RAMMSTEIN - RAMMSTEIN

Επιτέλους! Μετά από 10 χρόνια, η αγαπημένη μας industrial εξάδα έκανε την μεγάλη της επιστροφή, με τον νέο δίσκο τους ”Rammstein”. Το βασικό concept του δίσκου είναι στην ουσία ένα flashback στην καριέρα τους, το σύνολο αυτό που έκανε τους RAMMSTEIN αυτό που είναι - η ταυτότητά τους, αν θες. Εξ’ ου και ο τίτλος. Και η αλήθεια είναι πως αναμέναμε πώς και πώς, γεμάτοι περιέργεια, να ακούσουμε το καινούριο τους υλικό. Τα πρώτα hints που πήραμε πριν την κυκλοφορία του δίσκου ήταν πολλά υποσχόμενα, καθώς το πρώτο τραγούδι που έσκασε “Deutschland”, ήταν αναμφίβολα υπέρτατο. Πολύ αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα των Rammstein μουσικά, εξαιρετικά προκλητικό λόγω στίχου και πνεύματος και θεωρώ πως σαν τραγούδι δεν υστερούσε απολύτως πουθενά, κάθε άλλο. Με το Radio ως δεύτερη ένδειξη, ο ενθουσιασμός μας παρέμεινε στα ύψη και πιστεύω πως μιλάω εκ μέρους πολλών εδώ. Είναι ένα πολύ ρυθμικό τραγούδι, με ιδιαίτερο νόημα.

Όταν εμφανίστηκε λοιπόν αυτή η ειδοποίηση, ότι το νέο album κυκλοφόρησε, έσπευσα να το ακούσω. Πρώτες μου σκέψεις; Εντυπωσιάστηκα. Μετά τα «Deutschland» και «Radio» ως τα δύο πρώτα κομμάτια, ακολούθησε το Zeig Dich, που πραγματικά, με τρέλανε από την πρώτη στιγμή. Τα γεμάτα τραγωδία φωνητικά που συνόδευαν αυτό το βαρύ και σκοτεινό riff, ήταν μία εξαιρετική εισαγωγή για την δυναμικότητα που ακολούθησε. Σαν να περιπλανιέσαι στην αρχή γύρω από την λάβα ενός ηφαιστείου και εν τέλει να πέφτεις μέσα. Για άλλη μία φορά, η θεατρικότητα του Lindemann ήταν πολύ έντονη και έδενε υπέροχα με το μουσικό σύνολο. Πολύ καλά μέχρι εδώ! Ύστερα άκουσα το Auslander και οφείλω να ομολογήσω πως στην αρχή μπερδεύτηκα. Σίγουρα δε μου ήταν αδιάφορο, αλλά δεν ήξερα αν μου αρέσει. Ήταν πολύ εκτός των προσδοκιών μου και πιστεύω πως λόγω αυτού απογοητεύτηκα λίγο. Όταν όμως του έδωσα ξανά ευκαιρία, και ξανά, και ξανά, κόλλησα, το παραδέχομαι! Είναι μία τρέλα, είναι ακριβώς αυτό το παιχνιδιάρικο τραγούδι που οποιαδήποτε στιγμή να το ακούσεις, θα σου φτιάξει το κέφι. Οπότε, εν τέλει, ευχαριστούμε τους Rammstein για αυτό το τραγούδι.

Το Sex, ως επόμενο τραγούδι του δίσκου, θεωρώ πως είναι μία αρκετά καλή προσπάθεια. Δεν με κατενθουσίασε, όπως τα υπόλοιπα κομμάτια που ανέφερα μέχρι στιγμής, αλλά είναι ναζιάρικο και εύθυμο. Και αν δε μας κάνουν οι Rammstein λίγο νάζι, ε τότε ποιοι βρε άνθρωπε; Χαχαχα. Δεν θεωρώ πως είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει, αλλά αφήνει το στίγμα του στον δίσκο με τον δικό του τρόπο. Εκεί όμως είναι που έρχεται το Puppe και τα ισοπεδώνει όλα. Όταν το άκουσα, απλά γούρλωσα τα μάτια και κατέληξα να το έχω στο repeat. Ακραίο, πολύ σκοτεινό και ιδιαίτερο τραγούδι, που ξεφεύγει από το κλασσικό tempo των Rammstein. Με ένα ήρεμο αλλά και ανήσυχο κουπλέ, που σε προϊδεάζει για το θανατηφόρο αυτό ρεφραίν, στο οποίο πραγματικά ο Lindemann παίρνει τον πρωταρχικό ρόλο. Ακούγοντάς τον ανατρίχιασα. Οι ωμές του κραυγές με έκαναν να αισθάνομαι λες και μου ξεγυμνώνει βίαια την ψυχή. Σαν να ξερνάει ο ίδιος την ψυχή και τα σωθικά του έως ότου να μην έχει άλλο απόθεμα μέσα του. Πολλά συγχαρητήρια για αυτή την ερμηνεία. Θα μου πάρει καιρό να το ξεπεράσω, ευχαριστώ για αυτό Lindemann.

Στη συνέχεια έχουμε το Was Ich Liebe, το οποίο κατάφερε να τρυπώσει στη μνήμη μου και να παίζει στο repeat. Αρκετά πιασάρικος ρυθμός, με πολύ χαρακτηριστικές πινελιές synthesizer που το χρωματίζουν όμορφα. Είναι βασικά ένα τραγούδι με πολύ ωραίο ρυθμό και το δέσιμο που διακρίνεται ανάμεσα σε κιθάρα – μπάσο και drums εξελίσσεται πολύ ωραία κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Nice!  Off to the next one… Diamant. Η -σύντομη- όμορφη και συνάμα μελαγχολική ρομαντική μπαλάντα του δίσκου. Τι ωραία φωνή που έχεις βρε Lindemann. Με ικανοποίησε αρκετά μπορώ να πω αυτό το κομμάτι. Είναι απλό, τόσο όσο χρειάζεται για να σε συγκινήσει. Να σε συγκινήσει λοιπόν και να σε πάει στο επόμενο τραγούδι, ονόματι Weit Weg. Αρκετά μελωδικό ξεκίνημα, τα πλήκτρα μας δημιουργούν μία ωραία ατμόσφαιρα. Το δυνατό σημείο του συγκεκριμένου τραγουδιού κατά την γνώμη μου θα έλεγα ότι είναι τα drums, που λειτουργούν ως μία πολύ καλή βάση για να στηριχτούν τα υπόλοιπα όργανα. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πως είναι από τα πιο αδύναμα τραγούδια του δίσκου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλό. Απλώς δε με ενθουσίασε όσο τα υπόλοιπα. Αμέσως όμως μετά, ακούγεται το δυναμικό “Tattoo”, με ένα riff στο οποίο δε μπορεί κανείς να αντισταθεί, που σε βάζει εντελώς στη διάθεση των Rammstein που ξέρουμε και αγαπάμε! Και φυσικά, το υπόλοιπο τραγούδι εκπληρώνει με το παραπάνω αυτές τις προσδοκίες. Τέλος λοιπόν, έχουμε το Hallomann. Ξεκινάμε με κάποιες αρκετά ενδιαφέρουσες μπασογραμμές, οι οποίες σε κρατάνε μέχρι και στο κουπλέ, να περιμένεις με αγωνία, την εξέλιξη του τραγουδιού. Ενώ το ρεφραίν το βρήκα παντελώς αδιάφορο, αυτό το σόλο κάθε φορά με μαγεύει. «Σκοταδίλα» και μαγεία στη μυστική συνταγή των Rammstein. Πολύ ωραία μουσική για να κλείσει ένας ακόμα πιο ωραίος δίσκος!

Συνολικά, μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτός ο δίσκος είναι επιτυχία. Είναι μία αρκετά καλή προσπάθεια των Rammstein, με διαφορετικές διαθέσεις ανά σημεία, άλλοτε πιο παιχνιδιάρικος, άλλοτε πιο σκοτεινός, άλλοτε πιο σοβαρός. Μπορεί να μην έχει αυτή την μουσική ένταση που κυριαρχεί σε προηγούμενες καλλιτεχνικές δουλειές τους, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι μία σύνοψη της καλλιτεχνικής πορείας που ακολουθούν, σε όλες τις φάσεις της καριέρας τους, είναι η κληρονομιά τους. Επιπλέον, θέλω να δώσω μία συμβουλή σε όλους τους ακροατές και θαυμαστές των Rammstein. Ακούστε αυτόν τον δίσκο, με μηδέν προσδοκίες. Έτσι, δεν θα κάνετε καμία σύγκριση υποσυνείδητα και θα τον απολαύσετε όπως πραγματικά του αξίζει!

και το tracklist με σειρά προτίμησης ...aka προσωπικά αγαπημένα

11. Hallomann

 10. Was Ich Liebe

9. Diamant

8. Weit Weg

7. Sex

6. Tattoo

 5. Radio

4. Auslander

3. Zeig Dich

2. Deutschland

1. Puppe

Άννα Βασιλικοπούλου