Headstone Epitaph - Wings of Eternity

Στο δεύτερο μισό των 90ς χορτάσαμε εκπληκτικό, Ευρωπαικό Power Metal και δυστυχώς κάποιες μπάντες πέρασαν αψήφιστα. Δίσκοι που σήμερα ακούγονται με νοσταλγία και συγκίνηση και αναρωτιόμαστε τι απήχηση θα είχαν αν αυτά κυκλοφορούσαν τώρα. Θα μου πείτε, και σήμερα έχουμε υπερπροσφορά δισκογραφικών αποτελεσμάτων και πολλά χάνονται μέσα σε αυτό το ποσοτικό χάος. Από την άλλη δεν μπορώ να πιστέψω ότι αν οι δίσκοι των Headstone (Epitaph)  έβγαιναν τη σήμερον ημέρα, δεν θα ενδιάφερε μεγάλη μερίδα οπαδών που αρέσκεται στο μελωδικό power metal. Χωρίς άλλες υποθετικές σκέψεις, πάμε πίσω στο 1987 να γνωρίσουμε τους Γερμανούς (από το Mosbach). Δυστυχώς υπάρχουν τουλάχιστον άλλες δυο Γερμανικές μπάντες με το ίδιο όνομα γι αυτό και οι συγκεκριμένοι αναγκάστηκαν να προσθέσουν τη λέξη Epitaph στο λογότυπο τους πολλά χρόνια αργότερα μιας και οι Βαυαροί Heastone ήταν αρχαιότεροι. Οι ΄΄δικοί'' μας Headstone, αν και υπήρχαν από το 1987, η σύνθεση σταθεροποιείται κάπου το 1990-91 μιας και αρκετά ιδρυτικά μέλη αποχωρούν ενώ το πρώτο επίσημο υλικό τους χρονολογείτε κάπου το 1993 με ένα demo. Τελικά καταφέρνουν να κυκλοφορήσου το ντεμπούτο τους ''Without the Slightest Qualm'' (1996) από την άγνωστη Pegasus και φυσικά να μην ακουστούν παραέξω από τη χώρα τους. Αποχωρεί ο ένας εκ των δυο κιθαρίστων και το συγκρότημα στέφεται σε πιο μελωδικές γραμμές πράγμα που τη βοηθά να αποκτήσει συμβόλαιο με την γνωστή T&T Records και το δεύτερο και καλύτερο άλμπουμ τους ''Wings of Eternity'' (1998) φτάνει επιτέλους σε πολλά ζευγάρια αυτιά, ειδικά στην Ευρώπη. Κάπως έτσι τους μάθαμε και μείς και δεν το μετανιώσαμε ΠΟΤΕ. Είναι η εποχή που αναγκάστηκαν να πειράξουν το όνομα τους και πολύ σύντομα επιστρέφουν με το τρίτο χτύπημα τους, ''PowerGames''. Στο ύφος του δεύτερου αλλά πάντοτε κατώτερο όταν γίνονται συγκρίσεις και με αθλιότατο εξώφυλλο. Η μπάντα έκανε φιλότιμες προσπάθειες να κρατηθεί ζωντανή αλλά κάπου το 2003 το διάλυσαν με μια σύντομη προσπάθεια επαναβίωσης το 2007 να μην είναι επιτυχής.

Ένα από τα δυο τραγούδια που περιείχε το demo που κέρδισε την προσοχή της T&T Records ήταν το ''Searing Eyes'' γι αυτό και μπήκε πρώτο πρώτο στο δίσκο. Παλιές και νεότερες Helloween επιρροές, γεμάτο ζωντάνια και με ιδιαίτερη μέριμνα στις μελωδίες. Ατράνταχτοι ρυθμοί που ξεκινούν συντομα και δεν σταματούν καθόλου να συσσωρεύοουν την δύναμη τους ώστε να μας γονατίσουν. Οι φωνητικές μελωδίες είναι ικανές από μόνες τους να σε πείσουν και ας θυμίζουν αρκετά Kai/Kiske. To Judas Priestικό riffing σε καλωσορίζει στο ''All for One''  πριν ξετυλιχτούν και πάλι κάποιες Κολοκυθένιες αρμονίες. Οι συγχορδίες είναι μαγευτικές, με έντονη κινητικότητα συμβαδίζοντας με το ρυθμικό ταρακούνημα που ως γνωστόν στο Ευρωπαικό power metal είναι έντονο και συνεχές όπως το δίδαξαν μπάντες σαν τους Stratovarius. Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου ακούγεται επικό με τα κλασσικά διθυραμβινά πολλαπλά φωνητικά να σκίζουν τον αέρα. Ο Manowar τόνος συνεχίζεται σε όλο του το μεγαλείο θυμίζοντας γνωστά, γρήγορα τραγούδια των Πολεμιστών. Υμνικό, συναυλιακό με ανάλογους στίχους (όλοι οι στίχοι του δίσκου γραμμένοι από τον τραγουδιστή Tim Benz, ακόμα και το τυμπανιστικό ξεφάντωμα που κλείνει το τραγούδι θυμίζει τους γυμνόστηθους καβαλάρηδες. Συνεχίζουν ακάθεκτοι προωθώντας σε σε αδυσώπητο headbanging με ζιζάνια σολαρίσματα πριν περάσουν στην αντίπερα όχθη με μια μπαλάντα, το ''Whisper''. Το μπάσο συγχρωτίζεται με τις κιθάρες στέλνονας δυνατά παλμικά κύματα πριν η ''σπαμένη'' φωνή αναλάβει καθήκοντα συναισθηματικής φόρτισης. Χωρίς να γίνεται μελό σε καμιά στιγμή, νιώθεις τα έγχορδα να δίνουν και να παίρνουν μια αίσθηση πόνου. Μεγάλη βοήθεια σε τέτοιες λεπτομέρειες παίζει και η παραγωγή και εδώ πρέπει να δώσουμε τα συγχαρητήρια στον έμπειρο Dennis Ward που γνωρίζει από πρώτο χέρι πως δημιουργείς μελωδία και συναίσθημα (Pink Cream 69). Φυσολογικότατον που τον εμπιστεύθηκαν στη θέση του παραγωγού και τον επόμενο δίσκο.

To ''Belovers of Fidelity '' είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές σε αυτό το δίσκο. Βαρύ και ασήκωτο, με κιθαριστική μεγαλομάνια, διαφορετική γκάμα φωνητικών, άπλετα συναισθηματικά χρώματα στο καμβά του. Στο καπάκι το ''Hole in the Sky '', που το θυμάμαι ως το αγαπημένο όλων όσων το άκουγαν εκείνη τη περίοδο. Και πώς να αντισταθείς στη γοητεία του. Το βασικό riff είναι εθιστικό, η φωνή βγάζει μια εσωτερική αγνότητα με στίχους που δίνουν τροφή για σκέψη. Θεραπευτική αγωγή με μουσική υπόσταση που θα έπρεπε να συνοδεύεται με βράβευση για τα κιθαριστικά θέματα. Πώς γίνεται να χάνονται τέτοιες μπάντες; Το ''Lies'' χαρακτηρίζεται από τα ωραία κοψίματα (με ακουστικές κιθάρες) και αλλαγές που εμπεριέχει. Στιχουργικές μπηχτές στους υποκριτές, μια ρυθμική μηχανορραφία, κιθαριστικό αγέρα που δεν σταματά να φυσά και έχεις ακόμα ένα διαμαντάκι. Εναρκτήριο βιολί στο ''Rest Your Head '' και ένα από τα πιο σπιντάτα και σκληρά τραγούδια του δίσκου με έντονη αντίθεση στο μελωδικότατο ρεφραίν. Άμεσο, λειτουργικό, βολιδωτό. Μέχρι το τέλος, κάθε σύνθεση έχει αξία και γειτονιάζει με τα υπόλοιπα προσδίδοντας ηχητικό πλούτο και διαφορετικότητα. Μην ψάχνετε σπάνιο υλικό, υψηλές βαθμολογίες, τεράστιες εταιρίες από πίσω ή συγκροτήματα με παγκόσμιες περιοδείες. ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ και ευχαριστείστε τον άγγελο του εξώφυλλου ΑΥΡΙΟ.