Κawir - Εξιλασμός

   Στις 3 Νοεμβρίου πρόκειται να κυκλοφορήσει απο την Iron Bonehead Productions, το έβδομο σε αριθμό μουσικό δημιούργημα
των Kawir. Μάλιστα είναι ο δεύτερος διαδοχικός δίσκος μέσα σε δύο χρόνια, μαζί με το "Πάτερ Ήλιε Μήτερ Σελάνα" που φανερώνει 
την έντονη δραστηριότητα τους. Για τους λάτρεις της ιστορίας, οι Κάβειροι ήταν θεότητες αρχαίας Ελληνικής μυστηριακής λατρείας, 
που πρωτοεμφανίστηκε στην Λήμνο, την Ίμβρο, την Σαμοθράκη, και την Θήβα. Αργότερα επεκτάθηκε και σε άλλα μέρη.
   Για να μην ξεφεύγω όμως απ'το θέμα, προχωράω στο μουσικό κομμάτι το οποίο χρήζει εκτενούς ανάλυσης. Αυτό που σε συνεπαίρνει 
με το πρώτο άκουσμα είναι τα φωνητικά του Βαγγέλη η κοινώς Porphyrion που εκδηλώνονται με ακράτητη ορμή. Το Λυκάων, που ανοίγει 
τον δίσκο, ενώ εξελίσετε με αργούς ρυθμούς στο μεγαλύτερο μέρος του, η γεύση που σου αφήνει στο τέλος είναι ανάμεικτη. Τον σχετικά 
χαλαρό ρυθμό διαδέχεται ένα ξαφνικό φουρτούνισμα προς στο τέλος με κύριους εκφραστές τα drums τις κιθάρες και το μπάσο.Κομμάτι πρόδρομος 
για τον Οιδίποδα που ακολουθεί. Όσο για το "Οιδίπους", οι ρυθμοί εκτοξεύονται απο άποψη ταχύτητας, άκρως μελωδικό,με εξαιρετικά 
σόλαρίσματα απο Thethonax και Melanaegis που είναι οι δύο κιθαρίστες της μπάντας, αλλά αυτός που δίνει ρεσιτάλ εδώ και κάνει 
παράλληλα και επίδειξη δύναμης είναι ο drummer "Hyperion". Κάτι παρόμοιο συνεχίζεται και στον Τάνταλο, τον κλέφτη της αμβροσίας 
και του νέκταρος. Πέρα απο τον χάος που παράγουν σύσσωμα τα όργανα , υπάρχουν και χαλαρωτικά διαλλείματα κυρίως σε σημεία που 
φιγουράρουν οι κιθάρες. 
   Ένα απο τα χαρακτηριστικά της μουσικής τους, είναι ο εμπλουτισμός με κάποια special όργανα, όπως θα τα χαρακτήριζα. Ο λεγόμενος 
Pandion που παίζει γκάιντα και τα λοιπά πνευστά όργανα, και η Αριστομάχη στα πλήκτρα μας χαρίζουν αυτές τις παραπάνω νότες. Το κομμάτι 
μέσα απο το οποίο έγινε η γνωριμία μας με το νέο album είναι ο Αγαμέμνωνας. Εδώ αν δεν κάνω λάθος είναι και η πρώτη φορά που ακούμε 
πεντακάθαρα, τα "καθαρά" φωνητικά του guest Αλέξη που άλλωστε είναι και ο ρόλος του στον νέο δίσκο μαζί με τις χορωδίες. Το κλείσιμο έρχεται
με το "Ορέστης". Κάπου εδώ τα riffs μου θύμισαν για μια στιγμή τον Jon Schaffer, φυσικά καμία σχέση, βρισκόμαστε σε άλλη διάσταση. Μην
πιστέψεις πως ο Echetleos περνάει απαρατήρητος. Στον Τάνταλο ακούγεται λίγο πιο αισθητά το μπάσο του και έτσι δεν μένουμε και εμείς 
παραπονεμένοι σε αυτόν τον τομέα. 
   Δεν θέλω φυσικά να αφήσω ασχολίαστο το εξώφυλλο, με πρωταγωνιστή τον Ορέστη που αντιστέκεται  στο κάλεσμα των Ερινυών. Πιο ωμό σε σχέση
με τον προκάτοχο του "Πάτερ Ήλιε Μήτερ Σελάνα", πιο σύντομο σε αριθμό κομματιών μα τόσο ουσιώδες. Εύχομαι καλή (μουσική)όρεξη στην μπάντα,
ωστε να μας φυλεύει τέτοια διαμαντάκια. "Όσα ποτάμια και αν σμίξουν τα μητροκτόνα χέρια δεν θα ξεπλυθούν ποτέ"..