Annihilator - Ballistic, Sadistic

Πόσο δύσκολο και άβολο είναι να προτείνεις σε κάποιον να ακούσει το νέο, 17o άλμπουμ των Annihilator. Ακόμα και σε κάποιον που δε ξέρει την μπάντα, πολύ δύσκολα προτείνεις κάτι από την τελευταία 10ετία του συγκροτήματος, αφού καλώς ή κακώς τα 2 πρώτα άλμπουμ των ιστορικών Καναδών φαίνονται πια αξεπέραστα. Το συγκρότημα επιμένει και σε αυτό το άλμπουμ σε ένα δυναμικό, εκκωφαντικό/ενοχλητικό groove speed-thrash ύφος που δεν έχει τις έξυπνες μελωδικές tech-thrash εναλλαγές για τις οποίες έγινε γνωστή η μπάντα, με αποτέλεσμα ο δίσκος να μπουκώνει τα αυτιά του ακροατή.

Είναι σχεδόν απίστευτο αυτό που κάνει ο Jeff Waters σε τόσους δίσκους. Eνώ και ο ίδιος είχε καταλάβει ότι ο ήχος του μετά το αριστούργημα “Never, Neverland” χρειαζόταν ανανέωση, γιατί δύσκολα θα έβγαζε κάτι τόσο έξυπνο και πρωτότυπο σε αυτό το heavy/thrash ύφος, και έτσι κυκλοφόρησε το πολύ καλό “Set the World on Fire”, γεμάτο εξαίσιες μελωδίες με μερικές ιστορικές μπαλάντες όπως το “Phoenix Rising” και το “Sounds Good to Me”, έχει πλέον κολλήσει στα γρήγορα/ξερά thrash κομμάτια που βγάζουν έναν ανούσιο θόρυβο. Γιατί δε γυρίζει στις μελωδικές μέρες των Annihilator και να εμπλουτίσει τα κομμάτια τους – έστω χωρίς μπαλάντες και τόσες μελωδίες, αλλά προσπαθεί να γίνει όλο και πιο heavy;

Το λογότυπο των Annihilator θα είναι πάντα θρυλικό για έναν παλιό οπαδό του συγκροτήματος, αλλά δυστυχώς η επανάληψη και η κούραση δεν περνούν απαρατήρητες, όσο και να θέλει κάποιος να το παραβλέψει από σεβασμό στη μπάντα. Μέσα στο μπούκωμα που επιλέγει το συγκρότημα, “πετάγονται” που και που και κάτι μελωδίες από τα παλιά (χιουμουριστικά ή σαν φόρος τιμής) αλλά δυστυχώς αυτό που μένει μετά τις ακροάσεις είναι ένας θόρυβος και βουητό – και όχι οι ελάχιστες μελωδίες. Τα σημεία και τα τραγούδια που θυμίζουν περισσότερο το παρελθόν είναι και οι καλύτερες στιγμές του δίσκου, όπως τα σόλο του “Lip of Service”, το καλό “The End Of The Lie” ή το “Psycho Ward”. Πόσο τίμιο είναι όμως να ακούς τις ίδιες ιδέες σε παραλλαγή για τόσα χρόνια;

Το “Ballistic, Sadistic” απευθύνεται σε όσους έχουν παθολογική αγάπη στους Annihilator (σαν όνομα, σαν ιδέα, και όχι αναγκαστικά σαν μουσική), αλλά και σε όσους πιστεύουν ότι δίσκοι σαν το “Hardwired...to Self-Destruct” των Metallica είναι μια χαρά μοντέρνο metal. Για τους υπόλοιπους, να’ναι καλά το underground, που δείχνει ποιος είναι ο σωστός δρόμος που πρέπει να ακολουθεί το heavy metal.