Demon Head - Viscera

Πολύ διαφήμιση και σπρώξιμο για τους Δανούς Demon Head. Και πολύ καλά κάνει η νέα  εταιρία τους , η Metal Blade, αυτός είναι ο σκοπός τους. Προσπαθεί να τους ενθρονίσει στη θέση των Ghost στων οποίων η μουσική αρχίζει να μοιάζει επικίνδυνα η αντίστοιχη των Demon Head. Ή ήταν εξαρχής ο σκοπός και στόχος τους, από το 2012 που δημιουργηθήκανε, δυο χρόνια μετά το ‘’ Opus Eponymous’’ που επηρέασε πολύ κόσμο. Όπως και να χει, σε όλα αυτά τα χρόνια έχει ήδη κυκλοφορήσει τρεις ολοκληρωμένους δίσκους (και βεβαίως και σπλιτ, ep, demos και όλες οι άλλες υγειείς κυκλοφορίες για μια metal μπάντα) doom metal/hard rock συνδυασμού με το απαραίτητο Occult στιχουργικό περιεχόμενο.  Οι δίσκοι τους είχαν πάντα ενδιαφέρον αλλά πάντοτε έλειπε ένα συστατικό για να τους κάνει μεγαλύτερους. Πλέον σε μεγάλη εταιρία, ήρθε η ευκαιρία. Ο τέταρτος δίσκος, ‘’Viscera’’ κυκλοφρόρησε στις 29 Ιανουαρίου και είναι διαθέσιμος σε digipak cd, διάφορες εκδόσεις βινυλίου αλλά και κασέτα. Ηχογραφημένο τους πρώτους μήνες του 2020 ανάμεσα στα Sweet Silence Studios από τον  Flemming Rasmussen (Metallica, Morbid Angel, Rainbow) και ένα απομακρυσμένο σπίτι στην εξοχή (Σουηδία) ενώ μιξαρίστηκε από τον Martin 'Konie' Ehrencrona (In Solitude, Tribulation, Nifelheim).

Πάντοτε είχαν κάποιες Ghost επιρροές αλλά στο νέο δίσκο είναι εξώφθαλμες. Το ‘’ Tooth and Nail’’ το κάνει εμφανές και σε όποιους αρέσει.  Η φωνή έχει  ένα απελπισμένο τόνο που μου αρέσει , οι κιθάρες στολίζουν με βαριές μελωδίες και ηχοχρώματα επηρεασμένες από πιο 70ς μπάντες. Οι Demon Head έχουν παικταράδες, φωνάρα, ωραιότατη παραγωγή, εταιρία κολοσσό. Τι τους λείπει τότε; Μάλλον η έμπνευση, η  τραγουδοποιία. Να ακούσουμε ένα τραγούδι που θα μας στοιχειώσει. Αυτό τους λείπει. Ακούς το ‘’ The Feline Smile’’ που έχει ένα horror feeling και αντίστοιχη ατμόσφαιρα και περιμένεις το ξέσπασμα που θα σε γονατίσει, που θα σε κάνει να χ..αρείς πάνω σου. Ε δεν έρχεται ποτέ. Μια επαναλαμβανόμενη μελωδία που σε χαιδεύει μεν αλλά δεν σε κερδίζει. Περνάει από μπροστά σου, απο μέσα σου, είτε με το όμορφο σόλο του είτε με τους ρυθμούς του αλλά δεν είναι ικανό να σε πληγώσει. Μαλθακότατον. Συνεχίζουν με τα ακίνδυνα ‘’ Arrows’’ και ‘’ Magical Death’’ και αρχίζεις και την ψυλλιάζεσαι ότι όλος ο δίσκος θα πάει έτσι. Ακόμα και οι doom καταβολές τους περνούν απαρατήρητες. Δεν νιώθεις αυτό το βάρος στο στομάχι, την πίεση στους λοβούς. Τα λεπτά περνούν τα τραγούδια αλλάζουν και πλέον νιώθεις ότι δεν έχει δημιουργηθεί σχέση μουσικής και ακροατή. Δυστυχώς. Ένα ιντερλούδιο με εκκλησιαστικό όργανο (A Long, Groaning Descent) προσπαθεί για την αφύπνιση και το  ‘’In Adamantine Chains’’ όπως και το εναρκτήριο τραγούδι του ‘’Viscera‘’ είναι πιο ρυθμικά και ζωντανά αλλά και πάλι λείπει η έμπνευση από τη συνταγή. Δεν είναι κακό να παίζεις γλυκιά μουσική, εμπορική, ήρεμη ή δεν ξέρω και γω τι. Το θέμα είναι να μεταδίδει αυτό που θες. Και οι Demon Head διάλεξαν όνομα, τιτλο, στιχουργικό περιεχόμενο και όλο το πακέτο για κάτι πιο σκοτεινό μα δεν τα καταφέρνουν να το φτάσουν το σκοπό τους εις πέρας.