Satan Jokers - Les fils du métal

Όλοι οι δρόμοι σήμερα οδηγούν σε Γαλλικό Heavy Metal των 80ς. Δεν ξέρω το λόγο, απλά συνέβη. Ξέθαμα μιας μπάντας με περίεργο όνομα, τους Satan Jokers. Γενικότερα πολλές μπάντες της Γαλλίας τα πήγαν πολύ καλά στη χώρα τους μιας και χρησιμοποιούσαν τη μητρική τους γλώσσα αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν διεθνή καριέρα. Και όταν λέμε καμία, ΚΑΜΙΑ. Κάποιες ακούστηκαν εξωτερικό, κάποιες λατρεύονται ακόμα και σήμερα από λιγοστό κόσμο, αλλά καμιά δεν έκανε κάποια τρελή εμπορική επιτυχία, παγκόσμιες περιοδείες και ανάλογα ευτυχήματα. Πάντως οι περισσότερες ήταν μπαντάρες. Παριζιάνοι και οι Satan Jokers, δημιουργήθηκαν το 1981, μετά από ένα ντέμο κατάφεραν να υπογράψουν με την Vertigo. Μεγάλη επιτυχία αυτό. Το ντεμπούτο ‘’ Les fils du métal’’ βγαίνει το 1983 και νομίζω κερδίζει μια θέση στην metal αιωνιότητα, έστω και για λίγους. Καταπληκτικός δίσκος Γαλλόφωνου heavy metal. Η ίδια σύνθεση θα κυκλοφορήσει αμέσως τον επόμενο χρόνο το ‘’ Trop fou pour toi’’ και τίποτα δεν φαίνεται να τον σταματά από τη δημιουργική του πορεία. Ένα  ep ‘’III’’ το 1985 θα είναι και η τελευταία δουλειά τους μιας και η εμπορική αποτυχία τους κόβει τα φτερά. Η μπάντα διαλύεται. Γυρίζουμε τα ρολόγια μας στο μέλλον και φτάνουμε 2008 και η μπάντα θέλει να ξαναδοκιμάσει την τύχη της όπως εκατοντάδες άλλες. Η μπάντα έγραψα; Πιο σωστό είναι να γράψω ο Renaud Hantson, drummer και πλέον εξ ολοκλήρου τραγουδιστής του συγκροτήματος. Τσιμπάει τους κιθαρίστες της μπάντας (Furious Zoo) που είχε τόσα χρόνια και ένα νεαρό μπασίστα και αρχίζει να ξεπετά δίσκους πιο γρήγορα και από κουνέλα στις γόνιμες μέρες. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δώσει πλέον μεγάλη βάση στα τελευταία τους δημιουργήματα και τους έχω παρακολουθήσει αποσπασματικά μιας και δεν ενθουσιάστηκα με ότι έχω ακούσει. Έχουμε πάντοτε τα δημιουργήματα τους στα 80ς να τους θυμόμαστε.

Στο ντεμπούτο τους οι Satan Jokers (το όνομα είναι ένας συνδυασμός 2 συμμοριών με μηχανές, τους  Satan Slaves και τους Gipsy Jokers) τα δίνουν ΟΛΑ. Βαρύ, αλήτικο heavy metal, με μπουλτοζέ ρυθμούς αλλά υψίσυχνα φωνητικά τραγουδισμένα στη γλώσσα τους. Η μουσική είναι γραμμένη από τους τρεις οργανοπαίχτες ενώ και οι στίχοι ανήκουν στον Hantson. Σπάνια οι drummers παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο όσο ο συγκεκριμένος στη heavy metal. Εδώ τραγουδά στα περισσότερα ρεφραίν, γράφει στίχους και μουσική και πάνω από όλα παίζει υπερφιλόδοξα και πετυχημένα. Ανακαλωδιώνει τις συνθέσεις και τις κάνει πιο περίπλοκες, ενδιαφέρουσες και δυναμικές. Παίζει με τρομερές αλλαγές, εξελικτικούς ρυθμούς και μελωδίες. Μαζί με το μπάσο, κάνουν θαύματα, όπως για παράδειγμα στο ‘’Samurai’’ αποφυλακίζουν οργή και τεχνική μαζί την ίδια στιγμή και δεν χαρίζουν κάστανα. Χωρίς να θέλω να δείξω ασέβεια, οι στίχοι είναι αδιάφοροι και καλύτερα που δεν μεταφράζονται ασυναίσθητα στο μυαλό. Μου αρκεί που οι ρυθμοί σε αρπάζουν με τη χάρη τους και μαζί με τρομερά εμπνευσμένα riffs σου ραγίζουν την καρδιά και το…κρανίο.

Στο εξώφυλλο παρατηρούμε τέσσερις αδύνατους Γάλλους με κολάν  έτοιμοι να εκτινάξουν τον φελλό τους. Ο ξανθομάλλης με το κόκκινο κολάν είναι ο τραγουδιστής. Αν το πετύχαινες στο δρόμο, μπορεί και να τον περνούσες για κοπελιά. Και όμως, ΤΑ έχει μεγάλα. Και τα χρησιμοποιεί, παίρνοντας από εκεί δύναμη να εκτινάξει την φωνή του στις πιο υψηλές ηχητικές κορυφές. Μου αρέσει επίσης που μοιράζεται τα φωνητικά με τον drummer και υπάρχει αυτή η διαφορετικότητα ακόμα και εκεί. Λατρεύω να ακούω το ‘’ Derrière les portes closes’’ που αν και μουσικά δεν είναι το καλύτερο, οι φωνητικές μελωδίες είναι εθιστικές. Όσο για άλλες τραγουδάρες που δεν θα χορταίνετε να ακούτε, πηγαίνετε προς ‘’ Tokyo Geisha’’, ‘’Quand les héros se meurent ‘’ ‘’ Samourai’’, ‘’ Age de confusion ‘’ ‘ ή ‘’Les fils du métal’’ μεριά . Ελκυστικές συρραφές από riffs, ρυθμούς και κραυγές. Τα πάντα μουγκρίζουν Heavy Metal και μοναδικός προορισμός η απόλαυση. Και αν στη μέση hard rock/metal μπάντα δίνουμε βάση στις κιθάρες και στη φωνή (και τα άλλα απλά ακολουθούν), εδώ οι ρυθμοί είναι η βάση, ο σκελετός, η αρχή και το τέλος, ο στύλος που δένονται τα riffs και οι φωνητικές μελωδίες.