Obituary - Slowly We Rot

Ότι και να πεις/γράψεις για τους Obituary είναι λίγο. Ακρογωνιαίος λίθος για το Death Metal. Από τις πιο σημαντικές μπάντες στο χώρο για μένα, με τεράστιο αριθμό εξαιρετικών δίσκων. Και με συνέχεια μέχρι το σήμερα, όσο και να αναλώνονται σε μοτίβα που  οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Είναι ξεχωριστοί και αξίζουν όλη τη φήμη που έχουν αποκτήσει, τότε μα  και τώρα που φτάνουν τα τριάντα χρόνια και τους δέκα δίσκους. Για την ιστορία, ξεκίνησαν το 1984 με πιο thrashy ήχο σαν Executioner (επίσης σαν τους μέτριους thrashers από την Βοστώνη) , το άλλαξαν σαν Xecutioner και από το 1988 σε Obituary, τρομερά ταιριαστό για μια death metal μπάντα. Η ίδια δολοφονική πεντάδα των αδερφών Tardy,Peres,West και Tucker θα συνεχίσει ακάθεκτη και θα βγάλουν το ντεμπούτο ‘’Slowly We Rot’’. Σταθμός-σταυροδρόμι. Ένας δίσκος που θα πρότεινα σε κάποιον για μια πρώτη επαφή με το είδος. Αυτόν και τον επόμενο, ‘’Cause Of Death’’ που δικαιωματικά φέρνουν το Death Metal στα σπίτια όλων. Στην ομάδα των Obituary μπαίνει ο Watkins ως νέος μπασίστας ενώ τον Wast αντικαθιστά μόνο για αυτό τον δίσκο ο τεχνικότατος Murphy. Η νέα σύνθεση θα μείνει για πολλά χρόνια κυκλοφορώντας δισκάρες σαν το ‘’End Complete’’ και ‘’ World Demise’’ με δυστυχώς μια συνθετική πορεία, μάλλον κατιούσα. Μπλεξίματα με τον νόμο ο West το 2007 και τα ‘’Xecutioner’s Return’’ και ‘’Darkest Day’’ κυκλοφορούν με τον  Santolla, που δίνει άλλο τόνο στον ήχο των Obituary και την απαραίτητη ανανέωση που χρειαζόντουσαν. Προβλήματα υγείας (καρκίνος) για τον Watkins που αντικαθίσταται από τον Terry Butler ενώ την κιθάρα ο Kenny Andrews.  Τελευταίος (μέχρι στιγμής) δίσκος τους, ο φετινός που βαπτίστηκε με το όνομα της μπάντας και είναι ότι καλύτερο έχουν βγάλει από τις χρυσές εποχές τους.

Όχι απλώς σάπιο μέχρι το κόκκαλο αλλά σάπιο και το κόκκαλο.Με το mid οδοστρωτήρα- tempo, με κιθάρες που σάπιζαν σε ότι έπεφταν, με το λαρύγγι του Θανάτου στο μικρόφωνο. Πολλοί μπορεί να ουρλιάζουν και να σφαδάζονται αλλά μόνο στα δικά του σωθικά και πνευμόνια κατοικούσε ο Χάρος-Θάνατος. Από τα πρώτα τρομακτικά δευτερόλεπτα με τους απόκοσμους ήχους και το πρώτο ουρλιαχτό (τα κακάκια μας όσοι το ακούσανε εκείνες τις εποχές) μέχρι το παρορμητικό ρυθμικό σφάξιμο. Μετατραυματικό σύνδρομο στρες μετά από κάθε ακρόαση.  Τα κεφάλια κλυδωνίζονται άγρια και ανεξέλεγκτα όσο τα riffs προκαλούν εσωτερικές αιμορραγίες μέχρι θανάτου και αργό σάπισμα. Οι πόρτες της Κολάσεως ανοίγουν και ηχητικοί δαίμονες κατακλύζουν τον χώρο που τόλμησες να ανοίξεις την δίοδο. Ο κύκλος του βασανιστηρίου διαρκεί μόλις κάτι παραπάνω από μισή ώρα, υπεραρκετά για να νιώσουν την δύναμη και τον παλμό κάθε σου τένοντας, κάθε νεύρο, κάθε οστό.

Απλοί στίχοι, λιγοστοί. Πολλές φορές δεν εκφέρονται ούτε καν λέξεις, μόνο ουρλιαχτά. Απλά πράγματα που κάνουν την δουλειά τους. Συνδράμεις ενεργητικά αλυχτώντας ‘’ Fight 'til the death in a living hell , Fight 'til the death, remove any wait ‘’και το βαρύ πυροβολικό εκτοξεύει όλμους προς όλες τις κατευθύνσεις αδιαφορώντας για τα θύματα. Παχύδερμος ήχος, αδιαπέραστος,  σαν καδένα πλοίου που πέφτει από μεγάλο ύψος στο κεφάλι σου και δεν αφήνει τίποτα παρά μια κόκκινη μάζα. Όσο ακραία και να ακούγονται τα τραγούδια των Obituary, πάντοτε υπάρχει μελωδία από τον ρυθμό. Μπορείς να ταυτίσεις το κορμί σου πάνω στις ταλαντώσεις ενός ‘’Slowly We Rot’’ή ‘’ Bloodsoaked ‘’ ή ‘’ Godly Beings’’ ή οποιοδήποτε τραγουδιού τελοσπάντων.  Μια ασταμάτητη τροφοδότηση της φωτιάς που καίει στα σωθικά τους και την μεταφέρουν με τα μουσικά δαδιά τους. Σύντομα, απέριττα, με τα ηχητικά χρώματα  της death metal ισχύος. Το πραγματικό πρόσωπο του είδους, σερνόμενοι ρυθμοί μέσα στο αίμα και σαρκοφαγική πειναλέα επίθεση, ταυτόχρονα.