Μπορεί οι νεότερες μπάντες να πατάνε σε παλιότερες,ισχυρές βάσεις και να έχουν έντονες επιρροές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν το δικό τους χαρακτήρα ή ότι δεν βγαίνουν δισκάρες. Παρθενογενέσεις πλέον σπάνιες. Βασικά και παλιότερα το ίδιο συνέβαινε απλά οι επιρροές των metal συγκροτημάτων στα 80ς προέρχονταν από classic ή hard rock των 70ς και διακρινόταν δυσκολότερα.
Για κάποιο λόγο (μουσική παιδεία, οικονομική βοήθεια των μουσικών από το κράτος, εξαγώγιμο προιόν κτλ) η Σουηδία πρωταγωνίστησε μουσικά στα 00ς όσο καμιά άλλη χώρα, σε σχέση πάντοτε με τον πληθυσμό της. Από παντού ξεπρόβαλλαν συγκροτήματα όλων των ειδών με νέες ιδέες, μουσική κατάρτιση και φυσικά επαγγελματισμό.Από τις στάχτες των Norrsken (Doom/Stoner Metal/Psychedelic Rock) γεννήθηκαν δυο μεγάλες μπάντες, οι Witchcraft και οι Geaveyard.
Το να είσαι από την Βραζιλία και να μην παίζεις ακραίο Metal είναι σίγουρα δύσκολο θέμα. Ελάχιστες μπάντες που παίζουν heavy/power metal έκαναν πασίγνωστο το όνομα τους. Είτε λόγω προφοράς, είτε Λόγω σκηνής, είτε δυσκολίας ανεύρεσης συμβολαίου. Αν έπαιζες thrash/death, είσαι καλυμμένος. Αν όχι, καλή τύχη. Λαμπρές εξαιρέσεις οι Viper, Steel Warrior και Stress (όχι ότι έκαναν κάποιο όνομα) και φυσικά οι Angra. Μια παρέα εικοσάχρονων από το Porto Alegre ξεκινά τη δική τους μπάντα, τους Hibria. Είμαστε στο 1996 και τα παλικαράκια παίζουν power metal που κοιτά Ευρώπη μεριά.
Το Black Metal σημαίνει πολλά και διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς μετεξελίχτηκε αλλά μάλλον και γι αυτό όχι μόνο επιβίωσε σαν είδος αλλά συνεχίζει και δίνει ίσως και τους περισσότερους απογόνους στο ακραίο metal. Δεν ξέρω πως το προτιμά ο καθένας, γρήγορο ή πιο αργό, πρωτόγονο ή πιο μελωδικό, με σατανιστική θεματολογία ή όχι, με ξεκάθαρα πριμαριστό ήχο ή εμβολιασμένο με στοιχεία από άλλα είδη. Το θέμα είναι να προκαλεί, εννοώντας πρώτα από όλα τον ακροατή. Οι Ολλανδοί Urfaust πάντοτε μου το κατάφερναν αυτό.
Για να μπορούμε εκ του ασφαλούς να γράψουμε ότι κάτι θα μείνει στην Ιστορία της μουσικής μας πρέπει να έχουν περάσει κάποια χρονάκια. Δεκαπέντε χρόνια νομίζω είναι αρκετά, μιας και απολαμβάνω το ντεμπούτο των Αμερικανών Empyrean Sky ακριβώς όπως και το 2004 όταν και ψαχνόμουν με νέες μπάντες που θα μπορούσαν να είναι η ελπίδα για το μέλλον. Πηγαίνοντας πιο πίσω στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο δεύτερο μισό των 90ς, συναντάμε τον John Welborn να έχει τους Wormwood (black/death metal) και να παίζει τα πάντα και να τραγουδά στο μοναδικό demo (1996) που δημιούργησε.
Οι Innerwish δεν υπήρξε η μπάντα που έβγαλε ένα-δυο καλούς δίσκους και έσβησε. Έχει σερί πέντε στα πέντε. Πηγαίνοντας πίσω στο παρελθόν για να παρακολουθήσουμε την επανακυκλοφορία του δεύτερου τους δίσκου, συνειδητοποιούμε ότι πιθανότατα να ήταν η πιο δύσκολη εποχή της μπάντας. Το ντεμπούτο αν και τρομερό σαν υλικό, δεν έκανε και καμιά τρομερή εμπορική επιτυχία. Και η μπάντα εκτός των δυο (και πιο βασικών μελών) κιθαρίστων, αποχωρεί. Κάποια νέα μέλη εισχωρούν στη μπάντα και οι Innerwish βγάζουν το split με τους Reflection, έχοντας δυο νέα τραγούδια.