Noturnall - Noturnall

            Με ανάμεικτα συναισθήματα με άφησαν οι Βραζιλιάνοι Noturnall. Με μέλη των Shaman αλλά και άλλων γνωστών συγκροτημάτων από την ίδια χώρα, μας γνωρίζουν τον μουσικό τους κόσμο μέσα από το αυτοχρηματοδοτούμενο ομώνυμο δίσκο τους που κυκλοφόρησε τον Φλεβάρη και πλέον ξαναβγαίνει από την Metalville Records. Με μόλις ένα χρόνο από την δημιουργία τους αλλά αρκετή εμπειρία από τις άλλες μπάντες, παίζουν ένα υπερβολικά μοντέρνο Prog metal με πολλά groovy στοιχεία και σύγχρονο ήχο. Αλλά ας τα πάρουμε ένα ένα αν και δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν ή να γραφτούν...

            Οι Noturnall δεν θα αρέσουν σε πολύ κόσμο. Είναι μια προσπάθεια να συγκεράσουν τους αντίθετους μουσικούς κόσμους του progressive metal (εννοόντας το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα και όχι γενικότερα τις μπάντες που είναι φιλοπροοδευτικές) με το σύγχρονο ήχο που έχουν άλλες μπάντες, σαν τους Sepultura ή τους Machine Head. Και η αλήθεια είναι ότι αποτυγχάνουν. Γενικότερα ακούγονται σαν ακόμα πιο σύγχρονη έκδοση των Symphony X μιας και την παραγωγή έχει αναλάβει ο Alen Russell (τραγουδιστής των Symphony X) μαζί με μέλη των Noturnall. Ο ίδιος χαρίζει και κάποια φωνητικά (εξαίσια βέβαια) στο ’’Nocturnal Human Side’’ που έχει tribal διάθεση α λα Sepultura και breakdowns. Ότι να ναι. Ήδη από το πρώτο τραγούδι ακούς νεοκλασσικίζουσες prog κιθάρες μαζί με γκρουβάτες φόρμες και φωνητικά που φέρνουν σε...Disturbed. Ποικιλία μεν, ποικοιλία δε αν με νοείτε. Πάρτο αβγό και κούρεψτο στο ’’Zombies’’ και μια πιο προγκ προσέγγιση στο ’’Master Of Deception’’ με πολύ πιασάρικο ρεφραιν και αγνά υλικά μελωδίας στις κιθάρες. Πολύ συχνά τα φωνητικά ακούγονται παρέταιρα με την μουσική που ακούγονται, με τα πρώτα να ακούγονται πιο ενδιαφέροντα από την δεύτερη. Χάνεται ο έλεγχος ή εγώ είμαι γεροπαράξενος; Τα καλά φτάνουν στα ’’Sugar Pill’’ που ακούγεται πιο συγκεντρωμένο, κηρρύτοντας ότι το να δημιουργήσεις ένα επιτυχημένο μελωδικό τραγούδι δεν είναι και τόσο δύσκολο προσέχοντας απλώς τις λεπτομέρειες και ’’Last Wish’’ που ακούγεται σαν Angra και προσωπικά είναι το αγαπημένο μου του δίσκου. Ακουστικές κιθάρες, παθιασμένη φωνή και ένας μελαγχολικός τόνος προερχόμενος και από τους στίχους σε πλήρη αντίθεση με το γρατσούνισμα και το χοροπηδηχτό άλλων κομματιών. Τι πράγμα και αυτό; Πολύ μπέρδεμα ρε γαμώτο. Μέχρι τελικής πτώσης, μέχρι να τελειώσει ο δίσκος με το ’’The Blame Game’’ να μην μπορεί να σώσει την κατάσταση όσο ταλέντο και να χει ανακληθεί. Και δεν έχεις πλέον πουθενά να κρατηθείς και να το υπερασπιστείς σαν άκουσμα. Ανομοιόμορφο σαν ήχος και ποιότητα.