Monuments
“Heavy fucking metal has entered your mind…won’t be the same anymore.” Αυτούς τους στίχους θα ακούσει ο ακροατής στο “Thoughts of Love”, και μάλλον οι πιο έμπειροι θα κατάλαβαν με τι έχουν να κάνουν. Αν και ένα monument καλό θα είναι να απευθύνεται σε πιο γενικό κοινό, εδώ κάνουμε μια εξαίρεση και περιοριζόμαστε στο heavy/power. Βέβαια ο δίσκος μπορεί να αρέσει σε αρκετούς, αλλά μνημείο είναι μάλλον μόνο για αυτούς που ακούν τις λέξεις “επικό metal” και ταράζεται συθέμελα όλο τους το είναι.
Το 2012 η Stormspell Records προκαλεί έναν άνευ προηγουμένου σεισμό κυκλοφορώντας μια συλλογή με 28 κομμάτια των Σουηδών epic heavy/power ηρώων Detest. H μπάντα του τεράστιου Micke Därth είχε κυκλοφορήσει 6 demos και ένα EP μέχρι τότε, άγνωστα στην πλειοψηφία της σκηνής, και το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που η εταιρεία “κυνήγησε” τον Därth να ολοκληρώσει κάτι τραγούδια που είχε αφήσει στη μέση για χρόνια για να κυκλοφορήσει και άλλη μια δουλειά.
Υπάρχουν μπάντες που έγιναν αρκετά γνωστές μόνο και μόνο επειδή κάποια μέλη πασίγνωστων μπαντών πέρασαν ή υπήρξαν στις συνθέσεις τους. Κάποιοι άκουσαν Samson, White Spirit ή Wolfsbane λόγω Iron Maiden. Winter’s Bane ή Hawk λόγω Judas Priest. Flotsam and Jetsam ή Trauma λόγω Metallica. Μπαντάρες δηλαδή, μικρότερης εμβέλειας που κέρδισαν κάποια δόξα λόγω ενός μέλους τους ενώ στην πραγματικότητα είχαν μουσικάρες να επιδείξουν. Τέτοια περίπτωση και αυτή των Αμερικανών Trauma (δεκάδες μπάντες με αυτό το όνομα) που από τις τάξεις τους πέρασε ο τεράστιος μπασίστας Cliff Burton.
Οι Brainfever ήταν από τη Γερμανία και το “Face To Face” ήταν το δεύτερο άλμπουμ τους. Αν και το ντεμπούτο τους “Capture the Night” είχε πολύ ωραίο ήχο, το “Face To Face” κερδίζει άνετα “στα σημεία”. Σε αυτόν τον δίσκο υπάρχουν κάποια κομμάτια που απλά συγκαταλέγονται μέσα στις καλύτερες στιγμές του heavy metal.
O δίσκος ανοίγει με το πολύ speed-αριστό “Black Jack” που είναι τύπου Riot εποχής “Thundersteel”. Πολύ ωραίο κομμάτι, αλλά αυτό που ακολουθεί δεν προμηνύεται με τίποτα. Το συγκρότημα ρίχνει τις ταχύτητες, γίνεται επικό, τα ρεφρέν και οι μελωδίες “γλυκαίνουν” και η μπάντα δείχνει ικανή να γράψει διαχρονικά...
Με τους Βρετανούς τιτάνες του grind/death metal Napalm Death έχουμε ασχοληθεί εδώ στο Metal Zone και για παλαιούς αλλά και για τους αρκετά πρόσφατους δίσκους τους. Εδώ θα πάμε σε μια μεσαία περίοδο και πιο συγκεκριμένα στον δέκατο ολοκληρωμένο, καθώς έχουν κάμποσα eps και splits, δίσκο τους με τον τίτλο ‘’Order of the Leech’’. Ο τίτλος και μόνο, ‘’Order of the Leech’’, βγάζει μια αίσθηση παραγγελιάς. Ότι δηλαδή κάτι αναζητούν εδώ με αυτή τους την δημιουργία αυτοί ευφυέστατοι παράφρονες ή αν θέτε οι λόγιοι της παραφροσύνης και της λογικής, δηλαδή οι Napalm Death.
Οι Καναδοί Black Knight είχαν κυκλοφορήσει το 1985 ένα ΕΡ, το θρυλικό “Master of Disaster”, που τους είχε τοποθετήσει ανάμεσα στα καλύτερα γκρουπ του underground των 80’s, και είχε δώσει ένα μυθικό cult status στην μπάντα. Kατά καιρούς έβγαιναν και βγαίνουν κάποιες επανεκδόσεις ή συλλογές που περιείχαν μερικούς επιπλέον μεγάλους ύμνους. Εδώ παρουσιάζουμε μια συλλογή του 2005.
Το 1995 αν κάποιος άκουγε μια παρέα μεταλλάδων να μιλάνε, μάλλον θα άκουγε να λένε για το νέο άλμπουμ των Maiden με το νέο τραγουδιστή, το πόσο καλό είναι το “Land of the Free” των Gamma Ray ή το “Imaginations…” των Blind Guardian, και άλλα τέτοια.
Το thrash δεν έζησε και τις καλύτερες στιγμές του κατά τη διάρκεια των ’90’ς. Τα καλύτερα στοιχεία του τα έδωσε κατά γενική ομολογία την προηγούμενη δεκαετία - ήρθε και το grunge, έτσι οι thrash μπάντες πάλευαν πραγματικά να επιβιώσουν σε συνθήκες που όλα ήταν εναντίον τους.
Σπάνια στους μεταλλικούς κύκλους μιλάμε για εμπορική μουσική με θετική κατάληψη. Δεν ισχύει και για τα άλλα είδη μουσικής. Φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να έχει αρνητική σημασία αλλά αυτό συμβαίνει, μάλλον θέλουμε την μουσική για εμάς τους λίγους. Στη Rock μουσική, πόσο μάλλον στο AOR, τα πράγματα είναι σίγουρα διαφορετικά. Όσο πιο απλοικά και πασίγνωστα γίνονται κάποια τραγούδια, τόσο το καλύτερο. Μια τρομερή AOR πάντα, ναι μεν με εμπορικό ήχο αλλά γενικότερα άγνωστη, ήταν οι Atlantic με βραχύβια οντότητα. Βιογραφικό έχω από μια σελίδα της Bellaphone αλλά ήταν στα…Γερμανικά.
Η δεκαετία του ’90 στο metal σημαδεύτηκε από την (άδικη) πτώση του κλασικού heavy metal και την άνοδο των παρακλαδιών του progressive metal, black metal, gothic metal και συμφωνικό metal. Όταν δε, άρχισε και η ανάμειξή τους οδηγώντας σε κακόγουστες μουσικές τερατογεννήσεις όπως ατμοσφαιρικό μέταλ, power metal με black/death φωνητικά και δε συμμαζεύεται, ο πιο κλασικός metal οπαδός είχε δυο μόνο διεξόδους: να σιχαθεί αυτήν την μουσική και να ξεκόψει ή να στραφεί στο underground.