Stormwarrior - Northern Rage

Μπορεί οι νεότερες μπάντες να πατάνε σε παλιότερες,ισχυρές βάσεις και να έχουν έντονες επιρροές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν το δικό τους χαρακτήρα ή ότι δεν βγαίνουν δισκάρες. Παρθενογενέσεις πλέον σπάνιες. Βασικά και παλιότερα το ίδιο συνέβαινε απλά οι επιρροές των metal συγκροτημάτων στα 80ς προέρχονταν από classic ή hard rock των 70ς και διακρινόταν δυσκολότερα. Μπορεί να φταίει και ότι όσο περνούν οι γενιές, τα ακούσματα να είναι πιο σύγχρονα και όποιες μπάντες επιλέγουν να μπολιάσουν στοιχεία από μουσικές των 60ς και 70ς, να μην είναι πλέον ευδιάκριτα αφού είναι και άγνωστα στον ακροατή. Πλατειάζω και το μόνο που χρειάζεται είναι να γράψω και να αναρωτηθώ πόσους θα ευχαριστούσε ένα κράμα από Running Wild, Blind Guardian και παλιούς Helloween. Πολλά χεράκια και ανάμεσα σε αυτά είναι και των Γερμανών Stormwarrior. Τίγκα μεταλλάδες, ακούσματα, αμφίεση, τρόπος ζωής, μπάντα. Και το ταξίδι ξεκινά το 1998. Με τα πολεμικά τους παρατσούκλια να τους δίνουν εσωτερική δύναμη, η τετράδα δημιούργησε αγνό μέταλλο το οποίο εναπόθεσε σε demos και προσέφερε στους θεούς του Metal. Ομώνυμο ντεμπούτο το 2002 από την Remedy Records και τα πράγματα ξεκαθαρίζουν. Είναι μια μπάντα που θα ξεχωρίσει. Γενική αποχώρηση από όλα τα μέλη του συγκροτήματος εκτός του Thunder Axe (Lars Ramcke/φωνή/κιθάρα/συνθέτης) ένα χρόνο αργότερα και το συγκρότημα κάνει επανεκκίνηση. Με νέα μέλη μπαίνει στο στούντιο, ηχογραφεί νεά τραγούδι και σύντομα μας παραδίδει το πλέον κλασσικό ''Northern Rage'' που 20 χρόνια τώρα γυροφέρνει το ηχοσύστημα μου (μας).  Και πάλι αλλαγές παντού αλλά τίποτα δεν επηρεάζει αρνητικά τον Lars που με την νέα του παρέα προσφέρει το ''Heading Northe''.  Στα 10'' μπήκαν στο ρόστερ της Massacre Records και ξεχώρισαν ανάμεσα στις άλλες μπάντες της εταιρίας προσφέροντας και πάλι διαμαντάκια που αξίζουν να ακουστούν όχι μόνο από τους λάτρεις των προαναφερθέντων συγκροτημάτων αλλά από όλο το φάσμα του heavy metal.

Μια επική εισαγωγή σε μεταφέρει στο πεδίο της μάχης. Μια σύνθεση του νέου drummer Doomorider (Falko Reshöft) που ήρθε για να μείνει. Ήδη στο ''Northern Rage''  θα βοηθήσει συνθετικά τον Ramcke όπως και στο μέλλον και μάλιστα σε πολλά ζητήματα. Ταίριαξαν πολύ μαζί γι αυτό και είναι οι μοναδικοί που βρίσκονται ακόμα στη μπάντα μετά από τόσα χρόνια. Σε μια τέτοια συνθετική συνεργασία ακούμε τα δυο πρώτα τραγούδια, τα  ''Heroic Deathe'' και ''Valhalla''. Με τέτοιους τίτλους δεν μπαίνουμε καν στο κόπο να αναρωτηθούμε τις στιχουργικές ανησυχίες τους. Ρυθμική και κιθαριστική παρέλαση α λα Running Wild, Blind Guardian επική ατμόσφαιρα και Helloween ιπποδύναμη και φωνητικό γοήτευμα (τραγουδά και ο ίδιος ο Hansen). Παίρνουν τα εγχειρίδια των οπλαρχηγών του Ευρωπαικού power metal και μαστορεύουν το δικό τους πυραυλοκίνητο μεταλλικό όχημα. Και πάει σφαιράτο. Αιφνιδιαστικό ανακάτεμα των πρώτων στοιχείων στο Valhalla και πλέον οι κραυγές θυμίζουν Blind Guardian και το κιθαριστικό πέλαγος μυρίζει Helloween/Gamma Ray με πειρατικά σολαρίσματα. Τους αρέσει η μαγειρική, δεν θέλουν πολλά εξωτικά υλικά στο φαί τους αλλά τους αρέσει να πειραματίζονται με τα βασικά. Και μικρές διαφορές μπορεί να φέρουν μεγάλες αλλαγές.

Τα επόμενα τραγούδια είναι όλα συνθέσεις του Ramcke,όπως και οι στίχοι (λατρεία τα επεξηματικά κειμενάκια κάτω από κάθε τραγούδι). Πολεμικά πεδία στα οποία πυροβολούν ασταμάτητα riffoβολιές οι διπλές κιθάρες, καβάλα πάνω σε σφυρηλατημένους ρυθμούς πάνω στα αρχαιότερα αμόνια του heavy metal. Σπινταριστά, Running Wild ρυθμοί στο ''Welcome Thy Rite'', παρελαύνουν με τιμή και δόξα κρατώντας πειρατικές σημαίες που καίγονται από ακτίνες Γάμμα. Δεν είναι μόνο η παραγωγή (υπεύθυνος ο Hansen) αλλά και το σολάρισμα του που μας μεταφέρει στα δικά του μουσικά έργα και κόσμους. Ευειδείς μπασογραμμές στο ''Óðinn's Warriors '' με εθιστικές φωνητικές μελωδίες. Ευστάθεια και ανένδοτη επιθετικότητα μέχρι το τέλος. Με τον τυφλοφρουρίτη να δίνει και πάλι τις ευλογίες του στο ''To Foreign Shores'' και να το μεταμορφώνει σε ένα ύμνο που δύσκολα θα σας αφήσει να απογαλακτιστείτε από δαύτο. Οι ακουστικές κιθάρες και τα χιλιομουσκεμένα κατάρτια του ''Lindisfarne'' είναι τα πρώτα υποννοούμενα του τι θα επακολουθήσει. Εννιά αμαρτωλά λεπτά, δεκάδες αρματωλά riffs και ρυθμοί για να σφίξετε τη γροθιά σας στον αέρα παθιασμένα. Αν θεωρείτε πταίσμα τις εκδηλες επιρροές, τότε ο δίσκος είναι μέτριος. Αν όχι, δεν θα βρείτε τίποτα άλλο για να τον κακολογήσετε. Η συνέλιση όλων αυτών των αγαπημένων γνωρισμάτων κάνει το τελικό αποτέλεσμα όχι μόνο θελκτικό και νοσταλγικό αλλά προσφέρει ισόποση ευχαρίστηση με τα αυθεντικά.