Industrial Metal

Πολλά συγκροτήματα οδηγούνται από ένα μέλος-αρχηγό. Αυτός ο αρχηγός λύνει και δένει. Αποφασίζει για το μουσικό ύφος, τις συνθέσεις, τα μέλη, συναυλίες, συνεντέυξεις κτλ. Αυτό μπορεί να είναι ευεργητικό για το συγκρότημα, μπορεί και όχι και τα μέλη να αλλάζουν συχνότερα και από τα εσώρουχα του αρχηγού. Από την άλλη υπάρχουν συγκροτήματα με παραπάνω από ένα μέλη να αποφασίζουν για όλα τα παραπάνω. Και εδώ όμως μπορεί να έχουμε συρράξεις, εσωτερικά προβλήματα, εγωισμούς και γενικότερα αρνητική διάθεση.

Οι Death SS υπήρξαν στυλοβάτες της Ιταλικής metal σκηνής στα 80ς-αρχές 90ς. Πάντοτε μπροστά από την εποχή τους, πάντοτε με πειραματικές ορέξεις, πάντοτε ποιοτικοί συνθετικά.  Η σκηνική παρουσία και το image με τις  στολές γνωστών horror μύθων, πάντοτε ενδιαφέρουσα. Τα χρόνια πέρασαν, μιλάμε για πολλές δεκαετίες πριν. Από την αρχική σύνθεση μόνο ο αρχηγός και τραγουδιστής Steve Sylvester έχει μείνει στη μπάντα. Ο ήχος της μπάντας άλλαξε κατά πολύ παίζοντας αρκετά με πιο μοντέρνους ήχους, μπλιμππλίκια κτλ.

Τους Fear Factory τους παρακολουθώ από τα πρώτα τους βήματα. Θυμάμαι κάπου το 1993-94 να ακούω το ‘’ Soul of a New Machine’’, χωμένος τίγκα σε death metal ακούσματα και να μου φαίνονται ήδη περίεργοι και διαφορετικοί για το είδος. Και δεν είχαν σκοπό καν να μείνουν σε τέτοια παιξίματα. Τα ‘’ Demanufacture’’ και ‘’ Obsolete’’ ξεκαθάρισαν το τοπίο, χαρίζοντας μας από τους καλύτερους industrial δίσκους που κυκλοφόρησαν εκεί έξω. Και μάλιστα κάποιοι από αυτούς ήταν και concept stories. Τα χρόνια παρήλθαν, αρκετοί δίσκοι κυκλοφόρησαν, κάποιοι καλύτεροι από κάποιους άλλους.

Επιτέλους! Μετά από 10 χρόνια, η αγαπημένη μας industrial εξάδα έκανε την μεγάλη της επιστροφή, με τον νέο δίσκο τους ”Rammstein”. Το βασικό concept του δίσκου είναι στην ουσία ένα flashback στην καριέρα τους, το σύνολο αυτό που έκανε τους RAMMSTEIN αυτό που είναι - η ταυτότητά τους, αν θες. Εξ’ ου και ο τίτλος. Και η αλήθεια είναι πως αναμέναμε πώς και πώς, γεμάτοι περιέργεια, να ακούσουμε το καινούριο τους υλικό.

H 7^η δουλειά των Γάλλων Industrial metallers έχει τον τίτλο Black Nova. Στα αυτιά μου είναι η καλύτερη δουλειά τους στην σχεδόν εικοσαετή καριέρας τους. Από την αρχή μέχρι το τέλος, το Black Nova είναι ένα στιβαρό και καλοπαιγμένο άλμπουμ που ξεχωρίζει από τα προηγούμενα, φέροντας όμως ξεκάθαρα την υπογραφή της μπάντας.

Αναρίθμητα τα παραδείγματα συγκροτημάτων που με την πάροδο του χρόνου άλλαξαν μουσική πορεία. Άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο. Άλλοτε αυτή η αλλαγή γίνεται από την εσωτερική ανάγκη των μελών να παίξουν κάτι διαφορετικό μιας και οι ίδιοι αλλάζουν ως άνθρωποι. Άλλοτε όμως γίνεται και για εμπορικούς λόγους. Δεν ξέρω σε ποιες κατηγορίες ανήκουν οι Γερμανοί Crematory (οπωσδήποτε ακούστε και τους συνονόματους τους Σουηδούς) αλλά από την στιγμή που υπάρχουν από το 1991 μέχρι σήμερα και έχουν φτάσει τους δώδεκα δίσκους, σημαίνει ότι είναι αρεστοί στον κόσμο.