AT THE GATES - The Red in the Sky Is Ours

Οι At The Gates δεν έγραψαν τυχαία ιστορία.  Στη (πρώτη) σύντομη πορεία τους από το 1990-1996 κατάφεραν να δημιουργήσουν τέσσερις δίσκους, οι οποίοι και ευθύνονται (οι δυο τελευταίοι περισσότερο) για το μελωδικό Σουηδικό Death Metal του Γκέτεμποργκ και των εκατοντάδων κλώνων που ακολούθησαν και εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα. Διαχρονική αξία που είτε λατρεύεις είτε λατρεύεις να μισείς (για κάποιους έκαναν ζημιά με τις μελωδίες τους). 1990 λοιπόν και τα αδέρφια Björler, ο πανταχού παρών Lindberg, o Erlandsson (επίσης Paradise Lost,Cradle Of Filth) και ο τότε κιθαρίστας Svensson ξεκινούν τη μουσική τους πορεία. Το πρώτο demo έρχεται γρήγορα, τέσσερις συνθέσεις με τίτλο ‘’Gardens Of Grief’’. Σαν Σουηδοί, δεν δυσκολεύονται ιδιαίτερα να αποκτήσουν συμβόλαιο, έτσι υπογράφουν με την Deaf Records, παράρτημα της Peaceville για τα πιο ακραία πράγματα  του ρόστερ της. Το ντεμπούτο ‘’ The Red in the Sky Is Ours’’  βγαίνει το 1992 και είναι ακουστικό χάρμα και ας μην έμεινε γι αυτόν τον ήχο γνωστό. Σχεδόν στο ίδιο μήκος κύματος θα βγει και το ‘’With Fear I Kiss The Burning Darkness’’ ένα χρόνο αργότερα. Αλλαγή του ενός κιθαρίστα τους, φεύγει ο  Alf, έρχεται ο Martin και ο ήχος του ‘’ Terminal Spirit Disease’’ και ‘’ Slaughter of the Soul’’ χαρακτηρίζουν ολόκληρη σχολή. Το συγκρότημα θα διαλυθεί το 1996 μα το αναπάντεχο θα γίνει το 2010 με την ίδια σύνθεση να επιστρέφει και το ‘’ At War with Reality’’ του 2014 να ακούγεται αξιοσέβαστο. Το 2017 θα φύγει ο βασικός συνθέτης και κιθαρίστας της μπάντας, Αnders Björler, δίδυμος αδερφός του Jonas μα νέος δίσκος εμφανίστηκε φέτος και μάλιστα αρκετά καλός. Σίγουρα (και σύντομα) θα πάρουν κεφάλια και ζωντανά….

Ένα λιτό εξώφυλλο με έντονο το κόκκινο χρώμα. Κόκκινο =Αίμα. Και χωρίς καμιά καθυστέρηση ξεκινά η ηχητική τους σφαγή. Ο ήχος είναι πιο ακατέργαστος και λιγότερο πριμαριστός από τι θα συνεχίσουν λίγα χρόνια αργότερα. Οι μελωδίες είναι όμως εδώ, από την αρχή και ας είναι πιο καλά κρυμμένες. Και μερικές φορές πάλι όχι. Εκεί που τα πάντα θυμίζουν τα ένα μουσικό Αρμαγεδδώνα, απόλυτη σιωπή, βροχή και σόλο βιολί. Μιλάμε για 1991-1992, απαγορευμένο όργανο για το metal, πόσο μάλλον για το death metal (m;ono oi M.D.B. της ίδιας εταιρίας είχαν δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο, και πάλι έπαιζαν σε άλλες ταχύτητες). Βέβαια, οι At The Gates δεν καταγράφηκαν στο μυαλό χιλιάδων οπαδών γι αυτό το λόγο.  Σβήνουν το φως με την ατμόσφαιρα τους, καταργούν μέχρι τότε έθιμα, έχουν ένα συμπαγές ρυθμό που τα πάντα υποχωρούν από το βάρος τους. Και riffs. Άφθονα και μυτερά, καρφώνονται βαθιά στο στόχο τους. ‘’ Kingdom Gone’’ και ‘’ Through Gardens of Grief’’  με τα αισθητήρια όργανα να λειτουργούν στον έπακρον. Ίσως ακούγονται πιο άμορφοι και απειλητικοί στο ντεμπούτο τους, όμως η τεχνική δεν τους λείπει. Άσε που ΟΝΤΩΣ αυτό το βιολί προς το τέλος του’’…Of Grief’’ σε γειώνει και σε κάνει να αισθάνεσαι περίεργα που σου αρέσει αυτή η ανομοιομορφία.

Ο δίσκος συνεχίζει εξελικτικά να σε συνταράσσει. Λατρεία στις Θύρες του Θανάτου. Κάθε Κρύπτη κρύβει μια μελωδία και του ‘’Within’’ είναι ένα μαγικό riff που σε στροβιλίζει και σε πνίγει για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να συνεχίσει με τον κανονικό του ρυθμό. Αναβίωση της μελωδίας και πάλι από το μελαγχολικό έγχορδο και κατασπάραξη αυτής με τα υπόλοιπα έγχορδα που σαφέστατα και επιδίδονται σε μια ανελέητη επίθεση. Σαν συνθέσεις τις περισσότερες τις υπογράφει ο Anders, δυο ο Alf (από τις καλύτερες-‘’ Through Gardens of Grief’’ και ‘’ Neverwhere ‘’) και τις υπόλοιπες μαζί ενώ οι στίχοι ανήκουν (οι περισσότεροι) στον Tomas (εκτός από 2 που είναι του Alf, στα τραγούδια που συνθέτει). Όσο διαρκεί ο δίσκος νιώθεις μια ορατή απειλητική βία να σε συντροφεύει και δυσκολεύομαι να φανταστώ πως θα ακούγονταν τότε και ζωντανά παιγμένα. Ολοκληρωμένη ακρόαση του ‘’ The Red in the Sky Is Ours’’ σε αφήνει εξαντλημένο σωματικά και ψυχικά.