Saint - Time's End
ΑΓΙΟ HEAVY METAL ΜΕΡΟΣ 1
Δεκάδες Χριστιανικές μπάντες εκαναν το πέρασμα τους στα 80ς, κυρίως στην Αμερική. Και μάλιστα σημείωσαν εμπορική επιτυχία. Αυτές οι εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί αλλά κάποιες από αυτές τις κυκλοφορίες άφησαν εποχή, όχι λόγω στιχουργικού περιεχομένου αλλά επειδή άξιζαν μουσικά. Οι Saint είναι μια πολύ καλή περίπτωση. Ξεκίνησαν το 1979 σαν Power Faith,συνέχισαν σαν The Gentiles και από το 1982 μέχρι το 1989, σαν Saint πλέον κυκλοφόρησαν δυο δισκάρες τις οποίες μόλις επανακυκλοφόρησε η Retroactive Records σε cds. Ντεμπούτο της μπάντας το 1986 με το Time's End και την μπάντα σε μεγάλα κέφια παίζοντας κλασσικό heavy metal όπως οι Judas Priest και οι Accept. Δυο χρόνια αργότερα, έρχεται η συνέχεια με το ‘’ Too Late for Living’’ κρατώντας την σημαία του ποιοτικού heavy metal ψηλά. Ήδη προηγήθηκαν και δυο αλλαγές στη σύνθεση (κιθάρα και ντραμς) με τη μπάντα να σβήνει ένα χρόνο αργότερα. Το συγκρότημα επανασυνδέθηκε το 1999 από τον τραγουδιστή Josh Kramer (ο οποίος ανέλαβε και κιθάρα αρχικά) και τον μπασίστα Richard Lynch (αργότερα και του Dee Harrington για κάοια χρόνια, έτερου κιθαρίστα) και έχουν βγάλει από τότε ένα σωρό δίσκους με αξιοσέβαστα αποτελέσματα χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Πλέον μοναδικό αυθεντικό μέλος είναι ο Richard Lynch και η μπάντα συνεχίζει. Παρακάτω θα ασχοληθούμε με το νούμερο 8 της σειράς Gold Disc Edition Series της Retroactive, το ‘’Times’s End’’ δηλαδή, το οποιο συνοδεύεται από 12σέλιδο βιβλιαράκι με στίχους, φωτογραφίες και σημειώσεις του Lynch.
Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ Saint, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Judas Priest με χριστιανικό στίχο. Πιο απλά δεν γίνεται. Η φωνή του Josh Kramer θυμίζει Halford σε βαθμό παρεξήγησης αλλά και μουσικά θυμίζει υπερβολικά δισκογραφία Judas αρχές των 80ς. Όποιος δεν χαλιέται με τα παραπάνω (ίσως και να του αρέσει ιδιαίτερα αυτή η ιδέα), θα βρεί μεγάλη χαρά και νέα αγάπη. Απλοικές συνθέσεις, ειδικά στα ρυθμικά του σημεία με μεγάλη δόση μελωδίας σε κιθάρες και φωνή. Εμποτίζουν τις συνθέσεις τους με σωστές δόσεις κλασσικού heavy metal, πάντοτε γραμμένες στις αρμονικότερες στρώσεις. Απλά, βατά, εύκολα, σε κερδίζουν από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Κάποιες κραυγές α λα Halford παγώνουν το αίμα μα και όταν τραγουδά γήινα ακούγεται εξαιρετικός. Οι κιθάρες ξεσαλώνουν συχνά υμνώντας τον Θεό, ένας ηλεκτρικός δαιμονισμός. Από τα αρνητικά του δίσκου είναι ότι οι ρυθμοί ΔΕΝ ακούγονται διόλου απειλητικοί, λες και κάνουν αγγαρεία με το παίξιμο τους. Αν και πάλι ακούμε κάποιες πολύ όμορφες μπασογραμμές. Πάντως στα ντραμς, ετελώς μονότονη κατάσταση. Ίσως φταίει λιγάκι και η παραγωγή για την ηχητική αδυναμία τους (παραγωγή από μέλη της μπάντας). Ένας ευχάριστος δίσκος που δεν θα απογοητεύσει ΚΑΝΕΝΑΝ αλλά δύσκολα θα γίνει και αγαπημένος κάποιου.