Gothic Stone - Hereticus Empyreum

Οι Gothic Stone μας έρχονται από το Παλέρμο της Σικελίας, και έχουν ήδη δημιουργήσει ένα καλό όνομα στους epic-doom κύκλους. Αποτελούνται από μέλη που έχουν προυπηρεσία σε μπάντες πέρα του doom metal, και ο πιο γνωστός είναι ο τραγουδιστής τους, Gabriele Grilli που τραγούδησε στο ντεμπούτο των DoomSword, αλλά ήταν και ένα φεγγάρι στους Battleroar.

Το “Hereticus Empyreum” είναι το πρώτο τους άλμπουμ τους, και μέχρι στιγμής έχει λάβει πολύ καλές κριτικές και σχόλια από όποιον το έχει ακούσει – και όχι άδικα. Το συγκρότημα αφήνει τα τραγούδια του να αναπνεύσουν μέσα από μελωδίες, και δεν τα πνίγει στη μουντάδα και επαναληψιμότητα των doom ρυθμών που έχουν τα περισσότερα συγκροτήματα, νομίζoντας ότι αν παίζουν το ίδιο riff σε όλον τον δίσκο θα γίνουν cult.

Όσοι έχουν επιθυμήσει τους Candlemass των τριών πρώτων δίσκων, και το πρώτο LP των Veni Domine, θα μείνουν πολύ ικανοποιημένοι από την πρώτη αυτή προσπάθεια των Gothic Stone. Είναι από τους doom δίσκους που δεν αγκομαχάς να ακούσεις, μιας και οι επικές μελωδίες ανεβάζουν πολύ τα τραγούδια, και μάλλον η αναλογία doom και epic, γέρνει προς το επικό μέρος – κάτι που φαίνεται και από το instrumental “The Time Lord”.

Τα 3 τελευταία τραγούδια φτάνουν το επίπεδο του ύμνου και καλό είναι ακόμα και οι μη φανατικοί του είδους να τα ακούσουνε. Πάντως όλα είναι πολύ καλά. Αν είχαν και πιο οπερετικά-βαριά φωνητικά ή πιο heavy ήχο και ξεσπάσματα σε διάφορα μέρη του δίσκου, ίσως στο στυλ των Solitude Aeturnus ή έστω των σκοτεινών/doom σημείων των Angel Witch, αυτό θα τους έδινε μεγαλύτερο βάρος και βάθος, και ο δίσκος θα προκαλούσε δέος. Βέβαια και αυτή η μορφή είναι μια χαρά, και μάλιστα είναι ό,τι πρέπει για έναν οπαδό του epic/power για να διεισδύσει με ομαλό τρόπο στο doom -πέρα φυσικά από το κλασικό κοινό του είδους.

Το doom metal έχει τραβήξει και ακόμη τραβά πολλά, με μπάντες που μοιάζουν κουραστικά μεταξύ τους, που αναμασά η μία τις ίδιες και τις ίδιες ιδέες και ήχους της άλλης, κάνοντας ολόκληρη σκηνή να φαίνεται ότι στηρίζεται σε ένα riff. Και το περιέργο σε αυτό είναι ότι κανένας δεν μιλά, όπως για παράδειγμα στο thrash ή στο κλασικό metal, που έχουν “θαφτεί” άπειρα συγκροτήματα ως αντιγραφείς και βαρετοί.

Στο doom metal, κοινό και “δημοσιογράφοι” φαίνεται να ακολουθούν άλλο δρόμο, παρουσιάζοντας ως αριστουργήματα τα πιο βαρετά και χιλιοπαιγμένα πράγματα, που ακόμα και οι ίδιες μπάντες λίγα χρόνια μετά το παραδέχονται. Να μην πούμε βέβαια για την αντίληψη που έχει περάσει ότι όσοι ασχολούνται με το doom είναι πιο ψαγμένοι και ενημερωμένοι. Κρίμα που ένα είδος μουσικής σαν το heavy metal, που υποτίθεται είναι η επιτομή της ελεύθερης επιλογής της μουσικής, και να ακούει ο καθένας ό,τι πραγματικά θέλει χωρίς να ακολουθεί κανέναν και κανένα πρόσταγμα, να έχει μπει στο στόχαστρο ανθρώπων που θέλουν να το κάνουν σχολείο, με καλούς, “διαβασμένους” και “true” μαθητές, και οι άλλοι να είναι οι άσχετοι.

Τέλος πάντων, ο δίσκος των Gothic Stone αξίζει. Είναι ανώτερος και πιο ευάκουστος από πολλές φετινές δουλειές σε παρόμοιο ήχο, και αν το συγκρότημα τονίσει λίγο περισσότερο τη βαρύτητα-δραματικότητα-θεατρικότητα στα τραγούδια του, θα μπορέσει να γίνει μέχρι και ο πρωταγωνιστής του είδους.

Γιώργος Πετρουλάκης