Mass Worship - Portal Tombs

Δεν μπορώ να βρω ένα λόγο γιατί οι Σουηδοί Mass Worship να μην βρίσκονται στα Metal Archives. Μεταλλάδες μέχρι το κόκκαλο που παίζουν ακραίο metal. Τέλος πάντων. Οι Σκανδιναβοί είναι μια σχετικά νέα μπάντα και έχουν κυκλοφορήσει το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2019 μέσω της Century Media Records. Ο δίσκος έκανε αρκετά εντύπωση σε Τύπο και τύπους κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Δυστυχώς δεν κατάφεραν να ανοίξουν τα συναυλιακά τους φτερά όσο θα ήθελαν αν και έπαιξαν support στους Vader στη Πολωνική περιοδεία τους. Τουλάχιστον κατάφεραν να γράψουν και να ηχογραφήσουν το υλικό για το δεύτερο τους άλμπουμ, ‘’Portal Tombs’’. Παραγωγή,ηχογράφηση και  μίξη από τον drummer του συγκροτήματος Fred Forsberg στα δικά του Fuck Life Studios και στο γειτονικό Studio Enheten. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 4 Φλεβάρη και πάλι από τη Century Media ενώ είναι διαθέσιμο σε digipak cd και βινύλιο διαφόρων χρωμάτων.

Δυστοπικός ήχος, δυσαρμονικό death metal, σε mid tempo ρυθμούς με σκισμένα φωνητικά α λα Gojira. Υποβόσκουσα,τρομακτική ατμόσφαιρα σκεπάζει το riffing. Ακραίο metal. Λίγο death, λίγο grind, λίγο doom/sludge, λίγο grind, όμως, ΠΟΛΥ metal γενικότερα. Τρεις πασίγνωστοι καλεσμένοι τραγουδιστές συμβάλλουν με τον τρόπο τους στο νέο δίσκο των Mass Worship. Στο ομώνυμο τραγούδι ακούμε τον Barney Greenway (Napalm Death) ενώ στο ‘’Orcus Mouth’’ τον Jonas Renkse σε καθαρά φωνητικά (Katatonia) και τον Jonas Stålhammar στις κιθάρες (At The Gates). Μοντέρνος ήχος, παγωμένος, σχεδόν βιομηχανικός. Θυμίζει από Meshuggah και Gojira μέχρι Neurosis και Σουηδικό death metal και οτιδήποτε βρώμικο μπορεί να βάλει ο νους σας στο ενδιάμεσο. Έχουν τσαμπουκά, έχουν προσωπικότητα. Συνδυάζουν πολλά, πάρα πολλά πράγματα μεταξύ τους σαν επιρροές αλλά και  εκτελέσεις μα το αποτέλεσμα δεν θυμίζει τίποτα στον απόλυτο βαθμό. Ενοχλητικό σαν άκουσμα, από τις συγχορδίες που είναι στεγνές από μελωδία μέχρι τα φωνητικά που ακούγονται σας κραυγές απόγνωσης. Τα σόλος πάντως είναι εμποτισμένα με μελωδία, ακούστε για παράδειγμα αυτό του ‘’Orcus Mouth’’. Δεν παίζουν καινοτόμα, ούτε τα τραγούδια τους θα σας αλλάξουν τη ζωή. Απλά παίζουν νευριασμένα, παθιασμένα και χωρίς δεύτερη σκέψη για το τι είναι σωστό ή λάθος. Δοκιμάστε όσοι αρέσκεστε και σε μπάντες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου ίσως να είναι η τελευταία σύνθεση,το ‘’Deliverance’’. Αργόσυρτο, θανατηφόρο, προαναγγέλει το χαμό. Στατικό riffing και αποκαλυπτικός ρυθμός σε συνδυασμό με αυτά τα οργισμένα φωνητικά και έχεις μια σύνθεση-δολοφόνο. (Σχεδόν) σαράντα λεπτά ηχητικής καταστροφής.