Wolves In The Throne Room

Πρέπει να ήταν 2008 όταν άκουσα το ορχηστρικό Dea Artio, για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι αν ήταν χειμώνας ή καλοκαίρι, ό,τι και να ήταν όμως σίγουρα θα πλημμύρισε με σκοτάδι. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τους Αμερικάνους Wolves In The Throne Room. Μία μπάντα που μας έρχεται από την Ολυμπία της Washington, που τείνει να γίνει μεταλλομάνα (Abigail Williams, Earth, Echtra, Fauna κ.α.). Όπως οι «συνονόματοι» τους Ulver, έτσι κι αυτοί δημιοργούν μία ατμόσφαιρα παγωμένη και με αποπυκνητικό σκότοςμε λίγο πιο «σκληρή» διάθεση.

Πάμε όμως να δούμε το Thrice Woven. Πρόκειται για την έκτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους και έρχεται τρία χρόνια μετά το κάπως μέτριο, για τα δεδομένα τους, Celestite. Στο Celestite λοιπόν είχαν πειραματιστεί αρκετά, προσθέτωντας ηλεκτρονικά μέρη στα κομμάτια τους, γεγονός που κατέστησε το album αρκετά ξένο με το ύφος της μπάντας. Στο Thrice Woven επανέρχονται στο κλασικό τους ύφος, black metal, πράγμα που με χαροποιεί ιδιατέρως. Ξεκινώντας (Born from the Serpent’s Eye) το album ακούς κάποιες ακουστικές κιθάρες που σε ταξιδεύουν, δίνοντας έναν τόνο αγωνίας ως προς την πορεία του album, γρήγορα όμως τόσο τα πρώτα riffsόσο και τα φωνητικά κάνουν την εμφάνιση τους προδίδοντας τον χαρακτήρα του album. Kάπου στην μέση έρχεται ένα απρόσμενο break με την φωνή της Anna von Hausswolff, σχεδόν acapella να τραγουδάει στα σουηδικά. Στην συνέχεια το τραγούδι επανέρχεται στα αρχικά θέματα του με την προσθήκη της φωνής της Annaσυνθέτοντας ένα μαγικό μουσικό τοπίο.

ΣείραέχειτοThe Old Ones Are With Us με μία απαγγελία από τον Steve Von Till, βγαλμένη από κάποιο noir δισκάκι γραμμοφώνου. Εδώ θα δούμε επιροές από Emperor και Dimmu Borgir, φέρνοντας τους όμως στα μέτρα τους. Ένα κομμάτι που παρ’ότι δεν έχεις έντονες συγκινήσεις δεν περνάει σε καμία περίπτωση αδιάφορο και ακούμε κι εδώ στην μέση του, ένα break, τύπου dark country που ταιριάζει απόλυτα με την στιχουργική θεματολογία του κομματιού.

Κάπου εδώ έχουμε φτάσει στη μέση του δίσκου καθώς μιλάμε για διάρκεια ακρόασηςείκοσι περίπου λεπτών. Το άλλο μισό του δίσκου που αποτελείται από τα Angrbodaκαι Fires Roar in the Palace of the Moon, καθώς το Mother Owl, Father Ocean είναι πιο πολύ σαν εισαγωγή, δεν έχουν τον ίδιο βαθμό έμπνευσης και εφυίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι άσχημο, κακό ή κάτι τέτοιο.

Άλλη μια φορά οι WITTR επιλέγουν να κυκλοφορήσουν το albumτους Σεπτέμβρη, όπως ακριβώς το Two Hunters καιτο Celestial Lineage, θέλωντας να τόνισουν και με αυτό τον τρόπο την χειμερινή διάθεση του δίσκου. Κρίνοντας το σε μία πρόταση θα έλεγα, δισκάρα αν το είχε κυκλοφορήσει οποιοσδήποτε άλλος, αλλά επειδή έχουμε ακούσει κι ένα TwoHuntersαπό τους αδερφούς Weaver κι επειδή είναι δική τους κυκλοφορία, απλά ένα ακόμα καλό, okαρκετά καλό, album.

Υγ: Για τους funs της μπάντας είναι must-buy album….

Yγ2: 15/12 στο Gagarin είπαμεε;

Γιώργος “O Τρισκατάρατος” Ξιφαράς