκος των Doom:VS θα φιγουράρει ανάμεσα τους. Το ντεμπούτο τους έκλεισε δεκαπενταετία και ακούγεται ακόμα τόσο πειστικό, τόσο εσωτερικό, τόσο μελαγχολικό. Ας σκεφτούμε για αρχή ότι μιλάμε για τις ιδέες ενός και μόνο ατόμου. Επίσης εκτελεστικά, τα πάντα ανήκουν στο ίδιο πρόσωπο. Ο Johan μπορεί κα τα κάνει όλα. Υπήρξε για όλη τη πρώιμη περίοδο των Draconian ο ντράμερ τους άρα το έχει. Επίσης εδώ και δεκαετίες είναι ο κιθαρίστας τους, άρα το έχει και στα έγχορδα. Στα φωνητικά δοκιμάζει περισσότερο με σκληρά, παραμορφωμένα φωνητικά και οι ατέλειες του έτσι και αλλιώς δεν θα φαινόταν. Παραγωγή από τον ίδιο, ήδη ασχολιόταν και σε αυτόν τον τομέα με τους Draconian. Εν κατακλείδι, το ‘’Aeternum Vale’’ δεν είναι παρά η έκφραση ενός ανθρώπου, ο δρόμος που βρίσκει για να σου μιλήσει και να σου εκμυστηρευτεί ότι αυτός επιθυμεί. Ο παντοτινός του αποχαιρετισμός μέσω ήχων και κραυγών.

Μιλάμε για funeral καταστάσεις χωρίς όμως ακραιότητες και υπερβολές που συναντήσαμε σε άλλες μπάντες του είδους. Η μουσική δεν αδιάζει ποτέ, δεν αργοπορεί επιτηδευμένα, δεν κουράζει από το τέντωμα ακόμα και μιας λέξης. Ο δίσκος ξεκινά με το δεκάλεπτο ‘’ The Light That Would Fade’’ και υποδηλώνει άμεσα τους σκοπούς του. Κάθε τραγούδι, κάθε σύνθεση δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα. Εγκατάλειψη, πόνος, ανειλικρίνεια, δυστυχία, απόγνωση και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε και να νιώσετε όταν είστε φορτωμένοι με ψυχολογικά βάρη. Αργές ταχύτητες αλλά όχι του θανατά. Πιο πολύ της σταύρωσης, αργό, πονεμένο, ανηφορικό περπάτημα με επιπρόσθετες ψυχολογικές δυσκολίες που έρχονται από εσωτερικούς παράγοντες. Το  κινηματογραφικό ‘’ The Faded Earth’’ θα μπορούσε άνετα να είναι το μουσικό ταξίδι σε μια βουβή, ασπρόμαυρη ταινία που κυριολεκτικά σε τσακίζει. Χωρίς κορυφώσεις και κλιμακώσεις, βυθίζεσαι και βυθίζεσαι μέσα στη κινούμενη άμμο που σε περιτριγυρίζει. Και όσο προσπαθείς να βγεις, τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Μην κάνετε καμιά σύγκριση με Draconian. Εκεί έχουμε λάσπη και εδώ τσιμέντο, εκεί έχουμε βελούδο και εδώ μαύρη σκοτεινιά. Σκέψεις που εξωτερικεύονται, συναισθήματα που υλοποιούνται και μαζί αγωνίζονται να συνυπάρξουν και να απαλύνουν το πόνο του καλλιτέχνη, μοιράζοντας τον μαζί με τον ακροατή. Το νιώθεις στον ήχο που κάνουν οι χορδές της κιθάρας, στην ατμόσφαιρα που δροσίζουν το χώρο ακόμα και το καλοκαίρι, στα αποπνικτικά χτυπήματα των τυμπάνων. Στο ‘’ The Crawling Insects’’ ακούμε τα πρώτα καθαρά φωνητικά από τον συνάδελφο τους και επίσης κιθαρίστα των Draconian, Daniel Arvidsson. Εδώ πιστεύω ότι μπήκαν οι πρώτες ιδέες στον Johan να αυξηθούν οι μελωδικές φωνητικές γραμμές στα επόμενα βήματα του στο μέλλον. Το γκρίζο είναι το πιο μελαγχολικό χρώμα και εδώ έχει εισχωρήσει μέχρι και στο εξώφυλλο που συνοδεύει τους ανάλογους ήχους. Το πέρασμα του βιολιού κάνει ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Όπως και να χει, το ταξίδι φθάνει σιγά σιγά προς το τέλος του αφήνοντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι για την έξοδο. Αργόσυρτο, ογκώδες, μοχθηρό. Κάποια καθαρά φωνητικά αφήνουν ίχνη μελωδίας αλλά τα μίζερα riffs διαλύουν κάθε τι όμορφο που πάει να σηκώσει ανάστημα. Ήξερε ο Rami (Hippi, Firedoom) που τους έδινε μια ευκαιρία στην εταιρία του. Εσείς;