Wilderun - Epigone

Η metal μοσυική ποτέ δεν περιορίστηκε. Αυτό που ονομάστηκε progressive metal κάπου καταχράστηκε τον όρο μιας και οτιδήποτε τεχνικό ονομάστηκε και προοδευτικό. Όπως και να χει, υπήρξαν αρκετές ακραίες μπάντες που θα μπορούσαν να θεωρηθούν προοδευτικές μιας και επέτρεψαν στη μουσική τους αλλότρια για το metal στοιχεία να εισχωρήσουν μέτα τους ή έπαιξαν με τέτοιο τρόπο που θα λέγαμε ότι ήταν εκτός ορίων. Οι Σουηδοί Opeth έκαναν κάτι ανάλογο και επηρέασαν πολλές μεταγενέστερες μπάντες όπως τους Βοστονέζους Wilderun. Μιλάμε για (έντονες) επιρροές αλλά όχι αντιγραφές, σε καμιά περίπτωση. Ο ιθύνων νους των Wilderun που ιδρύθηκαν το 2012, o Evan Anderson Berry έπαιξε και δοκίμασε την τύχη του σε αρκετές μπάντες μέχρι να αφιερώσει την πλήρη απασχόληση του σε αυτούς. Συνοδοιπόροι του ο Danial Mathias Müller (μπάσο) και Wayne Ingram (κιθάρες) που είναι και στους Khora μαζί καθώς και ο Jonathan Teachey (drums).  Τρεις καταπληκτικοί ανεξάρτητοι δίσκοι και το 2020 τους υπογράφει η Century Media ωστέ πλέον να κερδίσουν τα πλήθη. Νέος, τέταρτος δίσκος αρχές της χρονιάς με τίτλο ‘’Epigone’’ διαθέσιμος σε digipak cd και διπμό βινύλιο διαφόρων χρωμάτων.

Και μόνο που παρατηρείς το πανέμορφο εξώφυλλο του Kim Keever,έχεις προιδεαστεί για κάτι όμορφο και ατμοσφαιρικό και όντως δεν πέφτεις έξω. Ακουστικές κιθάρες και καθαρά φωνητικά, όλα από τον Evan Anderson Berry σου θυμίζουν Opeth μεσαίας περιόδου, χωρίς να θυμίζει όμως κάποια σύνθεση των Σουηδών. Επίσης η μουσική των Αμερικανών είναι πιο folkish, με πολλά όργανα να συνοδεύουν τη βασική μορφή της κάθε σύνθεσης. Το μαντολίνο δίνει το δικό του χαρακτήρα,τα συνθεσάιδερ δημιουργούν το δικό τους ιστό. Το ονειρικό μα συννεφώδες ηχητικό τοπίο συνεχίζεται και στο δεύτερο τραγούδι ‘’Woolgatherer’’ που ξεπερνά τα δεκατέσσερα λεπτά μόνο που εδώ εμφανίζεται ΚΑΙ η άλλη μορφή των Opeth, αυτή του άγριου και απρόσμενου. Ρυθμικές εντάσεις, ηλεκτρικός που σε διαπερνά μέσα από σκληρά riffs, καθαροαιμο death metal, ήχος και φωνητικά. Και εκεί που τα πάντα είναι έτοιμα να εκραγουν, επιστροφή σε ακουστικές κιθάρες και αγγελικές μελωδίες. Γενικότερα αυτές οι αλλαγές είναι λατρεία για μερικούς, απέχθεια για κάποιους άλλους. Αν όμως έχει μεγαλώσει με Opeth (ή Edge Of Sanity στα ώριμα άλμπουμ τους) τότε θα μπορείς να εναρμονιστείς απόλυτα με αυτές τις αλλαγές και την θέση σου σαν ακροατής που θα νιώθεις ότι σε στιγμές όλοτο πράγμα γίνεται ανεξέλεγκτο. Ακόμα και όταν ακούς σολαρίσματα, στρυφνά αλλά μεταδοτικά. Οι επικές σε διάρκεια συνθέσεις θα συνεχιστούν πάντοτε με γνώμωνα τη μελωδία αλλά χωρίς να αποχωρίζονται τις σύντομες εκρητκικές στιγμές έντασεις  που σε βάζουν στο στιχουργικό τους εφιάλτη. Το μεγάλο ατού της μπάντας είναι ότι σχεδόν όλες οι μελωδίες είναι οργανικές. Μπορεί να υπάρχει αυτό το όμορφο ονειρικό τοπίο αλλά είναι συνεφασμένο από κιθαριστικλες και φωνητικές χορδές. Ο δίσκος συνεχίζει με την τριλογία του  ‘’ Distraction’’  με το δεύτερο μέρος να είναι αγαπημένο μιας και αγγίζει ευαίσθητα σημεία, όχι ήρεμα όμως (όπως το τρίτο μέρος). Τώρα που οι Opeth έχουν ανοίξει πλώρη για άλλους ορίζοντες, οι Wilderun είναι κάτι παραπανω από ικανοί να κερδίσουν τους παλιούς τους οπαδούς (γυρω από τα 00ς). Τέλος, στην έκδοση του cd και μόνο, υπάρχει ένα επιπλεόν τραγούδι, μια διασκευή σε Radiohead (Everything in Its Right Place) αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε στο αρχείο που μας έστειλε η Century Media άρα δεν θα εκφέρω γνώμη μιας και δεν το άκουσα.