Monuments
Συνεχίζοντας τις ανασκαφές σto Ολλανδικό death metal, οι θησαυροί είναι αμέτρητοι. Το γιατί κάποιες μπάντες δεν έγιναν γνωστότερες, είναι άγνωστο αν και κάποιοι λόγοι μας έρχονται στο μυαλό. Ας πούμε αν είσαι από μια μικρή πόλη της Νότιας Ολλανδίας με είκοσι χιλιάδες πληθυσμό, είναι δύσκολο να βρεις εταιρία, management, άπειρους οπαδούς, χώρους για συναυλίες, στούντιος κτλ. Πόσο μάλλον αν υπηρετείς το death metal τα χρόνια που είχε αρχίσει να φθίνει σε δημοτικότητα και όχι σε ποιότητα.
Ποτέ το όνομα ένος συγκροτήματος στην ιστορία της μουσικής δεν αντικατοπτρίστηκε τόσο πετυχημένα στον ήχο της μπάντας. Οι Dream Theater μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’90 έπαιξαν το αντίστοιχου του ονείρου στη μουσική. Όπως ένα όνειρο έχει μαγεία, μπερδέματα, φόβο και αισιοδοξία, έτσι και η μουσική αυτού του καταπληκτικού συγκροτήματος ανέμειξε αυτά τα χαρακτηριστικά βγάζοντας έναν ήχο που μοιάζει αξεπέραστος στον χρόνο.
Death metal και Σουηδία. Death metal και Gothenburg. Κάπου στις αρχές των 90ς ξεπήδησαν στην Σουηδία μπάντες που έβαλαν νερό στο death metal κρασί τους? Οίνος κεκραμένος? Η μισή αλήθεια είναι αυτή. Και η αλήθεια είναι ότι μουσικά σχήματα σαν τους At The Gates, που μάλλον πρόλαβαν να είναι οι πρώτοι, Dark Tranquillity, In Flames, όλοι από την πόλη του Gothenburg, πήραν το death metal που αγαπούσαν και του έβαλαν τον υιό της μελωδίας. Έναν υιό που μπόλιασε σε πολλά άλλα σχήματα της πόλης, της χώρας, της Ευρώπης και του κόσμου.
Αν γινόταν ποτέ διαγωνισμός για τα συγκροτήματα που έχουν χλευαστεί και “θαφτεί” πιο πολύ στην ιστορία της μουσικής, από κοινό και δημοσιογράφους, οι Venom θα κέρδιζαν κάποια από τις πρώτες θέσεις. Κάτι η θεματολογία που διάλεξε το συγκρότημα, κάτι το “κουλό” παίξιμο όπως το έλεγαν, έβαλαν γρήγορα τους Venom στην άκρη, σε σχέση με το υπόλοιπο NWOBHM. Αν δεν ήταν οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί και τα περιβόητα live του συγκροτήματος, οι Venom θα είχαν μείνει πολύ πίσω σε δημοτικότητα.
Όπως φαίνεται και από το όνομά τους, οι Hammerschmitt ήταν από τη Γερμανία και η εύρεση του πρώτου και μοναδικού δίσκου τους, ήταν για τους οπαδούς του κλασικού ήχου μια περίοδο κάτι σαν το “Steel and Starlight” των Shok Paris ή το “Annihilation Absolute” των Cities.
Kατά τη διάρκεια της περιοδείας για το “Fear of the Dark”, άρχισαν να γράφονται οι πρώτες φήμες ότι o Bruce Dickinson θέλει να φύγει από τους Iron Maiden. Οι οπαδοί παθαίνουν ένα από τα μεγαλύτερα σοκ στην ιστορία του metal, λες και πέθανε κάποιος συγγενής τους. Λίγο αργότερα, ανακοινώνεται επίσημα ότι ο τραγουδιστής έφυγε από το συγκρότημα, και οι Iron Maiden αρχίζουν δαιδαλώδεις ακροάσεις για νέο τραγουδιστή, και όλοι αναρωτιούνται για το καινούργιο μέλος της μπάντας και το μέλλον του συγκρότηματος.
Οι Stormwitch είναι από τη Γερμανία, και το “Walpurgis Night” είναι το ντεμπούτο τους,
που κυκλοφόρησε το 1984. Για το άλμπουμ το μόνο που χρειάζεται να πούμε είναι ότι η
μπάντα αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει πολυκάναλη εγγραφή, αλλά ηχογράφησε τον δίσκο
απευθείας για να έχει όσο το δυνατόν αυθεντικό ήχο.
‘’W.A.S.P.’’ 1984, ‘’The Last Command’’ 1985, ‘’Inside The Electric Circus’’ 1986, ‘’The Headless Children’’. Αυτό ήταν μια άσκοπη επιθεώρηση της metal history. Της ιστορίας των W.A.S.P. που έδωσαν αυτές τις τέσσερις κλασικές, μνημειώδης για πάρα πολλούς, δισκάρες. Ο κύριος Steven Edward Duren, ο ποιος? Ο κύριος Blackie Lawless είχε δώσει τόσα πολλά και είχε κερδίσει άλλα τόσα από την αγαπημένη μας σκληρή μουσική. Και οι φήμες για τα αρχικά W.A.S.P. έδιναν και έπαιρναν. Κάνοντας το όλο σκηνικό σκαμπρόζικο και άκρως γαργαλιστικό. Με ακραία και άκρως γαργαλιστική θεματολογία.
Tο 1987, οι Torbjörn Weinesjö (κιθάρες), Thomas Weinesjö (drums) και Anders Olofsson (φωνητικά) σχημάτισαν τους Glorify που γρήγορα άλλαξαν όνομα τους σε Seventh Seal. Ο Fredrik Sjöholm (τότε Ohlsson) στα φωνητικά προσχώρησε αργότερα, και το όνομα άλλαξε σε Veni Domine όταν επιτεύχθηκε η πρώτη τους δισκογραφική συμφωνία. Το 1992 τελικά κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους, “Fall Babylon Fall”.
Οι Γερμανοί Alpha Tiger δημιουργήθηκαν από τις στάχτες των Satin Black, που το 2008 κυκλοφόρησαν το εξαίσιο “Harlequin”. Ο δίσκος αυτός είχε ένα ύφος αρκετά κοντά στα 3 πρώτα άλμπουμ των Fates Warning, αλλά το συγκρότημα περνούσε τις επιρροές από το προσωπικό του ύφος και έτσι έβγαζε κάτι φρέσκο που ακουγόταν πολύ άνετα, και όχι αντιγραφή.