ANVIL - Forged in Fire

Τις  περισσότερες φορές που ανακαλύπτουμε παλιές ή νέες μπάντες από τον Καναδά, σχεδόν πάντα διαπιστώνουμε ότι η τεχνική κατάρτιση τους είναι τεράστια, η μουσική τους παιδεία μέγιστη και η ηχητική τους νοοτροπία προοδευτική. Όχι πάντοτε αλλά αυτό δεν μας χαλάει διόλου όταν μιλάμε για μπαντάρες όπως οι Anvil.Δεν ξεκίνησαν με αυτό το όνομα αλλά το Lips με το οποίο κυκλοφόρησαν το αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο τους ‘’Hard ‘N’ Heavy’’ (όνομα και πράγμα). Κερδίζουν συμβόλαιο με την επίσης Καναδική Attic και το όνομα αλλάζει σε Anvil για να μην συγχέονται με άλλη μπάντα της εποχής. Και αν το ντεμπούτο ήταν πιο…hard ‘n’ heavy, ο δίσκος που ακολούθησε το 1982 με τίτλο ‘’Metal On Metal’’, ήταν πιο… metal. Η μπάντα, πάντοτε με την ίδια σύνθεση διαπρέπει. Το σερί συνεχίζεται με το ‘’Forged In Fire’’ και το μέλλον της μπάντας προμηνύεται ευοίωνο. Τα Hard Rock/Glam metal συγκροτήματα στην Αμερική κάνουν ζωάρα και δυστυχώς οι Anvil (ή η εταιρία τους) το ζηλεύουν. Στο ‘’Strength Of Steel’’, μαζί με το ατσάλι κάνουν παρέα και ραδιοφιλικά τραγούδια, αρκετά πιο κουνιστά από τι θα θέλαμε. Τα πράγματα διορθώνονται αρκετά στον πέμπτο και τελευταίο δίσκο (Pound For Pound) με τον κιθαρίστα Allison. Στα 90ς τα πάνε αρκετά καλά, τα 00ς δεν τους φέρονται καλά. 2009 και ένα ντοκιμαντέρ για του Anvil βλέπει το φως και το ενδιαφέρον για την μπάντα ξαναγεννιέται. Ένας πολύ καλός δίσκος (Juggernaut Of Justice)  βοηθά την όλη κατάσταση όπως και πολλές συναυλίες/περιοδείες.  Δυστυχώς η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη ενώ σε δέκα μέρες περιμένουμε τον καινούριο (17ο) δίσκο τους και τους ευχόμαστε το καλύτερο.

Οι τρεις λέξεις που διαλέξανε (όπως σε κάθε κυκλοφορία τους)  για τον συγκεκριμένο δίσκο ήταν τα ‘’σφυρηλάτηση στη φωτιά’’. Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Οι ρυθμοί στακάτοι και δυναμικοί. Τα riffs διατάζουν, τα κεφάλια προσκυνούν. Το heavy metal συναπάντημα τεσσάρων μουσικών (οι δυο παραμένουν ακόμα μαζί μετά από τόσες δεκαετίες) και δημιουργούν μια ηχητική τρικυμία. Και αν στο ομώνυμο τραγούδι κρατούν τα μπόσικα στα λουριά της ταχύτητας, στο ‘’Shadow Zone’’ τα αφήνουν ελεύθερα. Οι Axemen σπιντάρουν ασυναγώνιστα, οι λέξεις καβαλάνε η μία την άλλη, ένα rock ‘n’ roll συναίσθημα που έχει μεταλλαχθεί σε κάτι πολύ πιο σκληρό δίνει τέμπο και έξαψη. Δραστικές αλλαγές από σύνθεση σε σύνθεση και το σταθερό ενδιαφέρον μας δεν δέχεται καμιά ρήξη. Λίγο Manowar δόση αρχή και Judas Priest συνέχεια στο ‘’Free As The Wind’’, πάντοτε σφυρηλατημένα μέσα στην δική τους φωτιά και δίνοντας του νέο σχήμα, ήχο και όραμα.

Αμαρτία τέτοιο πάθος και όρεξη να μην είχαν τον σωστό ήχο που να τους δίνει ένα αιχμηρό τόνο. Οι Anvil  ήταν τυχεροί που είχαν δίπλα τους τον τεράστιο Chris Tsangarides (R.I.P.  ως παραγωγό και μηχανικό ήχο και τους έδωσε τα επιχείρηματα ώστε να γράφουν και να λένε ‘’If its too loud, you ‘re too old, get the hell out cause you ve been told’’. Μας είχαν προειδοποιήσει.  Και μετά μας τίναξαν τα μυαλά με τραγούδια σαν το ‘’Future Wars’’ και ‘’Motormount’’( που μου θυμίζει αρχαίους Helloween με ακόμα περισσότερα γκάζια).  Με βροχή από riffs, με έναν Lips να τραγουδά στα καλύτερα του και αντί για σάλιο να πέφτουν καρφιά και πρόκες. Με την ίδια επιτυχία τα καταφέρνουν και στα πιο Judas Priest oriented όπως το ‘’Make Up To you’’. Πιο μελωδικό στις κιθάρες, πιο αργό σε ρυθμούς, πιο συναισθηματικό στη φωνή. Είναι όμως ‘’as heavy as fuck’’ που λένε και στο Αμονοχώρι. Τόσοι ύμνοι μέσα σε ένα δίσκο. Λογικό να είναι μέσα στους καλύτερους δίσκους τους (στις πρώτες δυο θέσεις για μένα). Μέχρι την τελευταία νότα του ‘’Winged Assassins’’, τα πάντα παίρνουν μια ανεξέλεγκτη, απόκρημνη και καταστροφική τροπή, είτε από την ταχύτητα, είτε από τον όγκο, είτε από βάρος κάθε σύνθεσης και οι θεοί του metal να λυπηθούν όποιον βρεθεί στο ηχητικό διάβα των Καναδών απροετοίμαστος.