Blacksmith - Fire from Within

Πόσες και πόσες heavy metal μπάντες επαναδραστηριοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε ότι το heavy metal περνάει δεύτερη νιότη. Ειδικά στην Αμερική και στα 90ς, η κατάσταση είχε πάρει την κατιούσα. Αμέτρητες μπάντες διαλύθηκαν, οι υπόλοιπες συνέχισαν αυτοχρηματοδοτούμενα ή σε μικρές εταιρίες μιας και δύσκολα αποσπούσαν συμβόλαιο, ο Τύπος σε underground επίπεδα, οπαδοί κατά πολύ λιγότεροι, το ίδιο και τα μέρη που ήταν διαθέσιμα για συναυλίες. Στην Ευρώπη, σίγουρα δεν ήταν και τόσο της ''μόδας'' αλλά ποτέ δεν είχε τόσο πτωτική πορεία. Πλέον τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Οπαδοί, συναυλίες, εταιρίες, zines και πάνω από όλα συγκροτήματα. Χιλιάδες νέα συγκροτήμα που μαζί τους επιστρέφουν και τα παλιά που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία για κάτι καλύτερο ή απλά επειδή πάντοτε τους ευχαριστούσε να παίζουν ζωντανά και επιστρέφουν μόνο και μόνο γι αυτό. Ας γνωρίσουμε τους Νεο Υορκέζους Blacksmith που ιδρύθηκαν σε εποχές (1984) που το νεανικό αίμα έβραζε με metal σε πολλές γειτονιές. Στη μπάντα του David Smith (κιθάρες), το μικρόφωνο κρατούσε μια η Heidi Black και με το τότε ρυθμικό ντουέτο έβγαλαν το πανέμορφο (ακούστε το οπωσδήποτε) ομώνυμο ep (1986). Στη συνέχεια αλλάζει πλήρως η σύνθεση της μπάντας και αργότερα ηχογραφούν ένα demo τεσσάρων τραγουδιών για την Tropical Records και κερδίζουν το ενδιαφέρον της. Τα τρία από αυτά θα βρίσκονται και στο ντεμπούτο τους ''Fire from Within'' ένα χρόνο αργότερα. Το 1991 διαλύονται όπως και χιλιάδες άλλες μπάντες που φτύνανε ατσάλι. Η αυθεντική σύνθεση ξαναμαζεύεται το 2011 και σύντομα βγάζουν το ''Time Out of Mind'' που είναι αρκετά καλό αλλά δεν συγκλονίζει. Η μπάντα παραμένει ενεργεί αλλά περιορίζεται σε κάποιες συναυλίες που και που.

Έγραψα πιο πάνω ότι η μπάντα φτύνει ατσάλι. Πως εννοείται κάτι τέτοιο; Βάζουμε να ακούσουμε το ''The Beast'' και μετά από ένα λεπτό σκάει το πρώτο ωστικό κύμα. Ρυθμική επίθεση κατά βούληση, συγκλονιστικές συγχορδίες, κιθάρας και μπάσου, και ανατρεπτικές τσιρίδες που  χτυπάνε κόκκινο. Μανιακές κραυγές, δεν τσίμπησε τυχαία το παρατσούκλι του. Ορμητικός ηχητικός χείμαρρος που ξεβουλώνει αυτιά με παχύδερμα τύμπανα να βροντούν εσπευσμένα και ειδικά σόλος που βάφουν το μέταλλο για να διατηρείται στο χρόνο χωρίς σκουριές. Το τραγούδι διαρκεί κοντά στα επτά λεπτά, διάρκεια που δεν την φοβούνται ούτε στα επόμενα τραγούδια και ας παίζουν εντατικά. Υπάρχουν τόσο διμοιρίες από riffs που επιτίθονται στρατηγικά, σε ομάδες και διαφορετικούς χρόνους ώστε δεν παίρνεις χαμπάρι πότε περνάει ο χρόνος. Σαν το ''The Beast'' δύσκολα βρίσκεις πλέον τραγούδια. Τι να λέμε τώρα, ακόμα και στον ίδιο το δίσκο το τραγούδι ξεχωρίζει σαν ένα από τα καλύτερα.

Λίγο βαρετό το ''House'' αλλά ευτυχώς οι κραυγές του ''Louder than Hell΄΄ σε μανταλώνουν από το πρώτο δευτερόλεπτο που σκάνε στον αέρα. Μελωδική ηχητική Νέμεσις. Ιαματικές ριφοβροχές που σε μουσκεύουν ολόσωμα, όσο και η μέτρια παραγωγή να μην βοηθά την όλη κατάσταση. Ιδανικοί ρυθμοί ώστε να σε παρασύρουν στο διάβα τους αφού είναι καμωμένοι από ιδρώτα και πάθος.  Όλα γεφυρωμένα με την στεντόρεια φωνή του ξανθού που ταυτίζεται με τις Σειρήνες. Το ταξίδι συνεχίζεται μέσα από τις Συμπληγάδες Πέτρες του ''A Taste of Darkness ''σε πιο mid tempo καταστάσεις θυμίζοντας έντονα τους θεούς Warlord. Οι καμπάνες χτυπούν,το The Bonemarch / Tower of London και οι τέσσερις σιδηρουργοί κατασκευάζουν ακόμα ένα ηχητικό όπλο. Βέβαια το συγκεκριμένο τραγούδι (όπως και το Louder than Hell) είναι από μια παλιότερη εποχη, τότε που ακόμα ειχαν γυναικεία φωνητικά και η σύνθεση της μπάντας ήταν κατα 75% διαφορετική. Αυτό που δεν άλλαξε είναι οι κιθαριστικές maidenιές, οι φωνητικές προσφορές σε διαστημικούς θεούς και η ρυθμική ορυγή.

Η χαλαζόπτωση συνεχίζεται μέσω μουχρής παραγωγής χωρίς να υπάρχει άμβλυνση της αιχμηρότητας. Το ''Hell to Pay'', ως η πιο μελωδική στιγμή του δίσκου, μπορεί να θεωρηθεί και ως power ballad. Παθιασμένα φωνητικά χωρίς υπερβολές, αντίστοιχη στιχοθεματική, ανακουφιστικές τυμπανοκρουσίες και εξευμενισμένες συγχορδίες. Και όμως, η ανάφλεξη γίνεται άμεσα και αυτόματα ακόμα και έτσι μιας και δεν μιλάμε για προχειρολογίες αλλά με εξαιρετική ενορχήστρωση, απλά με πιο αρμονική προσέγγιση. Το αντίθετο θα συμβεί στο ''Black Attack'' που κλείνει το δίσκο. Γόνιμη παικτική επιθετικότητα και λαρυγγικές αναρριχήσεις κάνοντας μαθήματα σε νεότερους για το πώς πρέπει να ακούγεται αυτό που ονομάστηκε U.S. Power Metal.