Apostle of Solitude - Until the Darkness Goes

Οι Apostle Of Solitude υπηρετούν το doom metal εδώ και 17 χρόνια. Το παρεάκι από την Indianapolis συνεχίζει με τον πέμπτο του δίσκο ‘’ Until the Darkness Goes’’ τρία χρόνια μετά τον τελευταίο. Η σύνθεση της μπάντας παραμένει ίδια και όπως την ακούω είναι πιο δυνατή από ποτέ. Γενικότερα, ποτέ δεν κατάφεραν να παίξουν κυρίαρχο ρόλο στο είδος σαν εκπρόσωποι τους. Όπως μας ενημερώνει και το δελτίο τύπου, κάποιο μέλος έχασε και τους δυο γονείς του και γι αυτό βγήκε περισσότερη μαυρίλα σε σχέση με το παρελθόν. Το προσπερνώ ασχολίαστο. Για  Τρίτη φορά, ο δίσκος βγαίνει μέσω της Cruz Del Sur και για δεύτερη το εξώφυλλο είναι από τον ίδιο καλλιτέχνη, τον WAEK. Όμορφο και διαφορετικό. Παραγωγή από τον  Mike Bridavsky στα Russian Recording στο Bloomington  (Indiana). Διαθέσιμο από τις 12 Νοεμβρίου, μόνο σε cd.

Τρία χρόνια για να βγάλουν νέο δίσκο. Πανδημία. Αποτέλεσμα να πειράζουν και να βελτιώνουν τις έξι συνθέσεις που δημιούργησαν. Το αργόσυρτο και βαρύ ‘’When the Darkness Comes’’ είναι ο ήχος που ποθεί να γευτεί ο doomμεταλλάς. Ογκώδεις ρυθμοί, αστραπές και βροντές από το μπάσο και βροχή από χοντροκομμένα riffs, σαν χαλάζι. Η φωνή του Chuck δεν έχει αλλάξει με τα χρόνια και είναι απόλυτα ταιριαστή με το υπόλοιπο σύνολο. Τι με χάλασε; Ότι ένιωθα ότι όλα αυτά τα έχω ξανακούσει πολλές φορές. Πάρα πολλές. Δεν υπάρχει κακό σε αυτό αλλά δύσκολα και να ενθουσιαστείς τόσο για να κάνεις θριαμβευτικές παρουσιάσεις. Το ‘’ The Union’’ έχει μια χαρακτηριστική κιθαριστική μελωδία που με πείθει πολύ καλύτερα. Καταδικαστικός ήχος, ακούς την κιθάρα να στριγκλίζει πονεμένα και συμβάλει έμμεσα στο να σκοτεινιάσει ο καιρός γύρω σου και άμεσα να μαυρίσει η διάθεση σου. Το ‘’ Apathy in Isolation’’ συνεχίζει στα ίδια μήκη στενόχωρων μα και φουρτουνιασμένων κυμάτων με άπαντες να βγάζουν τα εσώψυχα τους. Πολύ καλή δουλειά στα φωνητικά, οργανικοί ρυθμοί και καθαρόαιμο doom μακριά από stoner/sludge και άλλα παραίτερα. Το ορχηστρικό ‘’Beautifully Dark’’ είναι αυτό ακριβώς που λέει, πανέμορφα σκοτεινό. Μελωδικότατο, χωρίς τον όγκο των ρυθμων των άλλων τραγουδιών, δίνει βάση στην ατμόσφαιρα για στις κιθαριστικές αρμονίες. Αν και doom metal δίσκος, δεν διαρκεί πολύ και κατα συνέπεια δεν προλαβαίνει να κουράσει σε περίπτωση που δεν έχει τα φόντα για την υπέρβαση. Οι Apostle of Solitude μας προσφέρουν μονολιθικό doom metal με οργανική ψυχή και φωνή που εξιτάρει τα αισθητήρια όργανα μας και χωρίς να δημιουργεί κάτι το εκπληκτικό, θα ικανοποιήσει ΟΛΟΥΣ τους οπαδούς του συγεκριμένου ήχου. Επιλέξτε να ακούσετε πρώτα τα ‘’ The Union’’ και ‘’ Relive the Day’’.