Lucifer - Lucifer IV

Με τέτοιο όνομα, Lucifer, περιμένεις κάτι πολύ ακραίο ηχητικά και σατανικό. Υπάρχουν τέτοιες μπάντες με αυτό το όνομα. Υπάρχουν όμως και οι Σουηδοί Lucifer που προτίμησαν πιο μελωδικές φόρμες, σχεδόν  στα όρια του doom rock. Ηγέτης της μπάντας ο γνωστός και μη εξαιρεταίος drummer των Entombed (και δεκάδων άλλων συγκροτημάτων) Nicke Andersson. Μαζί του από την αρχή, η μούσα και σύζυγος του, Johanna Sadonis πίσω από το μικρόφωνο. Ήδη από τον τρίτο δίσκο τους, το περσινό ‘’Lucifer III’’ η μπάντα είχε γίνει τετραμελής με τον Nicke να ασχολείται πλέον εξ’ ολοκλήρου με τα drums. Χωρίς να χάνουν χρόνο, χτυπάνε ξανά με το  ‘’Lucifer IV’’, πάντοτε μέσω της Century Media Records και με νέο μπασίστα στη μπάντα (πενταμελής σύνθεση πλέον).  Παραγωγή από το ζεύγος Andersson  ενώ στο doom εξώφυλλο βλέπουμε την Johanna να πρωτοστατεί. Διαθέσιμο σε cd αλλά και έκδοση βινυλίου (με cd).

Οι Lucifer ακολουθούν το δρόμο που άνοιξαν μπάντες σαν τους Coven, Jex Thoth, οι Avatarium και οι Blood Ceremony. Χωρίς να απομακρύνονται πολύ ηχητικά  από την προηγούμενη μπάντα της Johanna, τους The Oath, ερχόμαστε αντιμέτωπο με σκληρό, doomάδικο rock. Μεσαίες ταχύτητες, βαριά οργανικό και με γυναικεία φωνητικά. Έντονη σεβεντίλα διαχύνεται ανάμεσα στα αυλάκια του δίσκου. Και σε θέμα παραγωγής και σε θέμα παιξίματος και φυσικά επιρροών. Ειδικά το ‘’ Wild Hearses’’ με το έντονο μπάσο και τα ‘’alright now’’ της Γερμανίδας θα σας σκάσουν black Sabbath καπνοί. Ή Deep Purple αν μιλάμε για τραγούδια σαν το ‘’ Louise‘’. Σκληρές κιθάρες με βαρύθυμους ρυθμούς από τη μια, διακριτικά πλήκτρα και Σειρήνια φωνητικά από την άλλη. Συνθετικά τα πράγματα είναι πιο μοιρασμένα σε σχέση με το παρελθόν με το ζεύγος Andersson αλλά και τον κιθαρίστα Martin Nordin να συνεισφέρει σημαντικά. Τραγούδια protometal κοπής, άλλοτε πιο spacy, άλλοτε πιο doomy, πάντοτε ρυθμικά και πάντοτε με evil βούλα. Χωρίς να είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός τους μιας και ποτέ δεν μαγεύτηκα από τη μουσική τους, μπορώ να γράψω ότι παίζουν διασκεδαστικά και εν συγκρίσει με το παρελθόν στο ίδιο επίπεδο παρόλο που το τέταρτο μέρος βγήκε και δημιουργήθηκε σχετικά γρήγορα (σε ενάμιση χρόνο). Ξεδιαλέγω το ‘’ Bring Me His Head’’ με τις πανέμορφες κιθάρες που με κρατούσαν σε εγρήγορση σε όλο το τραγούδι και το πολύπλοκο και εκπληκτικό drumming όποτε χρειαζόταν. Επίσης το  πληκτράτο ‘’Mausoleum’’ με το κεραυνοβόλο μπάσο που έρχεται σε αντίθεση με τα μοιραία αισθησιακά φωνητικά. Και φυσικά ότι θυμίζει Black Sabbath…