UP THE HAMMERS FESTIVAL 2018: ΜΕΡΑ 2Η
Η πρώτη μέρα του Up The Hammers ήταν χορταστική, ωστόσο δεν θα μπορούσε κανείς να μην περιμένει την δεύτερη μέρα με ανυπομονησία καθώς και μόνο η εμφάνιση των Heavy Load σαν headliners είχε δημιουργήσει μεγάλη προσμονή ανάμεσα στις ορδές των metalheads που συνέρευσαν στο Gagarin από πολλές γωνιές της Ευρώπης (και όχι μόνο). Πριν φτάσουμε εκεί όμως έχουμε μπροστά μας αρκετές αξιόλογες μπάντες που αντιπροσωπεύουν το παρελθόν και το μέλλον του heavy metal.
Φτάνοντας νωρίς λοιπόν στο Gagarin διαπιστώνω ότι οι Βέλγοι Speed Queen έχουν ήδη ξεκινήσει το set τους και μα τον Μπελενός, αυτοί οι βάρβαροι νεαροί δεν χαρίζουν κάστανα! Όχι, το συνθετικό speed δεν το έχουν τυχαία στο όνομά τους, καθώς η μουσική τους είναι γρήγορη και συνάμα βρώμικη, αλήτικη και ότι άλλο ποταπό μπορείτε να φανταστείτε. Με έναν άκρως επικοινωνιακό και σχεδόν… λάγνο frontman, μαζί με τον δυνατό τους ήχο δεν ήταν δυνατόν να περάσουν αδιάφορα από τον σχετικά λίγο κόσμο που είχε βρεθεί από νωρίς στον χώρο. Οι Speed Queen μας πρόσφεραν τσιτωμένο heavy metal παίζοντας κομμάτια από τις 2 μοναδικές τους κυκλοφορίες, το Live Hard demo και το King Of The Road EP, συν μια ενισχυμένη διασκευή στο Nice Boys Don’t Play Rock N’ Roll (τί πιο ταιριαστό) των θεών Rose Tattoo. Ιδανικό ζέσταμα λοιπόν από μια μπάντα που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσει θετικά στο άμεσο μέλλον.
Επόμενοι στη σειρά οι βετεράνοι του NWOBHM Traitor’s Gate. Οι Ουαλοί επέστρεψαν το 2017 στη δράση με το Only The Strong EP, 32 χρόνια μετά την μοναδική τους ως τότε κυκλοφορία, το κλασσικότατο Devil Takes The High Road EP. Έχοντας ολόφρεσκο τον πρώτο τους full length δίσκο με τίτλο Fallen ο οποίος κυκλοφόρησε επίσημα την προηγούμενη μέρα, οι Traitor’s Gate ανέβηκαν ορεξάτοι στο σανίδι και μας απέδειξαν ότι , όπως είπε και κάποιος φίλος, δεν υπάρχει βρετανική μπάντα που να μη είναι καλή live. Οποιεσδήποτε συγκρίσεις βέβαια με τους Traitor’s Gate του 1984 θα ήταν ανεδαφικές, καθώς από την αυθεντική σύνθεση έχουν μείνει μόνο οι Steve Colley (μπάσο) και Paul House (τύμπανα), με τον Andy D’Urso να έχει αναλάβει από το 2017 τις κιθάρες και τον Sy Davies να κάνει εξαιρετική δουλειά στα φωνητικά. Έπαιξαν φυσικά κομμάτια και από τις 3 κυκλοφορίες τους, σκόρπισαν χαμόγελα και απλά μας έκαναν να περάσουμε καλά, δείχνοντας ότι… το έχουν ακόμα και η περσινή επανασύνδεσή τους είχε όντως νόημα. Άξιοι!
Η συνέχεια ανήκε στους Πολωνούς Crystal Viper της μικρής το δέμας αλλά εκρηκτικής Marta Gabriel. Η μπάντα εδώ και χρόνια αποτελεί μια συναυλιακή εγγύηση και το φετινό Up The Hammers δεν αποτέλεσε εξαίρεση, καθώς δεν δυσκολεύτηκε να ξεσηκώσει τον κόσμο και να κάνει αρκετά κεφάλια να κουνηθούν. Με πολύ καλό ήχο, συνολικά πολύ καλή σκηνική παρουσία και παίξιμο (ο κιθαρίστας Andy Wave έδωσε πραγματικά ρέστα) οι Crystal Viper χωρίς να έχουν τίποτα να αποδείξουν και με πολύ ανεβασμένη διάθεση έδωσαν ένα εξαιρετικό heavy metal show, καθώς «συνδέθηκαν» άμεσα με το κοινό και δημιούργησαν μια party ατμόσφαιρα. Κάλυψαν στο μέτρο του δυνατού την δισκογραφία τους και νομίζω ο μόνος λόγος που κάποιος μπορεί να μην έμεινε ικανοποιημένος θα ήταν το ότι δεν έπαιξαν περισσότερο. Επίσης δεν μπορώ να μην σταθώ στην φωνητική ερμηνεία της Marta Gabriel, τολμώντας να την “βραβεύσω” σαν την καλύτερη φωνή που ακούσαμε σε αυτό το Up The Hammers. Οι Crystal Viper έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό μέχρι και την τελευταία νότα και επιπλέον φρόντισαν να κλείσουν το set τους χαρίζοντάς μας μια πολύ καλή διασκευή στο Agents Of Steel των Agent Steel. Την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθούν στα μέρη μας, κάντε την χάρη στον εαυτό σας και μην τους χάσετε…
Την εμφάνιση των Glacier που ακολουθούσαν την περίμενε πολύ κόσμος και όχι άδικα. Έχοντας ουσιαστικά μία επίσημη κυκλοφορία, το ομώνυμο EP του 1985, η μπάντα παρότι ως το 1990 είχε και τυπικά διαλυθεί, απέκτησε cult status στους κόλπους των φίλων του U.S. Metal και όχι μόνο. Η επιστροφή το 2016 του τραγουδιστή της μπάντας Michael Podrybau με νέα μέλη σαν Devil In Disguise και τελικά σαν Glacier σίγουρα ενθουσίασε τους φίλους της μπάντας και το κοινό του Up The Hammers τους υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες! Παίζοντας φυσικά όλο το EP συν μερικά ακυκλοφόρητα κομμάτια, οι Glacier μας παρέδωσαν μαθήματα ατόφιου U.S. Metal, ξεσηκώνοντας τον κόσμο που εδώ και ώρα είχε γεμίσει ασφυκτικά το Gagarin. Ο Podrybau έδειξε ότι παρά τα χρόνια που πέρασαν η φωνή του παραμένει σε πολύ καλή κατάσταση, ενώ παράλληλα έμεινε σχεδόν εκστασιασμένος από τις αντιδράσεις του κόσμου, μην μπορώντας να κρύψει ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Η δε υπόλοιπη μπάντα απέδωσε τους ύμνους των Glacier με χειρουργική ακρίβεια και κατάφερε να μας ταξιδέψει για λίγο πίσω στον χρόνο, δίνοντάς μας ταυτόχρονα την εντύπωση ότι αυτή η μπάντα είναι έτοιμη για κάτι παραπάνω από το να αναπαράγει απλώς δόξες του παρελθόντος. Οι Glacier έδωσαν ένα εξαιρετικό show και έθεσαν τον πήχυ ψηλά για την επόμενη μπάντα.
Βέβαια η επόμενη μπάντα, δηλαδή οι Ολλανδοί Emerald δεν είχαν κανένα πρόβλημα να κάνουν την παρουσία τους αισθητή. Έχοντας επανέλθει στην δράση ήδη από το 2002, η μπάντα μόλις πέρσι κυκλοφόρησε τον διάδοχο του Down Town του 1985, το πολύ καλό Voice Of The Silent. Το set τους λοιπόν στηρίχτηκε σε αυτούς του 2 δίσκους και φυσικά το αποτέλεσμα ήταν να μας παραδώσουν 10 χεβιμεταλλικούς ύμνους, καθώς ακόμα και τα νέα κομμάτια παραμένουν πιστά στον κλασσικό ήχο της μπάντας. Βλέποντάς τους είναι δύσκολο να σκεφτείς ότι η μπάντα αυτή ξεκίνησε στις αρχές του ’80, καθώς παίξανε με τον ενθουσιασμό και την ζωντάνια όχι βετεράνων αλλά ανερχόμενης μπάντας, ο δε Bert Kivits στα φωνητικά αποδείχθηκε αγέραστος και σίγουρα πολλοί νεώτεροι θα ζήλευαν την απόδοσή του. Άψογα εκτελεσμένο set από τους Emerald και το σίγουρο είναι ότι θα τράβηξαν τη προσοχή ακόμα και κάποιων νεώτερων οι οποίοι μπορεί να μην ήταν εξοικειωμένοι με το υλικό τους.
Όσο για τους Saracen που ακολούθησαν, τι να πεί κανείς; Νομίζω ότι η εμφάνισή τους ήταν με διαφορά η πιο feel good παρουσία στο φετινό φεστιβάλ. Δένοντας ιδανικά το NWOBHM με το μελωδικό hard rock, οι Saracen απλά γέμισαν το Gagarin με όμορφες μελωδίες, κάνοντάς μας όλους να τραγουδάμε με ύμνους όπως τα Follow The Piper, No More Lonely Nights ή το ΕΠΟΣ Crusader. Πολύ καλός, καθαρός ήχος, γλυκές κιθάρες και ένας υπέροχος Steve Bettney στα φωνητικά να μεταδίδει το κέφι του και την καλή διάθεση σε όλους. Το είπαμε άλλωστε, δεν υπάρχει κακή βρετανική μπάντα πάνω στο σανίδι. Προσωπικά μου ξένισε λίγο που επιλέχτηκαν να παίξουν τελευταίοι πριν τους headliners Heavy Load ωστόσο απέδειξαν ότι το άξιζαν πέρα για πέρα, κρίνοντας από τις αντιδράσεις και την συμμετοχή του κόσμου. Μια πραγματικά όμορφη εμφάνιση από τους Saracen που άφησε νομίζω άπαντες ικανοποιημένους.
Η ώρα που περιμέναμε όλοι είχε ωστόσο φτάσει. Οι θρυλικοί Σουηδοί heavy metal πολεμιστές Heavy Load έρχονται μπροστά μας. Μόλις 2-3 χρόνια πριν αυτό θα ακουγόταν το λιγότερο σαν ευσεβής πόθος μας και σε καμία περίπτωση σαν κάτι που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Να όμως που όλα είναι δυνατά και μετά 32 ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής και συναυλιακής απουσίας, σαν να βγήκαν κατευθείαν από το 1985-86, οι Heavy Load είναι έτοιμοι να μας ταξιδέψουν σε έναν heavy metal παράδεισο.
Το σκηνικό έχει στηθεί όπως τότε, η μπάντα ανεβαίνει στην σκηνή εν μέσω αποθέωσης και ξεκινάμε… με Heavy Metal Angels και το Gagarin να σείεται από εκατοντάδες κόσμου που τραγουδάει μαζί με τον αειθαλή Ragne Wahlquist που τηρουμένων των αναλογιών διατηρεί μια πολύ καλή και σίγουρα αναγνωρίσιμη φωνή. Ο δε έτερος Wahlquist, o Styrbjorn, δίνει απλά ρέστα στα τύμπανα και σιγοντάρει στα φωνητικά, ενώ δίπλα τους έχουν τον επίσης “παλιό” Torbjörn Ragnesjö στο μπάσο και τον “νέο” Nick Savage (πρώην Steelwing) στην κιθάρα. Συνέχεια με Run With The Devil και αρχίζουμε να χάνουμε την μπάλα. Ναι, η μπάντα είναι σε εξαιρετική φόρμα, έχει καταφέρει να νικήσει τον χρόνο και μοιάζει να φέρνει μπροστά μας ιστορίες από μια άλλη εποχή. Σίγουρα το ότι είχε προηγηθεί η εμφάνισή τους στο Keep It True Festival λίγο καιρό πριν βοήθησε, καθώς η μπάντα φαίνεται αρκετά δεμένη και οπωσδήποτε σίγουρη και άφοβη σε ότι κάνει. Αρχής γενομένης με το The King, ο Eddy Malm ανεβαίνει μαζί τους για να αναλάβει τα φωνητικά και πραγματικά θα πρέπει κάποιος να ήταν πολύ αδιάφορος αν δεν ένιωσε έστω μια μικρή συγκίνηση στο άκουσμά του. Η μπάντα μας πρόσφερε και 2 κομμάτια ακυκλοφόρητα έως πριν λίγο καιρό, τα Walhalla Warriors και Lionheart, στα οποία το μπάσο ανέλαβε ο “δικός μας” Θοδωρής Βογιατζής των Strikelight και Heathens From The North, ο οποίος θα συνοδεύσει τους Heavy Load σε επερχόμενες συναυλίες. Για την συνέχεια τί να πούμε; Heathens From The North, Bleeding Streets, The Guitar Is My Sword, Ι’m Alive (ξανά με Eddy Malm) είναι μερικά μόνο από τα έπη που σκόρπισαν έκσταση στο Gagarin και μας έκαναν να προσπαθούμε να πιστέψουμε αυτό που παρακολουθούσαμε. Η μπάντα φυσικά έδειχνε να απολαμβάνει την κάθε στιγμή και σχεδόν να μην πιστεύει την ανταπόκριση του κόσμου που τραγουδούσε τους στίχους σε κάθε κομμάτι. Έχοντας παίξει ήδη 18 νομίζω κομμάτια και χωρίς να έχει προβάρει άλλα, η μπάντα έφυγε και επέστρεψε για το καθιερωμένο encore με το Singing Swords και (ξανά) το Heavy Metal Angels. Βέβαια για ένα κοινό που περίμενε τόσο χρόνια για αυτή τη συναυλία, ούτε αυτό ήταν αρκετό και κατόπιν λαϊκής απαιτήσεως αλλά και προτροπής του διοργανωτή, η μπάντα επέστρεψε για δεύτερη φορά, ξαναπαίζοντας τα Stronger Than Evil και Bleeding Streets, έτσι για να τα χορτάσουμε! Οι Heavy Load αποχώρησαν από την σκηνή μέσα σε αποθέωση και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους ευχαριστήσουμε που μας έδωσαν απλόχερα λίγη από την μαγεία του αγνού heavy metal ήχου και μας έκαναν, ακόμα και αυτούς που δεν τους πρόλαβαν σαν μουσικό βίωμα, να νιώσουμε ότι ταξιδέψαμε πίσω στον χρόνο, σε εποχές ηρωικές και αληθινές…. Αντί κλεισίματος, οι στίχοι που από την βραδιά εκείνη παίζουν συνέχεια στο μυαλό μου… I am stronger than evil, I’m gonna change my world…
Ανταπόκριση: Λάμπρος Πανέτας
Φωτογραφίες: Λάμπρος Πανέτας, Χριστίνα Τσαπρούνη
