Ultimatium - Virtuality

Λίγο καθυστερημένα μας παρέδωσαν προς παρουσίαση το τελευταίο τους άλμπουμ οι Φιλανδοί Ultimatium αλλά ο σοφός λαός μας αναφωνεί ‘’κάλλιο αργά παρά ποτέ’’. Δεν ξέρω αν σας είναι γνωστοί σαν μπάντα αλλά το συγκρότημα του Matti Pulkkinen (πλήκτρα) έχει 20 ολόκληρα χρόνια στην πλάτη του. Πολλές αλλαγές στη σύνθεση τους στα πρώτα τους χρόνια με τον κιθαρίστα Harri Niskanen να είναι παρών δισκογραφικά σε όλα τα άλμπουμς τους ενώ ο τραγουδιστής Tomi Viiltola εισχώρησε στη μπάντα μετά το ντεμπούτο ‘’ New Dawn’’ (2004) και έκτοτε βρίσκεται στην παρέα τους μέχρι και σήμερα. Οι Ultimatium δισκογραφούν αραιά (σχεδόν κάθε πενταετία)  ενώ ο τέταρτος και τελευταίος δίσκος τους, ‘’Virtuality’’ είδε το φως της δημοσιότητας σε cd στα τέλη του 2020 από την Rockshots Records.

Ηχητικά μιλάμε για μελωδικό, συμφωνικό  power metal που χρωστά πολλά σε άλλες δυο μεγάλες Φιλανδικές μπάντες, τους Stratovarius και τους Nightwish. Από το εξώφυλλο αλλά και τους στίχους θα καταλάβετε ότι μιλάμε για ένα sci-fi concept. Υψηλές ταχύτητες με το κλασσικό europower tempo, πολλά πλήκτρα, μελωδικές κιθάρες, αντρικά και γυναικεία φωνητικά (και ελάχιστα ακραία στο ‘’ Remorse’’. Κάποια σύντομα εφέ πριν από κάθε τραγούδι σε βάζει στο στιχουργικό κλίμα και μετά δέχεσαι τις ηχητικές αρμονίες.  Δεν ξέρω αν προτιμάτε europower ή symphonic metal περισσότερο αλλά τουλάχιστον στους Ultimatium προτιμώ αυτές τις Nightwish καταστάσεις που προσφέρουν τραγούδια σαν το ‘’ Run Like the Wind΄΄.  Οι ενορχηστρώσεις είναι καλά δουλεμένες, η παραγωγή ξεκαθαρίζει τα όργανα μεταξύ τους όπως πρέπει στις πιο πολυδιάστατες μουσικές και γενικότερα είναι καλοί παίκτες και συνθέτες. Αν μπορούν να σταθούν δίπλα σε  μπάντες όπως οι Stratovarius ή οι Nightwish; ΟΧΙ.  Αν και υπάρχει ηχητική ποικιλία, βάθος στην ιστορία, ωραίες συνθέσεις, εξαιρετικές στιγμές σε σημεία, κάπου μετριάζεται το αποτέλεσμα μιας και δεν έχουν το τραγούδι που θα σου κάνει το μπαμ. Δεν μπορεί να σου κρατήσει το ενδιαφέρον για 70 λεπτα που διαρκεί ο δίσκος ή σε δεκάλεπτες συνθέσεις με shredding και τόνους πλήκτρων. Από τις καλύτερες στιγμές τους είναι το ορχηστρικό   ‘’Hall of Heroes’’ που το μπάσο παίρνει φωτιά (και γενικότερα απολαμβάνουμε αρκετά μπροστά τα έγχορδα σε σχέση με τα πλήκτρα), το ‘’ The Seer’’, το ‘’ Ghost of Yesterday’’, μια μίξη Stratovarius με Pretty Maids, και φυσικά το ‘’ Run Like the Wind’’ που προαναφέρθηκε  αλλά από την άλλη υπάρχουν και βαρετές συνθέσεις όπως το ‘’ Digital Tower’’ ή η μπαλάντα ‘’ (Don't) Fear the Silence’’.. Η επιλογή των καλεσμένων τραγουδιστών είναι αρκετά επιτυχημένη και ακούμε τους  Peter James Goodman (Conquest), Jumma Nummi και την Emily Leone (Lost in Grey). Δεν θα απογοητεύσει όποιον το ακούσει ή επενδύσει σε αγορά αλλά δύσκολα θα πάρω τα σκήπτρα από τις προαναφερθούσες μπάντες. Και αυτό διότι ακούς ευχάριστα 2-3 τραγούδια συνεχόμενα αλλά θα αποφεύγετε να αφιερώσετε πάνω από μια ώρα για το δίσκο.