LEPROUS - MALINA

Όλοι ξέρουμε ότι οι Leprous είναι μια πολύ μεθοδική μπάντα σε ό,τι κάνει. Πέρα από το γεγονός ότι είναι πολύ εργατικη και συγκεντρωμένη, έχει επιπρόσθετα παίξει πολύ καλά τα χαρτιά της, ειδικά αυτό της "μπάντας του Ihsahn" και των πολύ δυνατών της live (βλ. πειστήριο 'Live At Rockefeller Music Hall'). Στην προαναγγελία του "Malina" οι Leprous έχουν παίξει επίσης πολύ καλά και το χαρτί των singles, μιας και τα "From the Flame" και "Stuck" είναι πραγματικά ωραία τραγούδια και προοιώνιζαν μεγάλα πράγματα. Ειδικά στο "Stuck" τόλμησα να διακρίνω κάποιες ομοιότητες με τους θρυλικούς Conception της περιόδου του "Flow", γεγονός που -όσο και να πεις- είναι θετικό στοιχείο.

Και στο πέμπτο, λοιπόν, κατά σειρά άλμπουμ τους οι Leprous συνεχίζουν επάνω στη γνώριμη φόρμα που έχει διαμορφωθεί στις δύο πιο προσφατές δουλειές τους, δηλαδή στο πολύ εύστροφο, έντονο και συναισθηματικά φορτισμένο μελωδικό progressive metal, που δανείζεται στοιχεία από διάφορους χώρους, όπως είναι η ηλεκτρονική, αλλά και η κλασσική μουσική. Δεν πρόκειται να δώσουν διαπιστευτήρια τώρα ότι είναι από τις πραγματικά προοδευτικές μπάντες και όχι εκείνες που συμβατικά μηρυκάζουν τον όρο δίχως να έχουν να προσθέσουν κάτι.

Στο "Malina" όμως κάτι δείχνει να μην πηγαίνει καλά. Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι το να ξεπεραστεί το "The Congregation" είναι ένα δύσκολο εγχείρημα από μόνο του. Όμως το "Malina", ανεξαρτήτως σειράς, είναι ένα μάλλον άνισο άλμπουμ που θα δυσκολευτεί να ικανοποιεί τις προσδοκίες των απαιτητικών οπαδών της μπάντας.

Μέσα στο "Malina" υπάρχουν πολλές αμήχανες στιγμές, στίγμες όπως το "Captive" ή το "Mirage", όπου οι μελωδίες δεν βγαίνουν ομαλά και αβίαστα και δεν δείχει να υπάρχει αυτή η συνθετική αίγλη που συνήθως διακρίνει την μπάντα. Οι ενορχηστρώσεις ναι μεν είναι ενδιαφέρουσες, ειδικά στις κιθάρες και το μπάσο, αλλά η έμφαση που δίνει η μπάντα στα φωνητικά του Solberg και στα τύμπανα του Kolstad επιφέρει μεγάλη ανισορροπία. Για παράδειγμα το "Coma", το οποίο είναι βασισμένο στη συνύπαρξη εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτηριστικών, βλ. των ήρεμων και λιτών φωνητικών του Solberg και των έντονων και πληθωρικών τυμπάνων του Kolstad, δεν φαίνεται καταλήγει κάπου. Είναι εν πρώτοις εντυπωσιακό, αλλά εν τέλει δεν κομίζει κάτι ιδιαίτερο, ειδικά με αυτό το ενοχλητικό γύρισμα στο ρεφραίν. Συνεχώς μένω με την εντύπωση, ότι το αισθητήριο της φυσικής τους μελωδικότητας, κύριο προσόν τους, δείχνει να έχει απορρυθμιστεί.

Είναι τόσο μέτριο άλμπουμ το Malina; Όχι βέβαια. Δίπλα στα πολύ καλά singles, υπάρχουν επίσης πολύ καλές στιγμές, όπως το "Leashes", το "The Weight of Disaster" και το ομώνυμο "Malina" που στέκει αγέρωχα να θυμίζει τις ελεγείες των "Coal" και "Slave". Το δε "The Last Milestone" είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι, στη σφαίρα του post-classical, το οποίο θυμίζει την σχολή του Olafur Arnalds. Μπορεί να μην είναι η κλασσική metal σύνθεση, αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο στον προοδευτικό χώρο, έτσι δεν είναι;

Δεν συζητάμε για θέματα απόδοσης ή ερμηνείας. Αυτά είναι στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και η εμπειρία που έχουν κερδίσει σταδιακά, αποκρυσταλλώνεται πλέον σε μια ευδιάκριτη άνεση στο να μεταφέρουν με πολύ πειστικό τρόπο τις συνθέσεις τους από τον χώρο των ιδεών στον χώρο της πράξης. Το ίδιο ισχύει και για την παραγωγή, αλλά και το εξώφυλλο.

Όμως η αλήθεια είναι ότι η μπάντα δεν επιτυγχάνει να ξεπεράσει για μια ακόμη φορά τον εαυτό της, όπως συνεπώς έκανε στο παρελθόν. Το "Malina" δεν είναι κατ' ανάγκη κακός δίσκος και ίσως σε -πολύ- βάθος χρόνου να "μεγαλώσει" μέσα μας (grower που λέμε, ξέρετε εσείς). Όμως αυτό αντιδιαστέλεται με τη συνήθη πρακτική. Με το πέμπτο τους άλμπουμ οι Leprous στοχεύαν να κατακτήσουν μια ακόμη κορυφή. Έρχονταν με φόρα, αλλά αυτό μάλλον δεν θα συμβεί σε αυτό το στάδιο και αναβάλλεται για την επόμενη τους προσπάθεια.

Γιάννης Τσάκωνας