Varathron - Patriarchs of Evil

Ως βάραθρο ορίζουμε το βαθύ και απόκρημνο χάσμα γης. Το όνομα προέρχεται από τον γκρεμό μέσα στον οποίο πετούσαν οι αρχαίοι Αθηναίοι διάφορους καταδικασθέντες εις θάνατον. Φανταστείτε λοιπόν, κάτι σαν τον Αθηναϊκό Καιάδα, τόσο όμοιοι (οι δύο γκρεμοί) που ορισμένες φορές συγχέονται κιόλας.Οι Varathron όμως για την Ελληνική metal σκήνη είναι η μία από τρεις μπάντες που έμαθαν το Black Metal (RottingChrist και Necromantia οι άλλοι δύο), οι οποίοι 30 χρόνια από την δημιουργία μας φέρνουν έναν πραγματικά σπουδαίο δίσκο.Έχοντας πάρει ήδη μία γεύση από τον επερχόμενο δίσκο ήρθε η ώρα να τον δούμε και ολόκληρο.

Ο δίσκος ανοίγει επιβλητικά με το Tenebrous. Toκομμάτι ξεκινάει με ένα «πιο Varathronriifπεθαίνεις», στο συνόλο έχει όλα αυτά τα στοίχεια που μας έχουν παρουσιάσει οι Varathronστην 30ετή τους πορείς, mid-temporiffs, old-schoolαισθητική/λογική και φυσικά μία απίστευτα επική και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Άρα έχουμε να κάνουμε μ’ένα κομμάτι που πάνω κάτω είναι μία από τα ίδια, σωστά; ΛΑΘΟΣ! Παρ’ότι όπως είπαμε φέρει φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του συγκροτήματος, έχει μία διαφορετική... τοποθέτηση θα πω, που μέσω αυτής πετυχαίνουν να χτίσουν ένα κομμάτι με τόση ακουστική ποικιλία, που σε κάνει να μην θες να προχωρήσεις στον υπόλοιπο δίσκο! Όμως αν δεν προχωρήσεις, θα είναι μέγα έγκλημα καθώς δεν θα μπορέσεις να ακούσεις το IntotheAbsurd. Hζοφερή ατμόσφαιρα που μας έχει κατακλίσει από το Tenebrous, γεμίζει με ωμή, αποκρυστική οργή που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της, το οποίο κλείνει με ένα σχεδόν heavymetalsoloστο τέλος...

Τρίτο κομμάτι του δίσκου και έρχεται το  Luciferian Mystical Awakening, για να προκαλέσει πραγματική ανατριχίλα, αρχίζει με ουρλιαχτά λύκων και συνεχίζει με ένα θέμα βγαλμένο από την σκοτεινότερη γωνιά της αβύσσου. Ένα τραγούδι που αρμόζει πλήρως, τόσο συνθετικά, όσο και απόψη ατμόσφαιρας, στον Έκπτωτο. Εδώ αξίζει να σταθούμε και στα φωνητικά του Necroabyssious, τα οποία παραμένουν αναλοίωτα μες στο πέρας των χρόνων, τα οποία ακόμα ώρες ώρες ακούγονται πραγματικά τρομακτικά. Σε κάτι άλλο που θα σταθώ, είναι ότι το συγκεκριμένο κομμάτι έχει μία πάρα πολύ ωραία μαγκιά, μοιάζει όλο το κομμάτι να αποτελείται από ένα μουσικό θέμα, που απλά αλλάζει ο τρόπος παιξίματος και η ταχύτητα του, σαν να προσπαθεί να παίξει με την ψυχολογία σου. Τα κιθαριστικά μέρη είναι τελετουργικά και θεοσκότεινα, ενώ τα τύμπανα, παραπέμπουν με τον ρυθμό σε ήχους συνυφασμένους με στρατούς που βαδίζουν προς τον πόλεμο.

Ακολουθεί το Saturnian Sect, όπου τα κιθαριστικά μέρη είναι πραγματικά από άλλον πλανήτη, ενώ τα φωνητικά του Necroabyssious γίνονται ακόμα πιο επιθετικά, οπού εδώ αξίζει να υπογραμμίσουμε και το μπάσο, το οποίο έχει βγει λίγο πιο μπροστά απ’ότι στον υπόλοιπο δίσκο και αναδεικνύεται η σημασία του, αλλά και η ποιότητα του. Στο Remnants of the Dark Testament, είναι σαν οι Varathron να μας πηγαίνουν βαρκάδα στον Πυριφλεγέθων. Η εντυπωσιακή εισαγωγή με την ακουστική κιθάρα, που σχεδόν εκπέμπει μία γλυκιά απελπισία, μας προετοιμάζει για ένα κομμάτι τόσο σκοτείνο όσο κανένα σε έναν αβυσσαλέα σκοτεινό δίσκο. Σε αυτό βοηθούν και οι ψαλμωδίες που ακόυγονται στο βάθος, κάνοντας ακόμα πιο απόκοσμο το τοπίο, σ’ένα κομμάτι το οποίο πραγματικά είναι γραμμένο από τους Patriarchs of Evil.

Καθώς έχουμε ήδη μπει στο τελευταίο μέρος του δίσκου, έρχεται το Hellwitch το οποίο κατά την γνώμη μου είναι το λιγότερο καλό κομμάτι του δίσκου, όμως προσέξτε, δεν είναι κακό, απλά υστερεί συγκριτικά με τα άλλα. Επαναλαμβάνω, δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό κομμάτι. ΣκυτάληπαίρνειτοOrgasmic Nightmares of the Arch Desecrator, απότοόνομα τι μπορεί να φανταστεί κάποιος, χάος, ταχύτητα, έντονα συναισθήματα, είναι ακριβώς όλα αυτά. Τα τύμπανα εδώ ώρες ώρες μοιάζουν έτοιμα να εκραγούν καθώς ανεβάζουν επικίνδυνα στροφές, χωρίς όμως ποτέ να γίνονται “φασαρία για την φασαρία” και πάλι συναντούμε άκρως ενδιαφέροντα κιθαριστικά μέρη, μελωδικά και ταυτόχρονα επιθετικά και σοκτεινά. Lastnotleastπου λένε, βασικά ακριβώς το αντίθετομ όσο επιβλητικά δηλαδή ανοίγει ο δίσκος, άλλο τόσο επιβλητικά κλείνει, με το Ouroboros Dweller. Το τέλος του δίσκου, είναι ότι πιο ατμοσφαιρικό, επικό και αγωνιώδες θα ακούσουμε στον δίσκο. Οι εισαγωγικές ψαλμωδίες βοηθούν πάρα πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση, πάλι οι κιθάρες είναι πραγματικά υπέροχες, τα πλήκτρα σε αυτό το κομμάτι παίρνουν έναν πιο leadρόλο, βοηθώντας στο να κλείσει ακριβώς όπως πρέπει ένας τόσο υπέροχα ανίερος δίσκος.

Οι Varathron με αυτήν την κυκλοφορία τους, δείχνουν όχι ότι απλά δεν έχουν ξεπεραστεί από την σκηνή, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Νομίζω ότι μιλάμε για έναν δίσκο που στα επόμενα χρόνια θα τον μνημονεύουμε όπως το His Majesty at the Swampκαι το Walpurgisnacht. Ένας δίσκος όνομα και πράγμα.    

‎Geørge 3K Xifårås