Pharaoh - The Longest Night

Στο δεύτερο μισό των 90ς όπως και στα 00ς, το να παίζεις heavy metal στην Αμερική ήταν τουλάχιστον ασυνήθιστο φαινόμενο. Πάντοτε σε σύγκριση με το παρελθόν της χώρας και με τον πληθυσμιακό αριθμό της. Κάποιες μπάντες από τα παλιά είχαν επιβιώσει και κρατούσαν τα ηνία, κάποιες άλλες βρέθηκαν σε πιο underground καταστάσεις και κάποιοι μερακλήδες έφτιαξαν καινούριες μπάντες αυτές τις εποχές. Δυο συντάκτες του περιοδικού Metal Maniacs (το οποίο κρατούσε την metal φλόγα αναμμένη  στην Αμερική από το 1989 και για είκοσι χρόνια), οι Matt Johnsen (κιθάρες)  και Chris Black  (drums) δημιουργούν τους Pharaoh το 1997. Μαζί τους ο Chris Kerns ενώ το μικρόφωνο αναλαμβάνει το αηδόνι που άκουγε στο όνομα Tim  Aymar. Και μόνο που τον εμπιστεύθηκε για τα φωνητικά ο Chuck Schuldiner για το δικό του ντεμπούτο με τους Control Denied, τα λέει όλα. Απίστευτη φωνή, διόλου τυχαίο που αργότερα δούλευε ως καθηγητής ορθοφωνίας. Η συγκεκριμένη τετράδα δεν έσπασε ποτέ και μέχρι το θάνατο του Tim το 2023 κατάφερε να βγάλει πέντε εκρηκτικούς δίσκους, τον ένα καλύτερο από τον άλλο (https://www.metalzone.gr/reviews/pharaoh-powers-be), πάντοτε μέσω της φιλόξενης Cruz del Sur Music καθόλη. Στα δικά μου αυτιά, οι Pharaoh υπήρξαν από τα καλύτερα δείγματα Αμερικάνικου Power Metal τις τελευταίες δυο δεκαετίες και είχαν πολλά ακόμα να προσφέρουν αν δεν έσπαγε η αλυσίδα τους με τον θάνατο του frontman. Ας είναι, θα μείνουν Θρύλοι στα αυτιά και στις ψυχές μερικών από εμάς.

Ανάμεσα σε πέντε εξαιρετικούς δίσκους, ο κλήρος πέφτει στο ''The Longest Night'', σχεδόν τυχαία. Σε κάθε τους δίσκο θα έγραφα παρόμοια πράγματα μιας και ηχητικά δεν άλλαξαν πολύ. Πάντοτε δυναμικό, μελωδικό, ένρυθμο power metal. Τεχνικότερο σε σχέση με πολλούς συναδέλφους τους, σε όλα τα ηχητικά μήκη κύματος. Ο Chris Black παίζει όπως λίγοι. Εξαιρετικές αλλαγές,με το κάλεσμα της ηχώ που δημιουργεί να κατακτά νέες κορυφογραμμές. Ο τύπος δημιουργεί, οδηγεί, δεν κρατά απλά ένα ρυθμό βαριεστημένα. Και βέβαια συνθέτει, όπως και όλα τα μέλη της ομάδας. Τόσο παραγωγικό άθροισμα από μια μικρή παρέα, σπάνια συναντάς. Μαζί με τον μπασίστα Kerns αναδομούν ξανά και ξανά τις συνθέσεις δίνοντας τους νέα ώθηση. Γι αυτό και οι διάρκειες είναι λιγάκι μεγαλύτερες από το μέσο όρο, χρησιμοποιώντας με ευσέβεια κάθε δευτερόλεπτο ώστε να δημιουργήσει την κατάλληλη ηχητική καταδίκη. Τεχνοτροπία που δεν φυλακίζεται συνήθως καταλήγει σε ένα κουβάρι ή ένα κομψοτέχνημα. Εδώ φυσικά και έχουμε τη δεύτερη περίπτωση, με περίπλοκες συγχορδίες και διαιωνιζόμενες αρμονίες που επικουρούν τον ακροατή οποιαδήποτε στιγμή και να διαλέξει προς ακρόαση.

Ποιο τραγούδι να εκθειάσω πρώτα και καλύτερα. Ύμνοι όλοι τους. Μέχρι να ακούσουν τα πρώτα τρία τραγούδια, θα είσαι πλέον αιώνιος αιχμάλωτος των μελωδιών τους. Ο Tim θα σιγουρέψει κάτι τέτοιο με το στήσιμο της δικής του μερίδας. Συχνά ανεβάζει πολλές οκτάβες αλλά ποτέ η φωνή του δεν θα χαρακτηριστεί ως τσιρίδα μιας και η μελωδία δεν χάνεται ποτέ από την χροιά της φωνής του. Μπορεί και πλάθει τη φωνή του όπως θέλει, επική, σκοτεινή, αισθηματική, πονεμένη, ηδονική, ευαίσθητη.  Φθάνοντας στο ''By the Night Sky '', το προσωπικό αγαπημένο του δίσκου, ένα ιππικός ρυθμός καβαλά τα αιχμηρά riffs και τις σταυροβελιονές του μπάσου. Η φωνή θυμίζει αυτή του αποθανόνται Warrel Dane όταν προσγειωνόταν στη γη θυμωμένος και έβγαζε την ψυχή του. Ζωηρή συνέχεια που τρατάρεται με πολύβουες αρμονίες από παντού, πλουτοπαραγωγικό μέχρι μέγιστης επιθυμίας. Μια σύνθεση και στίχοι του Chris Kerns που κάθε φορά που το ακούω μου σηκώνεται ότι μπορεί να σηκωθεί πάνω στο κορμί μου. Γαμψοί ρυθμοί κόβουν ανελέητα, riffs που ελλοχεύουν για το επόμενο θύμα τους και ευφυείς φωνητικές μελωδίες που συσπειρώνονται γύρω από τα υπόλοιπα ώστε το αποτέλεσμα να είναι τερματικό. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ.

Για μια ώρα βρίσκεσαι παγιδευμένος στη μεταλλική ζώνη των Pharaoh. Οι κοινές συνιστώσες με τους Iron Maiden υπάρχουν (όπως και στο 70% του US Power Metal), ιδιαίτερα σε τραγούδια σαν το ''Fighting'' αλλά φανταστείτε ότι μιλάμε για πολύ πιο τεχνικό παίξιμο, πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις, φωνητικά με περισσότερες δυνατότητες (Conklin επίπεδα) και ικανότητες ακόμα και από τον Βρασίδα. Ξέρω, ακούγονται βλάσφημα όλα αυτά και ίσως να είναι αλλά πραγματικά το αξίζουν οι Pharaoh. Εξάλλου δεν μιλάμε σε καμιά περίπτωση για κλώνους των ΘΕΩΝ maiden, απλά μια σύγκριση έκανα. Και μόνο που μιλάμε για διαφορετικές εποχές κατά δυο δεκαετίες, τα σχόλια περιττεύουν. Το ''The Longest Night'' χαρακτηρίζεται από τιμημένο heavy metal θάρρος με υλικό που έχει ζυμωθεί κατά πολύ πριν πριν παραδοθεί προς κατανάλωση. Ζυγισμένη η μοιρασιά χρόνου και έντασης σε όλα τα όργανα από ικανούς παίκτες που φροντίζουν να δώσουν το 100% των ικανοτήτων τους χωρίς να φοβηθούν ή να μας στερήσουν από κάτι. Ίσα ίσα μας χαρίζουν και δυο καταπληκτικές κιθαριστικές σολιές από δυο κιθαρίστες που μεγαλούργησαν στο παρελθόν, τους Dofka και Poland. Και αν τους ακούσετε στα τραγούδια που συμμετέχουν, θα σκύψετε το κεφάλι με σεβασμό. Όπως και σε αυτές του Jansen καθ''ολη τη διάρκεια του δίσκου, ο τύπος είναι ευλογημένος. Και τα κατάφερε και μια χαρά με την παραγωγή βγάζοντας τον σωστό ήχο δυναμίτη για το υλικό της μπάντας του. Πάρτε και το λυσσασμένο ορχηστρικό ''Never Run'' και κλάψτε γοερά όσοι ισχυρίζεστε ότι σταμάτησε να βγαίνει καλό heavy metal το 1989 ή 1999...