Diviner - Realms Of Time

Δεύτερο χτύπημα από τους Έλληνες heavy/power metallers Diviner και από ότι φαίνεται η μπάντα χτύπησε φλέβα χρυσού! Σχεδόν 4 χρόνια μετά το επιτυχημένο ντεμπούτο τους Fallen Empires οι Diviner επιστρέφουν με το Realms Of Time ενισχυμένοι και βελτιωμένοι και σίγουρα πιο ώριμοι. Δεν θα πάω τόσο μακριά με το να πω ότι είναι σαν να μιλάμε για μια άλλη μπάντα πλέον, άλλωστε είναι φυσιολογικό μετά από 4 χρόνια οποιαδήποτε μπάντα να μην ακούγεται ίδια. Ωστόσο στο Realms Of Time ακούμε μια μπάντα που έχει πραγματοποιήσει αλματώδη πρόοδο σε όλους τους τομείς και παρουσιάζεται 100% βελτιωμένη από την προηγούμενη (πολύ καλή επαναλαμβάνω) κυκλοφορία τους.

Τι ακούμε λοιπόν στο Realms Of Time; Η μπάντα δεν έχει αλλάξει φυσικά το ύφος της οπότε έχουμε ένα ήχο που κινείται ανάμεσα στον κλασσικό heavy metal ήχο και τον power ήχο και από τις 2 μεριές του Ατλαντικού. Αν και δεν θα έπρεπε απαραίτητα να αποτελεί μέτρο σύγκρισης, βρίσκω ότι η παραγωγή του δίσκου(από τον «σεσημασμένο» Φώτη Benardo μαζί με την μπάντα στα Devasoundz Studios) είναι κατά κάποιο τρόπο πιο «γλυκειά» σε σχέση με το ντεμπούτο, βγάζοντας έναν πιο ζεστό αν θέλετε ήχο και δίνοντας ένα old school συναίσθημα, μακριά από αποστειρωμένες παραγωγές που ορισμένες φορές σχεδόν καταστρέφουν αξιόλογους δίσκους σε ανάλογο ύφος.

Όλα καλά με την παραγωγή, από μουσική αυτή καθεαυτή τι γίνεται; Εδώ λοιπόν είναι το δυνατό χαρτί των Diviner, καθώς η μπάντα στρώθηκε στην δουλειά και έγραψε 10 υπέροχα, ΙΣΑΞΙΑ κομμάτια, μέσα στα οποία ξεδίπλωσε όλες τις πτυχές του ταλέντου και των μουσικών ικανοτήτων της. Κυρίαρχο στοιχείο σε όλα τα κομμάτια η μελωδία, δοσμένη κάθε φορά με μοναδικό τρόπο και προσαρμοσμένη στις διαφορετικές απαιτήσεις του κάθε κομματιού. Γενικά υπάρχει αρκετή ποικιλία στο ύφος του δίσκου, καθώς οι Diviner εξερευνούνε τις δημιουργικές τους ικανότητες χωρίς ωστόσο να απομακρύνονται από τον πυρήνα του ήχου τους ή να προβαίνουν σε ανούσιους πειραματισμούς. Είτε μιλάμε για mid tempo κομμάτια σαν το πολύ όμορφο Time ή το “hit” The Earth, The Moon, The Sun είτε για πιο in your face καταστάσεις σαν το εναρκτήριο Against The Grain ή το κολλητικό Ηeaven Falls, οι Diviner μοιάζουν να έχουν ένα μαγικό ραβδάκι που μετατρέπει κάθε κομμάτι σε ένα μίνι αριστούργημα και συνολικά μας δίνει έναν δίσκο ο οποίος ακούγεται με απίστευτη ευχαρίστηση ξανά και ξανά.

Πέρα από την δημιουργία, όπως είναι αντιληπτό η μπάντα «φυσάει» εκτελεστικά και κάθε μουσικός συμβάλλει στον εμπλουτισμό της δομής του κάθε κομματιού με μικρά… στολίδια, είτε λέμε για τα πολύ όμορφα solos και τις μελωδίες που «παίζουν» από πίσω, είτε για το rhythm section το οποίο στηρίζει τέλεια τα κομμάτια χωρίς να περνά απαρατήρητο αλλά και χωρίς να τραβάει... υπερβολικά την προσοχή, όσο για τα φωνητικά ο Γιάννης Παπανικολάου δίνει τις καλύτερες ερμηνείες της έως τώρα πορείας του και απογειώνει τις ούτως ή άλλως εξαιρετικές συνθέσεις, με προσωπικό μου highlight το τελευταίο, πανέμορφο κομμάτι του δίσκου με τίτλο Stargate το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι εκτελεί χρέη μπαλάντας και όπου ο Παπανικολάου ξετυλίγει το ταλέντο του και «εκτίθεται» ενώπιον του ακροατή συνοδεία μόνο ακουστικής κιθάρας στο μεγαλύτερο μέρος του.

Το Realms Of Time αποτελεί για τους Diviner ένα τεράστιο βήμα μπροστά και τους τοποθετεί αυτομάτως στο κλαμπ των ανερχόμενων ονομάτων του χώρου, δείχνοντας με εμφατικό τρόπο ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο πυροτέχνημα αλλά με μια μπάντα που πατάει γερά στα πόδια της και είναι έτοιμη για μεγάλα πράγματα. Είναι ένας ιδανικός συνδυασμός του παλιού με το νέο, χωρίς ωστόσο να μοιάζει με τίποτα από τα δύο, καθώς η μπάντα φαίνεται ότι έχει σχηματίσει τον χαρακτήρα και τον ήχο της. Με λίγα λόγια, αν σας αρέσει έστω και λίγο ο heavy/power ήχος, είναι αδύνατον να σας αφήσει ασυγκίνητους ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας