Fear Factory - Aggression Continuum

Τους Fear Factory τους παρακολουθώ από τα πρώτα τους βήματα. Θυμάμαι κάπου το 1993-94 να ακούω το ‘’ Soul of a New Machine’’, χωμένος τίγκα σε death metal ακούσματα και να μου φαίνονται ήδη περίεργοι και διαφορετικοί για το είδος. Και δεν είχαν σκοπό καν να μείνουν σε τέτοια παιξίματα. Τα ‘’ Demanufacture’’ και ‘’ Obsolete’’ ξεκαθάρισαν το τοπίο, χαρίζοντας μας από τους καλύτερους industrial δίσκους που κυκλοφόρησαν εκεί έξω. Και μάλιστα κάποιοι από αυτούς ήταν και concept stories. Τα χρόνια παρήλθαν, αρκετοί δίσκοι κυκλοφόρησαν, κάποιοι καλύτεροι από κάποιους άλλους. Από την αυθεντική σύνθεση έμεινε μόνο ο ευτραφής Dino Cazares και ο τραγουδιστής Burton C. Bell (οι παλιότεροι έχουν προβεί σε μυνήσεις περί δικαιωμάτων της μπάντας)  αλλά και αυτοί όλο στα μαχαίρια βρίσκονται. Ήδη εδώ και ένα χρόνο έχει αποχωρήσει και ο Burton αν και στον τελευταίο δίσκο που θα ασχοληθούμε παρακάτω τραγουδά αυτός.  Τελευταίος τους δίσκος υπήρξε το ‘’ Genexus’’ του 2015 και από τότε ξεκίνησαν με το να ασχολούνται με το διάδοχο του. Ήδη τα φωνητικά του Burton είναι ηχογραφημένα από το 2017 γι αυτό και τα ακούμε στο νέο δίσκο ‘’ Aggression Continuum’’ αν και ο ίδιος έχει αποχωρήσει. Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε ΟΛΑ τα φορμάτς, και πάλι από την Nuclear Blast, διαθέσιμα από τις 18 Ιούνη.

Οι Fear Factory ανέκαθεν ήταν δυο άτομα. Ο Cazares που είναι ο βασικός συνθέτης και παίζει τα έγχορδα, και ο Bell που γράφει αυτές τις τρομερές ιστορίες και τραγουδά τόσο ιδιόμορφα. Πίσω από τα drums εμπιστεύτηκαν για δεύτερη φορά τον δάσκαλο (στα drums)  και εξαιρετικό ντράμερ  Mike Heller ενώ πολλοί πληκτράδες συμμετέχουν σαν καλεσμένοι. Για την παραγωγή του δίσκου, ξαναεμπιστεύτηκαν τον Damien Rainaud όπως και τον Andy Sneap για τη μίξη και το μάστεριγκ. Το εξώφυλλο χωρίς να είναι και το καλύτερο που έχουμε δει, είναι όντως  sci-fi/ industrial και δημιουργληθηκε από τα χέρια και το μυαλό του Francesco Artusato.

Ατμόσφαιρα ότι πρέπει για το επόμενο (ή κάποιο παλιότερο) Terminator. Sci-fi, μηχανικός ήχος, παγωμένος, ρομποτικός. Όταν λέμε Industrial φανταστείτε χειρουργικό παίξιμο. Χτυπήματα σε τύμπανα, επαναλαμβανόμενα, ακριβείας, ασυναίσθητα. Πολλά πλήκτρα για τη δημιουργία ατμόσφαιρας, δυστοπικής. Ενορχηστρώσεις που δίνουν βάση σε μηχανικές βάσεις, που λειτουργούν όπως είναι φτιαγμένες να δουλέψουν. Φωνητικά ακραία και καθαρά για την ποικιλία. Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των Fear Factory. Προσθέτουμε και κόνσεπτ ιστορίες που αν και φουτουριστικές, δεν είναι μακριά από το να συμβούν ή να συμβαίνουν ήδη.

Αν ακόμα αγχώνεστε διότι δεν έχετε ακόμα διαβάσει αν είναι καλός ο δίσκος, ηρεμήστε. Τα σπάει (κόκκαλα και κρανία). Μόνο το ‘’Recode’’ να είχα ακούσει, θα είχα ενθουσιαστεί. Συναρμολογούν και αποσυναρμολογούν τη σύνθεση μπροστά στα...αυτιά σου.  Τα πλήκτρα συγκαλλύπτουν το κατάκρυο παίξιμο και το κάνουν πιο ανθρώπινο. Αυτό και τα αξιολάτρευτα φωνητικά του Bell που τραγουδά σαν να μην υπάρχει αύριο όταν ουρλιάζει με παραμορφωμένα φωνητικά ενώ δίνει (φούδρα) ελπίδα με τα ηπιότερα του. Γενικότερα η φωνήπαίζει σημαντικό ρόλο στο δίσκο. Ακούς το μονοδιάστατο ρυθμό του ‘’ Disruptor’’, την συναισθηματική απόμάκρυνση μέσω των riffs και από την άλλη έχει την απόλυτη ισοζύγιση με τις απίστευτες φωνητικές μελωδίες του Bell. Θα είναι δύσκολο το μέλλον των Fear Factory χωρίς αυτόν. Σαφρακιασμένο και έκνοο παίξιμο κρατώντας πάντοτε τα όρια για να σε φυλακίσουν. Μαγικός ήχος στο ‘’ Purity’’, θυμίζει και λίγο παλιότερους Fear Factory, αγγίζει ευαίσθητες χορδές ευχαρίστησης. Πιο χορευτικό το ‘’ Cognitive Dissonance ‘’, πιο πληκτράτο το ‘’ Monolith’’., πιο εργοστασιακό το ‘’ End of Line ‘’. Στο σύνολο όμως ρυθμοί και ήχοι ταιριάζουν σε άλλη λέξη. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Σε περίπτωση που δεν έχετε ξανακούσει Fear Factory και σας αρέσει το riffing των Gojira, το thrash των Machine Head, η τεχνική γκρούβα των Meshuggah και το βιομηχανικό τοπίο-παίξιμο των Stapping Young Lad, τσεκάρετε.