RIVERSIDE - WASTELAND

Είναι από τις λίγες φορές που ακούω ένα άλμπουμ να ξεκινάει τόσο ήσυχα σε βαθμό πένθους αλλά συγχρόνως και τόσο εντυπωσιακά. Ο λόγος για το "Wasteland" των Riverside, το νέο τους πόνημα με όλη τη σημασία της λέξεως.

"Η απώλεια ενός φίλου είναι σαν την απώλεια ενός μέλους του σώματος: Ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο της πληγής, αλλά η απώλεια δεν μπορεί να αποκατασταθεί" έχει πει ένας Άγγλος ποιητής και σε συνδυασμό με το intro του "Wasteland" και τους στίχους του, δε μπορώ να μη τα συνδυάσω όλα αυτά με την ξαφνική απώλεια του κιθαρίστα αυτού του άξιου progressive metal σχήματος.

Το 2016 ήταν χρονιά που όλοι θα θυμούνται στη μπάντα αφού έφυγε ξαφνικά ο lead κιθαρίστας τους και ένας εκ των βασικών συνθετών, Piotr Grudziński. Η μπάντα αποφασίζει να προχωρήσει ακάθεκτη και το 2018 κατέφθασε για να κυκλοφορήσει το πιο σημαντικό άλμπουμ της καριέρας της.

Το εναρκτήριο κομμάτι ονομάζεται "The Day After" και αποτελείται από στίχους/ρητορικές ερωτήσεις όπως "What if it's not? If it's not meant to be?", με μια ψαλμωδική φωνή η οποία ξεθωριάζει σε μια μαύρη τρύπα ενός κούφιου τίποτα. Τι δεν καταλαβαίνεις λοιπόν φίλε ακροατή;;;

Η αύρα του άδικου χαμού του Piotr πλανιέται σε όλο το άλμπουμ. Όμως παρότι το "Wasteland" έχει να κάνει με μια concept θεματολογία, σε πολλά σημεία νιώθεις πως ο Mariusz Duda που έχει αναλάβει όλα τα έγχορδα και τα φωνητικά, τραγουδάει για αυτό το τόσο σημαντικό πρόσωπο που δεν είναι πλέον μαζί μας.

Όπως το εικαστικό του μέρος, το "Wasteland" απ'όπου και να το πιάσεις "φτύνει" μια μελαγχολία και μια γκριζάδα. Ο τίτλος, οι στίχοι, η θεματολογία δείχνουν ένα "ξέσπασμα"  της μπάντας. Αυτό το συναισθηματικό "ξέσπασμα" τυλίγεται σαν κόμπος γύρω από το άλμπουμ. Παρόλ'αυτά οι Πολωνοί δεν έχασαν το χαρακτήρα τους και την ταυτότητά τους. Σε αυτό τον έβδομο δίσκο ζεις σαν ακροατής μια από τις πιο ακμαίες στιγμές των Riverside.

Παρότι η θεματολογία έχει να κάνει με ένα κόσμο που βρίσκεται στην παρακμή του, εσύ ακούς μια ακμάζουσα μπάντα. Παρότι οι στίχοι μιλάνε στο μεγαλύτερο τους μέρος για ένα μετα-αποκαλυπτικό περιβάλλον και ένα δυστοπικό μέλλον, εσύ θαυμάζεις τις ανθοφορούσες συνθέσεις και τον οίστρο των Riverside.

 Προσωπικά πιστεύω πως η ιστορία είναι και αλληγορική, σαν να κατέρρευσε ο κόσμος της μπάντας μετά το θάνατο του βασικού της μέλους.

Το μόνο στοιχείο που μένει σταθερό σαν βράχος και θετικό στιχουργικά, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Πρωταγωνιστής είναι μια οικογένεια, οι γονείς και το παιδί οι οποίοι φυσικά περνάνε από χίλια κύματα. Στο αισιόδοξο τέλος της ιστορίας του "Wasteland" ο δεσμός της οικογένειας κυριαρχεί πανηγυρικά και πως ό,τι και να γίνει "we'll survive intact. Again."

Μέχρι να φθάσουμε όμως στο τελευταίο τραγούδι με τίτλο "The Night Before", κυριαρχεί η πάλη για επιβίωση που φαίνεται και μουσικά σε αρκετά τραγούδια. Ένα είναι το 9λεπτο instrumental progressive έπος με τον προφανές τίτλο "The Struggle for Survival" που σου αλλάζει τη γνώμη πως το "Wasteland" είναι ένα βατό άλμπουμ και που βρίσκεται περίπου στη μέση του, ίσως και επίτηδες.

Είναι η χαρά του prog fan όπως και το Acid Rain με τις δυστοπικές μελωδίες του που μετά το ονειρικό intro του δίσκου σε ξυπνάει σε ένα κόσμο γκρίζο και κενό. Στο ίδιο μοτίβο και το αμέσως επόμενο, το τρίτο στη σειρά "Vale of Tears" που είναι και το πρώτο single του άλμπουμ.  

Ξεχωριστό και δυνατό είναι και το ομότιτλο κομμάτι που άλλοτε σου βγάζει ένα 70's progressive συναίσθημα και άλλοτε σε κάνει να νομίζεις πως είναι ένας φόρος τιμής στο Ennio Morricone και τα spaghetti western soundtrack που τον έχουν κάνει γνωστό. Είναι προτελευταίο και είναι σαν να παρακολουθείς την τελική μάχη σε ένα από τα αριστουργήματα του Σέρτζιο Λεόνε του μάστορα των spaghetti western.  

Από ένα τέτοιο άλμπουμ δε μπορούν να λείψουν και οι "μπάλαντες". Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι το "Guardian Angel", ένα δυστοπικό νανούρισμα. Η ακουστική κιθάρα και το πιάνο συνοδεύουν τη φωνή του Duda που όμως συνεχίζει και ακούγεται τόσο μοναχική. Πιάνεις τον εαυτό σου να αφήνεται και στη συνέχεια να κάνει παρέα στη μοναχικότητα της φωνής του.

Τα φωνητικά του έχουν χρώμα, έχουν ζεστασιά. Όταν θέλει να σε ρίξει το κάνει εύκολα και όταν θέλει να σου δώσει ελπίδα τότε το πετυχαίνει επίσης με την ίδια ευκολία. Ο ίδιος ο πολυτάλαντος Πολωνός έχει δηλώσει για το συναισθηματικό της φωνής του πως επειδή τραγουδάει διαφορετικά σε σχέση με το πιο σκληρό παρελθόν, δε σημαίνει πως τώρα δεν τα λέει εξίσου αντρικά.

Τραγουδιστής και μπάντα οφείλω να ομολογήσω πως μου ακούγονται σαν Porcupine Tree ιδιαίτερα στα ακουστικά σημεία και σαν τους Opeth στις Porcupine Tree στιγμές τους!

Το "Wasteland" κλείνει με ένα τόνο ελπίδας για να συνεχίσουν οι ήρωες τη ζωή τους και η μπάντα τη δική της.

Γιώργος Γράντης