God In A Cone - Shark Was A Boy

   Ο Πολυμήχανος Νίκος σε νέες περιπέτειες. Η δική του μουσική Οδύσσεια συνεχίζεται και πλέον στο σύγχρονο κόσμο μπορούμε να απολαύσουμε την διήγηση του πέμπτου μέρους της. Ο άνθρωπος είναι ανοιχτό χαρτί, αν κάποιος δεν τον γνωρίζει ούτε στο ελάχιστο, ακούγοντας την μουσική του θα ανακαλύψει φύλο, εθνικότητα, την μουσική που άκουγε μικρός, τα μέρη που έχει ταξιδέψει, το γάλα που έπινε μικρός… Έχει τόσο πράγματα στο μυαλό  του που φωλιάζουν που με την πρώτη ευκαιρία θέλει να τα απομακρύνει για να δεχτεί νέα. Δεν ντρέπεται ότι τον επηρεάζει στην φυσική του ζωή να το μετατρέψει σε ήχους. Προς τι όλα αυτά; Μα διότι φτάσαμε σε πέμπτο δίσκο μέσα σε 2 χρόνια και το καινούριο του δημιούργημα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον, ακόμα πιο ποικιλόμορφο. Το ‘’Shark Was A Boy’’ είναι αυτοχρηματοδοτούμενο, κυκλοφόρησε πριν μια βδομάδα, artwork από τον Danny Goudelis (Superpuma), ηχογραφημένο,μιξαρισμένο και σε μάστερ του Dimitris Delis (studio 222) όπως και παλιότερα.

Από πού να ξεκινήσεις για τις νέες ηχητικές προσεγγίσεις που ακολουθεί στο νέο δίσκο του ο Μαρίνος. Καταρχήν, αυτή τη φορά θεματολογικά καταπιάνεται με μια concept ιστορία. Περιγραμματικά, σε ένα χωριό (Conehead) ,πατέρας και γιος  ψαρεύουν και ταίζουν τους υπόλοιπους κατοίκους. Κάποια μέρα όμως, ο γιος πεθαίνει στα δόντια ενός προιστορικού Καρχαρία. Η εκδίκηση του πατέρα, μονόδρομος πλέον.. Στα περί μουσικής. Μεγαλύτερη χρήση της Ελληνικής γλώσσας και περισσότερες φιλτραρισμένες επιρροές από διάφορα μουσικά είδη, πολλές φορές ανόμοια και απροσέγγιστα μεταξύ τους. Και όμως η Αλχημείες του Μαρίνου της ταιριάζει. Αρχή με μια σύνθεση που φέρνει σε Αρχαιοελληνική Τραγωδία που φέρει το όνομα ‘’Χαρος’’. Κάπου αφήνεται στις εκδικητικές τάσεις του πρωταγωνιστή και μετατρέπεται σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα οργής, φωνητικής και ηχητικής. Και επειδή τους Iron Maiden τους αγαπάμε ΟΛΟΙ, να σου και το  αρχικό riff του ‘’Πάθος’’. Άμεση βιομηχανοποίηση του ήχου και σπασμωδικά κοψίματα ψυχολογικά ‘’περίεργου’’.  Αποκεφαλισμός κάθε τι πρέπον, λες και ακούς ελληνόφωνο ροκ, που το σοδομίζουν για να μετατραπεί σε λαικό νταλκά. Και αυτό μόνο με μπουζούκι υποστηρίζεται, όργανο που ακούγεται χωρίς κανένα ηθικό φραγμό και συγκολλείται σαν αλφάδι πάνω στην υπόλοιπη σύνθεση.

Επιστροφή στον Αγγλόφωνο στίχο, με αρκετή folkish διάθεση.  Ιδιόρρυθμο, με χαρακτήρα, συνδυάζει τον οργανικό ήχο της ακουστικής κιθάρας με τον πόνο και την οργή της φωνής του σε μοναδικό ηχητικό κρεσέντο. Οι Type ‘O Negative βλέπουν alternative εφιάλτες στο ‘’ Mesopelagian Drown’’  και μουσική απόπτωση μέχρι (σχεδόν) τέλους, ωσότου  η γεμάτη ενέργεια φωνή του Μαρίνου ανεβάζει βαθμούς πάθους και πλάσει μια ηχητική Έξοδο μελαγχολίας και ξεσπάσματος θυμού μαζί με την ρυθμική εξάντληση προηχογραφημένων βοηθημάτων.  Συνεχίζει δραστικά, σκληρά μα συνάμα ατμοσφαιρικά στο ‘’ Megalodon Carcharodon’’. Τα πνευμόνια του μουσάτου  ανοίγουν όσο δεν πάει και οτιδήποτε από κάτω τους καταρρέει. Μηχανική μόλυνση ακραιότητας μέχρι να ακουστούν τα εφέ από κύματα θάλασσας και μας μεταφέρουν σε κάποια παραλία για να εναρμονιστούμε με τις funky και reggae εξάψεις. Τι να λέμε, ο άνθρωπος είναι άρρωστος και πάσχει από τον ιό του αντιΜήδα. Κάτι πιο ανάλαφρο, πιο ηλεκτρονικό και μπιτάτο στο ‘’ H3llo’’ για να καταλήξει στο κύκνειο κομμάτι του δίσκου. Πιο ανθρώπινο, πιο συμβατό (αλλά σε καμιά περίπτωση βατό). Ότι πρέπει η ροκ μορφή του να σε επαναφέρει ομαλά μιας και η λαχτάρα για μουσική με ανορθόδοξα δημιουργικά κριτήρια και αντίστοιχα αποτελέσματα να σε έχει στείλει στα αβαθή του Ωκεανού.