Sye - Turn On the Fire

Στην αναζήτηση των χαμένων θησαυρών, κάνουμε μια στάση στον Καναδά. Εκεί θα συναντήσουμε τους Sye που στον σχετικά (ούτε δεκαετία δεν άντεξαν) βραχύχρονο βίο τους κατάφεραν να κυκλοφορήσουν δυο δίσκους. Η πλάκα είναι ότι το ντεμπούτο της, ‘’Turn On The Fire’’, το οποίο βγήκε το 1985, προωθήθηκε από μεγάλες εταιρίες. Τι να λέμε τώρα..Roadrunner και Metal Blade για βινύλιο, Ευρώπη και Αμερική αντίστοιχα,, και Enigma Records σε κασέτα. Και όμως έφτασε σε λίγους και πλέον 30 χρόνια μετά σε ελάχιστους. Ευτυχώς η ‘’δική ‘’μας Cult Records το διορθώνει και του δίνει μια δεύτερη ευκαιρία με την διαθεσιμότητα 500 αντίτυπων σε cds. Επιπλέον, σε αυτή την έκδοση εκτός από τον ολοκληρωμένο δίσκο ‘’Turn On The Fire’’, περιέχονται επιπλέον πέντε τραγούδια, όλα από το πρώτο demo τους του 1982.

Ας ξεκινήσουμε από τα άσχημα. Πανάθλιο εξώφυλλο. Σαν κοτόπουλο στο φούρνο ένα πράγμα. Αλλά χαίρομαι που κράτησαν το αυθεντικό. Από την άλλη, αν και ο ήχος ήταν εξ αρχής πολύ καλός μιας και παραγωγός του υπήρξε ο Paul LaChapelle και μηχανικός ήχου ο Kenny McNeill (Anvil), η ρεμάστερ βελτίωση του (Nasos Nomikos στο Vu-Productions Studio) τον έκανε ακόμα πιο ζωντανό και δυνατό. Παίζουν heavy metal όπως το μάθαμε στα 80ς. Με  σολαρίσματα και leads. Με γέφυρες και refrain. Με τις φωνητικές μελωδίες να κατευθύνουν τους ρυθμούς και το αντίστροφο. Άμεσοι και εύκολοι στην κατανόηση στίχοι, πιο πολύ συνοδευτικοί αλλά γενικότερα τέτοια ήταν η θεματολογία στα 80ς. Ο ιθύνων νους της μπάντας, Bernie Carlos, τραγουδά και παίζει κιθάρα, συνθέτει και στιχουργεί, και μάλιστα σε όλα τα τραγούδια του δίσκου. Αρκετές ομοιότητες με Anvil, στον ήχο αλλά και στον τρόπο απόδοσης. Ντάξει, το ‘’ Runnin' Scared’’ μου θύμισε αρχικό riff των Metallica αλλά σύντομα αλλάζει σε κάτι το εντελώς διαφορετικό.

Γενικότερα οι συνθέσεις κρατούν ένα βασικό ρυθμό/ταχύτητα και μετά λιθοβολούνται από riffs και φωνητικές εξάρσεις. Μικρές σε διάρκεια αλλά ποτέ δεν μένεις με την ιδέα ότι θα μπορούσαν να είχαν προστεθεί και άλλα στοιχεία. Τα πάντα ακούγονται ολοκληρωμένα αλλά δεν έχουν και το κάτι παραπάνω για να ξεχωρίσουν και γι αυτό δεν πρέπει να τους θεωρούμε υποτιμημένους. Μια πολύ καλή δουλειά αλλά μέχρι εκεί. Πάντως, το ομώνυμο ορχηστρικό τραγούδι είναι από τα καλύτερα του δίσκου και το ‘’ I'm the One’’ που ακολουθεί, το αγαπημένο (θυμίζουν και Accept, όπως και άλλες συνθέσεις του δίσκου). Τα πέντε επιπλέον τραγούδια προσθέτουν στην συνολική εικόνα μιας και εκτός του ότι δεν βρίσκονται πουθενά αλλού σε επίσημη κυκλοφορία, είναι δυνατές συνθέσεις παρόλο τον μέτριο ήχο τους. Θα μπορούσαν να προσελκύσουν ακόμα και άνθρωπο που ήδη κατέχει τον δίσκο σε βινύλιο ή κασέτα μιας και τα πέντε τραγούδια μπορούν άνετα να αναμετρηθούν (και να νικήσουν σε ποιότητα) αυτά του ‘’Turn On The Fire’’