Venom Inc. - Avé

             Τα πάντα έχουν ήδη γραφτεί για τους Venom. Όλοι τους γνωρίζουμε λίγο πολύ, ανεξάρτητα από ποιο είδος αγαπάμε. Η ανίερη τριάδα κυκλοφόρησε (ψευδό) βλάσφημο Heavy Metal στις αρχές των 80ς. Μέρος του κινήματος του N.W.O.B.H.M. ,στο πιο κακό, αρχέγονο, σκοτεινό, ανώριμο, επικίνδυνο, σπινταριστό. Βαπτίσανε ολόκληρο είδος. Και ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει.  Αλλαγές μελών, κάποιοι δίσκοι βγήκαν πολύ καλύτεροι από κάποιους άλλους. Το “Prime Evil’’ του 1989 είναι ο καλύτερος δίσκος που δεν περιέχει την αυθεντική τριάδα. Οι συγκεκριμένοι κύριοι (Cronos/Mantas/Abaddon)  τα ξαναβρίσκουν μετά από χρόνια στο πολύ καλό ‘’Cast In Stones’’ και νέες ορδές οπαδών καταφθάνουν. Ο Abaddon ξαναφεύγει, σύντομα και ο Mantas και μόνος του ο Cronos βγάζει μια σειρά δίσκων που δυστυχώς δεν είναι τίποτα το τρομερό (3-4 καλά τραγούδια σε ολόκληρους δίσκους) με τελευταίο τον ‘’ From the Very Depths’’ του 2015. Την ίδια χρονιά, Mantas και Αbaddon, μαζί με τον Demolition Man (κιθάρα/φωνή) δημιουργούν τους Venom Inc. Μπέρδεμα αλλά μιλάμε για δικηγόρους και συμβόλαια. Η συγκεκριμένη τριάδα  κυκλοφόρησε δίσκους σαν το Prime Evil, Temples Of Ice και Wastelands και προσπαθούν να κερδίσουν κάποια από την αίγλη του ονόματος. Ε λοιπόν και αυτοί δεν τα καταφέρνουν. Venom μόνο αυθεντική τριάδα στα 80ς και τέλος. Όπως και να χει, το ‘’Ave’ ‘ των Venom Inc. κυκλοφόρησε στις 11 Αυγούστου από την Nuclear Blast σε διάφορες (πολυτελείς) εκδόσεις .

                    Πρώτο και καλύτερο τραγούδι του δίσκου το ‘’ Ave Satanas ‘’. Κρίμα που δεν υπάρχει ανάλογη συνέχεια. Σκοτεινή εισαγωγή, οι γνωστοί ρυθμοί των Venom, πιασάρικο refrain. Η παραγωγή του Mantas είναι ταιριαστή και αναδεικνύει τον γνωστό ήχο των Venom. Τα φωνητικά του Demolition Man δηλητηριώδη, τα λάτρευα στο Prime Evil, μου κάνουν και τώρα. Mid-tempo ταχύτητες, γνωστό σφυροκόπημα στο μπάσο και ωραίες αρμονικές γραμμές στις κιθάρες. Εννοείται ότι στιχουργικά παραμένουν στις γνώριμες, διαβολολατρικές  τους  συνήθειες, καθαρά για τις ηχητικές και όχι τις προσωπικές τους ανάγκες.  Από εκεί και πέρα, σταδιακά αρχίζει να γίνεται ελαφρά βαρετό. Όχι κακό, αλλά ανούσιο. Ποτέ δεν ξεχώριζαν για τις παικτικές τους ικανότητες αλλά τουλάχιστον ήταν τέτοιες οι εποχές που μπορούσαν να σοκάρουν σε αντίθεση με την τωρινή εποχή. Στα δικά μου αυτιά, πλέον ακούγονται ελαφρά κουραστικοί. Ο ίδιος ρυθμός, ίδιες ταχύτητες, ίδιες φωνητικές γραμμές, ίδιο στιχουργικό περιεχόμενο. Μόνη καλή δουλειά γίνεται στα σόλος του Mantas που σίγουρα έχει βελτιωθεί στα χρόνια. Υπάρχουν και κάποια ακόμα τραγούδια στον δίσκο που ακούγονται ευχάριστα όπως τα ‘’Preacher Man’’, ‘’ Metal We Bleed ‘’ και ‘’ The Evil Dead ‘’ μα δεν είναι αρκετά. Τουλάχιστον εκεί τα riffs μαστιγώνουν και η πανούκλα της φωνής εξαπλώνεται άμεσα. Θα το ακούσετε, πιθανότατα να το ευχαριστηθείτε αρκετά κατά την διάρκεια αλλά σύντομα θα πιάσει μια θέση στο ράφι (ή κάποιο φάκελο με λίγα Bytes) στο ράφι.