Stratovarius - Eternal

Νιώθω ιδιαίτερη τιμή που αναλαμβάνω να καλύψω το καινούργιο album μιας από τις πιο ιστορικές μπάντες των 90’s που ανήκουν στον χώρο του Power Metal. Πολλά είχα ακούσει από την στιγμή που ο Timo Tolkki έφυγε από την μπάντα. Tο χτύπημα μάλιστα έγινε διπλό για τους ίδιους από την στιγμή που έφυγε και ο δεύτερος ογκόλιθος της μπάντας, ο drummer Jorg Michael. Δέκα χρόνια χωρίς τον μεν και άλλα τέσσερα χωρίς τον δε, είναι αρκετά χρόνια μέσα στα οποία δεν έδειξαν όμως να πτοούνται, και έτσι ο κιθαρίστας Matias Kupiainen έσπευσε να αντικαταστήσει τον άνθρωπο που αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας. Ακούνητος από την θέση του για σχεδόν 10 χρόνια(Χαίρε Timo), αλλά από την άλλη  ο αντικαταστάτης του μας έδειξε με την πρώτη ευκαιρία ότι δεν είδε απλά φως και μπήκε.
\r\n   Το ξεκίνημα είναι αρκετά απότομο, γεμάτο ενέργεια την οποία διοχετεύει στην μπάντα ο drummer Rolf Pilve. O Jens Johansson ο οποίος κλείνει εικοσαετία στο “ηλεκτρονικό” τιμόνι στο δεύτερο κομμάτι με τίτλο Shine In The Dark κάνει για πρώτη φορά την παρουσία του ιδιαίτερα αισθητή, κυρίως στην αρχή αλλά και ανά διαστήματα μέσα σε αυτό. Τα backing vocals του κιθαρίστα Matias σε συνδυασμό με τον Timo και την μουσική στο σύνολο της μετατρέπουν το εκάστοτε κομμάτι σε μουσικοχορευτική παράσταση, λόγου χάρη το μελωδικότατο Rise Above It που μέχρι ένα σημείο ήταν τόσο στρωτό. Που να ακούσετε από το 2.40 τι γίνεται, με απότομη αλλαγή σε ασύγχρονο ρυθμό, μέχρι να μπει φουριόζικο το solo στην κιθάρα. Λίγο μετά γιατί να στο κάνουν αυτό?..ας μου πει κάποιος, ανατρίχιασα με την μπαλάντα που ακούει στο όνομα Lost Without A Trace και που είναι στην προκειμένη περίπτωση κατά κύριο λόγο θέμα τραγουδιστή, όχι ότι δεν έβαλαν όλοι το λιθαράκι τους αλλά χωρίς τον Timo σίγουρα δεν θα ήταν το ίδιο όμορφο. Άξια και τα Feeding The Fire και In My Line Of Work κάθε ένα με την δική του χάρη. Το ενδιαφέρον στο κεντρίζει ξανά το Man In The Mirror με την πιο Alternative εισαγωγή εξελισσόμενο όπως ακριβώς αρμόζει σε ένα Power κομμάτι. Η τελευταία μου αναφορά, αφορά το τελευταίο έπος των έντεκα λεπτών(και κάτι) στο οποίο μας δίνουν το 120% των δυνατοτήτων τους. Με έμφαση στην κιθάρα και τα drums που ξεσαλώνουν, μετά το μέσον επικρατεί ψυχική ηρεμία στο ακροατήριο, με τα στόματα να είναι δύσκολο να περιγράψουν αυτό που ακούν. Μετά από ένα κρότο μικρής διάρκειας τελικά η ατμόσφαιρα γαληνεύει, δίνοντας το οριστικό τέλος.
\r\n   H earMusic θα έχει να καυχιέται για έναν ακόμα εξαιρετικό δίσκο ο οποίος μόλις σήμερα βγήκε στην αγορά και πρόκειται να κυκλοφορήσει σε 3 μορφές, Standard CD Jewelcase, Limited Deluxe Edition(CD+DVD) και διπλό βινύλιο. 
\r\n
\r\nΙδού:

\r\n\r\n

\r\n