Stryper - Fallen

  Έφτασε λοιπόν η στιγμή για την φανέρωση του νέου δίσκου των Αμερικανών Stryper, όπως σας είχαμε αναγγείλει στις 2 Σεπτεμβρίου. Η μπάντα από την California γιορτάζει εδώ και μία εβδομάδα την κυκλοφορία του ένατου full Length δίσκου της, από την Frontiers Records. Αναφορικά με τον πιο αγαπημένο μου δίσκο τους, που είναι το To Hell With The Devil θέλω να τονίσω το δέσιμο που έχει η μπάντα στο πέρασμα του χρόνου. Μονάχα στα albums Murder By Pride(2009) και Reborn(2005) η μπάντα άλλαξε περιστασιακά θα λέγαμε μπασίστα με τον Tracy Ferrie να αντικαθιστά τον Timothy Gaines που είναι μέχρι σήμερα κυρίαρχος στην θέση του.
\r\n  Στα του δίσκου όμως με ένα κάπως αλλόκοτο τίτλο που προσωπικά μου ακούγεται σαν Αφρικάνικο κάλεσμα στον Θεό και το Yahweh..λέτε να έπεσα μέσα? Όπως πάντα έτσι και τώρα νιώθω το ίδιο να ρίγος να διαπερνάει το κορμί μου κάθε φορά που ακούω την εκπληκτική φωνή του “γλυκού Μιχαλάκη”. Όταν θέλει βέβαια γιατί και στο εν λόγω αλλά και στα επόμενα κομμάτια πετάει αξιοζήλευτες τσιρίδες. Το Fallen χαίρει μελωδικών φωνητικών αλλά και σωστών riffs και solos που ανεβάζουν την libido, τα οποία είναι επίσης δουλειά του Michael, αλλά και του Oz Fox του έτερου κιθαρίστα . Είμαι ήδη υπερήφανος για τα πρώτα 3 κομμάτια του album και ο τρίτος λόγος είναι το Pride αφήνοντας μου ξανά την αίσθηση της λαιμαργίας. Όταν κάτι σας αρέσει πολύ φαντάζομαι και εσείς με τον ίδιο τρόπο σκέφτεστε, το θέμα είναι ποιος μπορεί να αντισταθεί, εγώ πάντως όχι. Πολλές φορές η τηλεόραση είναι μέσο παραπληροφόρησης, δεν ισχύει το ίδιο και για το Big Screen Lies. Πετάνε σπόντες προς τους δημοσιογραφίσκους και όχι άδικα.( Έλενα(chief editor) ήρεμα δεν εννοούσα κάτι προσωπικό).
\r\n  Το κομμάτι που κάνει την διαφορά μέχρι στιγμής με την κακή έννοια είναι το Heaven με τον λίγο βαρετό του ρυθμό, αλλά πάντα με την κιθαριστική όρεξη του Michael. Για ακόμη μία φορά στο Love You Like I Do οι τόνοι είναι πεσμένοι σαν να ετοιμάζουν κάποιο μπαμ στην συνέχεια, το οποίο δεν ήρθε ούτε με το All Over Again. Το After Forever αρμόζει για ένα ακόμα ξεφάντωμα σε Αμερικάνικους ρυθμούς με ρυθμικότατο riff αλλά λίγο μονοκόμματο drumming από τον Robert Sweet αδελφού του Michael, αλλά δεν με χάλασε. Το Let There Be Light πιστεύω να άφησε σε όλους μια γεύση παρόμοια με το Till Get What I need  με σχετικά βαρετό ρυθμό στα drums όπως και στο προηγούμενο, πράγμα που δεν με χαροποιεί. Το κλίμα είναι πάνω κάτω το ίδιο μέχρι το τέλος του δίσκου.
\r\n   Αρκετά τα θετικά points με την εκπληκτικά διατηρημένη φωνή του Michael αλλά και τα κέφια του στις κιθάρες. Μια απ’τα ίδια για τον Oz Fox που συμπληρώνει με τις πενιές του στα solos. Ωραίο Artwork αλλά και δυνατή παραγωγή. Σαν να μην πέρασε μια μέρα..

\r\n