Ryghar - Thurmecia Eternal

Από το αγαπημένο Texas μας έρχονται οι Ryghar. Επηρασμένοι από τοη θεματολογία του Robert E. Howard, δημιουργούν ιστορίες γύρω από τον Κόναν εχοντας μεταλλικό ήχο πιο κοφτερό και από το σπαθί του λατρευτού ήρωα. Πρώτη επαφή με τη μπάντα είχαμε στις απαρχές του 2020 όπου και ακουσαμε δυο τραγούδια (‘’ In a Land Where the Sun Never Sleeps’’ και  ‘’The Witching Blade‘’) από την φρέσκια αυτή μπάντα. Συμβόλαιο με την ανερχόμενη Rafchild Records η οποία μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους ‘’Thurmecia Eternal’’ σε digipak cd ενώ το περιμένουμε και σε βινύλιο την 1^η του Δεκέμβρη. Επίσης είναι διαθέσιμο και σε κασέτα από την Wrought Records. Η σύνθεση της μπάντας είναι πενταμελής, έχοντας δυο κιθαρίστες αλλά και πληκτρά ενώ πίσω από τα drums τους βοηθά ένας φίλος από άλλη μπάντα. Κλασσικό, αληθινο heavy metal που φέρνει ήχους του παρελθόντος αλλά πατάει γερά στο παρόν.

Ήδη αναφέρθηκαν οι θεματολογικές επιρροές των Ryghar. Ηχητικά όμως ποιες είναι; Λογικό και αναμενόμενο να έχουν λιώσει τους δίσκους των Manilla Road και αυτό να ακούγεται έντονα. Το ίδιο ισχύει σε μικρότερο βαθμό και για τους Brocas Helm και Cirith Ungol. Αν θέλετε συγκρίσεις με κάτι πιο φρέσκο, ας αναφέρουμε τους Megaton Sword, Eternal Champion ή Sumerlands. Το έχετε πιάσει το νόημα. Πάντως ξεκαθαρίζω ότι οι Ryghar είναι ένα σκαλί πιο κάτω από όλες αυτές τις μπάντες. Και πάλι όμως μιλάμε για κάποιες από τις καλύτερες μπάντες της εποχής μας. Διπλές κιθάρες και μπάσο που θερίζουν. Τα πλήκτρα δημιουργούν απλά ατμόσφαιρα και είναι διακριτικά, άρα ο ήχος ακούγεται καθαρόαιμα οργανικός και μεταλλικός. Αρματωμένο metal από αρματωμένους κυρίους που ζούνε και αναπνέουν ατσάλι, θεματολογικά και ηχητικά. Το ’’A Desperate Plan on the Field of Battle’’ ξεκινά με πλήκτρα που δημιουργούν εικόνες ώστε η φωνή του Ryghär Highwind να μας διηγηθεί την ιστορία του με riffing που χτίζεται πάνω στα σκληρότερα μεταλλεύματα που ο πλανήτης μας μπορεί να τους προμηθεύσει. Στο δίσκο μας παρουσιάζονται και δυο ορχηστρικά τραγούδια, κάτι σαν ιντερλούδια, μονάχα πλήκτρα. Το επικό ‘’ A Baleful Wind Cries Above the Ziggurat Esoternium’’ ακούγεται σαν καβαλίκευμα αλόγου κατευθυνόμενο προς μάχη. Καλύτερο του δίσκου κατ’ εμέ είναι το ‘’ Hammers in the Halls of the Deep’’. Επικότατα, πιο αργόσυρτο, ένα μεταλλικός παιάνας. Κιθαριστικό σολάρισμα από την πρώτη στιγμή με ανδρικά ουρλιαχτά εμψύχωσης σε προιδεάζουν για τη συνέχεια. Πιασάρικο ρεφραίν που σου μένει και το τραγουδάς επαναλαμβανόμενα, σίγουρα το μελλοντικό τους χιτάκι στις συναυλίες που κάποια στιγμή θα συμβούν. Τα δυο τελευταία τραγούδια του δίσκου είναι και αυτά που πρωτοακούσαμε από τη μπάντα. Στο ίδιο ύφος, με μια καλή ισορροπία του οργανικού ήχους και της επικής ατμόσφαιρας. Ερωτοτροπίες μεταξύ φωνητικών και κιθάρας με ανταλλαγή πυρών και τα πλήκτρα να κάνουν τα δικά τους πάνω σε υμνικούς ρυθμούς.