Ofdrykkja - Gryningsvisor

To Depressive Black Metal δύσκολα απογοητεύει μιας και έχει στοχευμένο κοινό-ακροατές. Λίγες λεπτομέρειες να προσέξει, το αποτέλεσμα θα είναι καλό. Βέβαια έχουν βγει τόσες πολλές κυκλοφορίες στο συγκεκριμένο υποείδος που αν παρακολουθείς την σκηνή, ή έχεις βαρεθεί ή νιώθεις ότι έχει βαλτώσει. Λίγες μπάντες ξεχωρίζουν. Ας γνωρίσουμε μια τέτοια μπάντα, τους Σουηδούς Ofdrykkja (δεν έχω ιδέα τι μπορεί να σημαίνει ή πως προφέρεται). Η μπάντα είναι ενεργή από το 2012 και ντεμπούταρε το 2014 με το ‘’A Life Worth Losing’’. Η μπάντα ήταν τετραμελής τότε, στίχοι στην μητρική τους εκτός ενός τραγουδιού, μουσικά και θεματολογικά στο depressive black. Η κυκλοφορία βγήκε μόνο σε 50 κασέτες, τους μυρίστηκε η Avantgarde και το έβγαλε και σε cd μιας και το υλικό ήταν πολύ καλό (ακούστε το). Οι Drabbard και Pessimisten παραμένουν η ψυχή της μπάντας και με ένα τρίτο μέλος κυκλοφορούν το ‘’Irrfärd’’, Δεκέμβρη του 2017 και στοιχειώνει τις παγωμένες νύχτες μας. Εξίσου καλό. Και λίγο πριν μπει ο φετινός χειμώνας μας ξαναεπισκέπτονται με το καλύτερο υλικό και συνθέσεις τους (Gryningsvisor) μέχρι σήμερα για να γίνουν οι εφιάλτες μας.  Πλέον από την Art of Propaganda, διαθέσιμο σε cd και βινύλιο (περιορισμένο αριθμό).

Στο νέο, τρίτο τους δίσκο, οι Ofdrykkja έχουν εξελιχθεί μουσικά. Πλέον θυμίζουν μια ατμοσφαιρική post/black metal μπάντα με πολλά επιπλέον όργανα που προσδίδουν ένα φολκ τόνο αλλά και περίσσια μελαγχολία. Η υπέροχη ζωγραφιά στο εξώφυλλα μας δίνει ένα hint του τι θα ακολουθήσει. Black metal συναίσθημα (και λιγότερο… ήχοι) μαζί με κέλτικες λύρες, τσέλα, βιολιά, χάλκινα (πνευστά), ακουστικές κιθάρες, γυναικεία φωνητικά. Πολλαπλές στρώσεις μελαγχολίας για να σε πνίξουνε σε μια από αυτές. Και όμως γίνεται τόσο μελωδικά…. Δεν χρησιμοποιούνται τα κλασσικά μισάνθρωπα φωνητικά πόνου αλλά μια βραχνή, πονεμένη ανδρική φωνή ή τα αιθέρια μιας γλυκιάς ύπαρξης σε εκτενή ρόλο. Βρίσκουμε και πάλι λίγα τραγούδια με αγγλικό στίχο (καλογραμμένοι, γεμάτοι πόνο και κενό) ενώ τα υπόλοιπα είναι στα Σουηδικά.  Σκοτεινές μελωδίες, παγιδευμένες στα εσώτερα των ψυχών των μελών της μπάντας, εξωτερικεύονται και σε καταδιώκουν εφιαλτικά μα τόσο ύπουλα. Ύπουλα μιας και ακούγονται τόσο γλυκά, με μαγευτικές ακουστικές κιθάρες, με υπνωτικούς ρυθμούς στα drums, με εκφραστικότατα φωνητικά. Δεν νομίζω ότι πλέον πρέπει να αναφέρονται ως  depressive (μόνο στιχουργικά) μα ούτε και  black. Απλά θαυμαστή μουσική για περιπλάνηση των σκέψεων.