Silent Call - Windows

Οι Silent Call είναι ένα σεβαστό όνομα στο χώρο του σύγχρονου progressive metal. Η Σουηδική αυτή μπάντα υπάρχει από το 2006 (τότε που έβγαλαν και το πρώτο τους demo) και μέχρι σήμερα είχαν κυκλοφορήσει τρεις ολοκληρωμένους δίσκους (άξιοι ακροάσεων), πάντοτε με την ίδια πενταμελή σύνθεση. Μετά τον τρίτο δίσκο (‘’Truth’s Redemption’’-2014) η μπάντα έχει κάνει ένα μεγάλο δισκογραφικό κενό (πέντε χρόνια κενό στις μέρες μας είναι πολύ) και αυτό οφείλεται στο ότι την ίδια χρονιά είχαν χάσει τον τραγουδιστή τους Andi Kravljača (ε τραγουδούσε και σε πολλά projects ο τύπος. Φωνάρα όμως). Αντικατάσταση και σταδιακά δημιουργία νέων τραγουδιών, πράγμα που τα κατάφεραν να κυκλοφορήσουν πριν λίγες μέρες στο νέο, τέταρτο δίσκο τους, ‘’Window’’. Διαθέσιμο σε cd από την νέα τους εταιρία, Rockshots Records, μια μικρή Ιταλική εταιρία που δύσκολα θα τους κάνει γνωστότερους αλλά ευχόμαστε καλή διαφήμιση και διανομή μιας και ο δισκος πραγματικά το αξίζει.

Να ξεκαθαρίσουμε τα πλέον αυτονόητα. Οι Silent Call παίζουν progressive metal αλλά δεν ακούγεται τίποτα το προοδευτικό, το καινοτόμο. Η ταμπέλα πλέον πάει στο ότι παίζουν αρκετά τεχνικά και πολύ μελωδικά συγχρόνως. Μια μπάντα που μου έρχεται να τους παρομοιάσω, είναι οι επίσης Σουηδοί Evergrey χωρίς το σκοτεινό στοιχείο. Άρα στους οπαδούς των μεν θα αρέσει και στου δε; Ναι, πιθανότατα. Τα πλήκτρα παίζουν σημαντικό ρόλο στον ήχο των Silent Call και πολλές συνθέσεις βασίζονται πάνω σε αυτά. Η φωνή του Goran πολύ καλή και με εύρος και σημαντικό επιχείρημα με την παραπάνω σύγκριση μιας και φέρνουν πολύ σε Tom Englund. Δεκατρείς θύελλες αρμονίας θα σε πολιορκήσουν και κάποια σίγουρα θα σε ισοπεδώσει, θα βρει το αδύναμο σου σημείο. Κάποια πιο ρυθμικά, κάποια πιο αισθαντικά, κάποια πιο επιθετικά, για όλους έχει ο μουσικός μελωδικός τους μπαξές. Και πανέμορφα σόλος από τα χέρια του Daniel Ekholm, ακούστε το ‘’ Shifting Shape ‘’. Τώρα που χειμωνιάζει, είναι ότι πρέπει για τα πρώτα ακούσματα της ημέρας, συντροφιά με μια κούπα ζεστό καφέ και ακόμα καλύτερα αν το τοπίο έξω από το παράθυρο σου μοιάζει με αυτό του εξώφυλλου. Λίγο περισσότερη προσωπικότητα και δυο-τρία τραγούδια λιγότερα (μια ώρα δίσκος είναι πολύς αν δεν υπάρχουν εξαιρετικές ανομοιότητες μεταξύ των συνθέσεων) και ο δίσκος θα πήγαινε ακόμα ψηλότερα βαθμολογικά.