FORTRESS - Waiting for the Night

Οι Fortress είναι μια hard rock/heavy metal μπαντα που έδρασε στα 80ς. Με βάση το Los Angeles, έπαιζαν συχνά σε κλαμπάκια της  Sunset Strip  όπως τα Roxy Theatre, Gazzarri’s, Whiskey a Go-Go όπως και μοιράστηκαν τη σκηνή με μεγαλύτερα ονόματα όπως Poison, Warrant, Heaven και Alcatrazz. Η μπάντα έμεινε γνωστή για την σκηνική τους παραγωγή με βασικό θέμα τον μεσαίωνα και περιλάμβανε ένα κάστρο με γέφυρα, καπνούς και φωτιστικά εφέ. Οι Fortress διαλύθηκαν το 1990, έξι χρόνια μετά την ίδρυση τους και στο μεσοδιάστημα είχαν γράψει αρκετά τραγούδια . Το 2017 επανασυνδέθηκαν για μια και μόνο συναυλία αν και τα μέλη των Fortress κράτησαν επαφή μεταξύ τους. Μέσα στο φετινό καλοκαίρι το συγκρότημα προσεγγίστηκε από την SonicAge Records/Cult Metal classics (χάρη στο λαγωνικό Χριστίνα Τσαπρούνη) και πλέον κυκλοφορεί μια συλλογή με τραγούδια που γράφτηκαν από το 1984 εώς το 1988 με τίτλο “Waiting for the Night” σε 500 cds με ρεμάστερ ήχο, στίχους, φωτογραφίες κτλ.

Όταν ένας δίσκος ξεκινάει με lead κιθάρα, είναι σίγουρο ότι δεν θα σου λείψουν ούτε τα σόλος ούτε οι έγχορδοι οργασμοί μέσα στο δίσκο. Κάπως έτσι ξεκινά η συλλογή των Fortress, με δύναμη κεραυνού από τον axeman. Δεν θα αργήσει να σου κρεμάσει το σαγόνια λίγο αργότερα με το καταπληκτικό του σολάρισμα. Αν αυτή η μπάντα έδωσες συναυλίες με Poison και Warrant, ε τότε να μεταφερθούν τα θερμά μου συλληπητήρια σε αυτές τις μπάντες και τους οπαδούς τους που θα σοκαρίστηκαν. Πίσω από το μικρόφωνο είναι ο Ted Heath ο οποίος αργότερα τραγούδησε και στους Mesheen. Αυτός είναι που δίνει τον hard rock χαρακτήρα στη μουσική τους μιας και ο τρόπος που τραγουδά είναι πιο αλανιάρικος σε σχέση με τους κλασσικούς metal τραγουδιστές. Στο ίδιο μοτίβο συνεχίζουν και στο επόμενο τραγούδι, ‘’ When will the fighting end’’ και πλέον κατασταλάσσω σε είδος και απόψεις. Αγκαθωτές μελωδίες που ενσαρκώνουν την δύναμη της μουσικής τέχνης. Με κάθε ευκαιρία η κιθάρα μονολογεί έχοντας ωραίες απόψεις που θα σας κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Κάποια πλήκτρα για την ατμόσφαιρα και για την επιπλέον αρμονία είναι παρόντα χωρίς να λείπουν πιο κυρίαρχες στιγμές α λα Europe ή Boston. Παράδειγμα το ‘’ Waiting for the Night’’ που έχει ισορροπημένη μοιρασιά σε όλα τα όργανα. Αν και με ελαφρώς χειρότερο ήχο από τα δυο προηγούμενα, το θεωρώ από τα καλύτερα της συλλογής. Ενορχήστρωση ΜΕΓΑΛΗΣ μπάντας με πιασάρικα hooks και εθιστικές φωνητικές μελωδίες στην επωδό  (ρεφρεν) και  όχι μόνο.

Σε κανένα καλό hard ‘n’ heavy δίσκο δεν πρέπει να λείπει μια μπαλάντα. Ήταν κάτι παραπάνω από πρέπον να υπάρχει κάτι τέτοιο στα 80ς. Εδώ ακούει στο όνομα ‘’ Feel your touch’’. Αν και η κεντική του μορφή βασίζεται σε αργό τεμπο με πλήκτρα, μπάσο και αισθησιακά φωνητικά, υπάρχει πάντα το ξέσπασμα το ρεφραίν, μια εκρηκτική όαση μέσα σε μια απέραντη μελωδική έρημο. Ευαίσθητες μελωδίες μεταφράζονται από νότες σε ήχους με δέκτη τον ακροατή. Στην αντίπερα όχθη, το ‘’ Never look away’’ ξεκινά πολύ σκληρά. Ο ήχος έχει καθαριστεί όσο είναι δυνατόν αλλά δεν ξεχνάμε ότι μιλάμε για τραγούδια που υπήρχαν μόνο σε demos.  Τεχνολογικό θαύμα και ασταμάτητο κυνήγι από κάποιους ανθρώπους που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στο να ανακαλύψουν μουσικά διαμάντια) σε είναι οι μοναδικοί λόγοι που έχουμε την ευκαρία και τύχη να τα ακούμε μετά από τόσα χρόνια. Και έτσι μέσα στο 2020 απολαμβάνουμε μικρούς heavy metal ύμνους όπως το ‘’The Cycle of Life’’. Συνθέση στην οποία η κιθάρα δεν μένει σε αδράνεια ούτε δευτερόλεπτο, ακόμα και όταν σκεπάζεται όμορφα από την Dio (θεική) φωνή του Ted ή τα πλήκτρα που βρέχουν μελωδίες.  Υπάρχουν και δυο ακόμα επιπλέον τραγούδια, το ‘’ Time to tell’’  με το επικό ήχο του στην αρχή πριν μεταμορφωθεί σε μια hard rock ελεγεία γεμάτη βαρύ συναισθηματισμό  ενώ το ‘’ Rock is my life (won't let go)’’ που είναι παιγμένο και ζωντανά το 1988 μεταφέρει πλήρως τον όγκο και το πάθος τους συναυλιακά. Άσε που είναι ένα καθαρόμαιμο heavy metal τραγούδι που υποδηλώνει ότι όσο περνούσαν τα χρόνια ο ήχος της μπάντας σκλήρυνε και θα ακούγαμε πολλές ομορφιές αν δεν τους το στερούμε η μοίρα.