S.D.I. - Sign of the Wicked

M.O.D. ή S.O.D. ή S.O.A.D.; Θα απαντήσω S.D.I. , μια Γερμανική power/speed/thrash metal μπάντα των 80ς. Το συγκρότημα από το Osnabrück ιδρύθηκε το 1986, χρονιά που το metal ειδικά στη Γερμανία είχε πάρει φωτιά, ήταν σε μεγάλη εκτίμηση στις επιλογές της τότε νεολαίας. Την ίδια χρονιά το power trio που περιλάμβανε τους Reinhard Kruse (φωνή/μπάσο), Franck Tiesing (κιθάρες) και Ralf Maunert (ντραμς) κυκλοφορούν λιγάκι βιαστικά το ομώνυμο (δηλαδή Satans Defloration Incorporated) από την Scratchcore (που υπαγόταν στην μεγαλύτερη GAMA International). Speed/thrash, ευχάριστο, παθιασμένο αλλά με όλες τις ατέλειες (από το άθλιο εξώφυλλο μέχρι την αταίριαστη παραγωγή και κάπου ανάμεσα η μη ξεχωριστή μουσική) που θα μπορούσε να έχει ένα ντεμπούτο. Και άντε να συγκριθείς και με τις δισκάρες που βγήκαν την ίδια χρονιά... Δυο χρόνια μετά, δεν έκαναν τα ίδια λάθη. Το ‘’ Sign of the Wicked’’ δείχνει βελτίωση σε όλους του τομείς και αναδίδει μεταλλική λάβα. Αντικατάσταση του κιθαρίστα και ο ερχομός του Rainer Rage φέρνει σύντομα τον τρίτο δίσκο ‘’Mistreated’’. Πιο μελωδικός από το παρελθόν αλλά εξίσου τρομερός συνθετικά, εγώ ακόμα λατρεύω να τον ακούω. Το 1992 το συγκρότημα διαλύεται μιας και έχει χάσει το συμβόλαιο του και δεν έχει βρει κάτι καλύτερο. Το 2014 ο η σύνθεση των S.D.I. εποχής ‘’Sign Of The Wicked’’ βάζουν μπροστά, μόνο που τώρα τα αρχικά σημαίνουν ‘’ Severe Deaf Individual’’. Στα επόμενα χρόνια θα μείνει μόνο ο Reinhard Kruse από τις χρυσές εποχές και το 2020 θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο με τον γραφικό τίτλο ‘’80s Metal Band’’ και όπως πάντα άθλιο εξώφυλλο. Θα τους θυμόμαστε  πάντοτε για τον δεύτερο δίσκο (ΚΑΙ τον τρίτο τους, προσωπικά).

Ακουστικές κιθάρες για λίγο, υπερταχύτητες για πολύ. Τευτονικότατος ήχος, θυμίζει έντονα Tankard και αρχαίους Helloween. Αποκαλυπτικές ταχύτητες που απλώνονται πιασάρικες,αρμονικές συγχορδίες που ανοίγουν νέες διαστάσεις στο είδος. Ισορροπημένο σαν σύνθεση, δεν το λες ούτε βαβουριάρικο ούτε μελωδικότατο. Σίγουρα και τα δυο πάντως. Εύστοχο από όλες τις απόψεις, ένας λαχταριστός συνδυασμός μεταλλικής απόλαυσης. Ελαφρώς αργότερο το ομώνυμο τραγούδι, με λεβέντικο ρυθμό, το μπάσο ορθώνει ανάστημα και μνήμονα riffs χτίζουν κάτι που θα μείνει απυροβόλητο στο χρόνο.

SDI – megamosh, SDI – megamosh, 1-2-3-4 και τα πάντα παίρνουν φωτιά. Υπερταχύτητα, απλότητα, πηγαιότητα. Μπετόχτιστος ρυθμός, drumming υψηλών οκτανίων και η φωνή παίρνει επικίνδυνες υψηλές στροφές και συχνότητες. Ότι πρέπει για να σπάσεις τα άλατα του σβέρκου σου ή τον σβέρκο (και τα μούτρα) του άλλου. Τραγούδια ποτισμένα με ιδρώτα και μπύρα, πολύ μπύρα. Γι αυτό και υπάρχει τραγούδι φόρος τιμής στο αλκοόλ με τίτλο...’’Alcohol’’.

Σφοδρή, θυελλώδης συνέχεια. Σαν να βάζεις βινύλιο των 33’’ να παίξει στις 45’’ στροφές. Και όμως οι μελωδίες να είναι χαραγμένες για να ξεχωρίζουν σε κάθε δευτερόλεπτο. Η παραγωγή βοηθά να ακούγεται το ρυθμικό ντουέτο σφριγηλό και μέσα σε αυτή την ταχυκινησία να αναδύονται ελκυστικές ηχητικές αρμονίες και φωνητικές γραμμές. Προσθέστε και γενικότερη θεματολογία που σίγουρα προσελκύει ένα έφηβο που ξεδίνει με αυτούς τους ήχους και το πακέτο γίνεται ακόμα πιο ολοκληρωμένο. Η μετάβαση από τραγούδι σε τραγούδι γίνεται πάντοτε σαν σκυταλοδρομία. Σε κάθε τραγούδι υπάρχει ένα μελωδικό γύρισμα που ξυπνά το θεριό μέσα σου και το σπρώχνει να εκστασιαστεί. Τρανταχό παράδειγμα και από τα αγαπημένα του δίσκου το ‘’ Long Way from Home’’. Το τι γίνεται την ώρα των σόλος και το πόσο εύκολο είναι να σε παρασύρουν με μια λαρυγγική προκληση και ένα κρουστικό τέχνασμα, είναι άξιο επιστημονικής έρευνας.

Τα τραγούδια είναι μικρής διάρκειας μιας και είναι λογικό λόγω του συντελεστή ταχύτητας. Το ‘’Killer's Confession’’ θυμίζει Helloween εποχής του πρώτου ep και θα φέρει νοσταλγία σε πολλούς. Δεν δανείζεται τίποτε εκτός από την φλογερότητα και την απειλητικότητα της κοινής εφηβίας και τόπου καταγωγής. Ο καταπληκτικός αυτός δίσκος κλείνει με το ‘’ Fight’’. Αναφώνηση ‘’νέων’’ στα Τουρκικά πριν ξεκινήσει η θριαμβευτική προέλαση προς την έξοδο. Thrashάρουν αναλέητα σαν αντεπίθεση για όποιον σκέφτηκε ότι μπορεί να μην είναι τόσο σκληροί όσο θα έπρεπε. ΛΑΘΟΣ. Αυτές οι μελωδίες δουλεύουν σαν αντιολισθητική ταινία στη γλιστερή τους παρέλαση και προστατεύει τον ακροατή από το να πέσει κάτω από πιθανή βαρεμάρα. ΕΔΩ κάθε στιγμή έχει ενδιαφέρον και υλικό για αλλεπαλληλες ακροάσεις.