Blue Tears - Blue Tears

Σας αρέσουν οι μελωδικότερες εποχές των Def Leppard;Λατρεύετε τον Bon Jovi; Έχετε βαρεθεί να ακούτε μπάντες-κόπιες αυτών ή ψάχνετε μανιωδώς εναλλακτικές λύσεις για να χορτάσετε τη δίψα σας πάνω στο συγκεκριμένο ήχο. Αν ανήκετε στη δεύτερη ομάδα, σας έχω μια χορταστική δόση φτιαγμένη στη φαρμακευτική εταιρία της MCA τo 1990 με την κωδική ονομασία Blue Tears. Αν είσουν ερωτευμένος χωρίς αμοιβαία συναισθήματα από το άλλο σου μισό, φρεσκοχωρισμένος, έφηβος που ψαχνόσουν και γενικότερα ότι είχε σχέση με δάκρυ και μέλι, πήγαινες στο φαρμακείο...δισκάδικο, ζητούσες μια δόση των 45 λεπτών από Γαλάζια Δάκρυα, πήγαινες σπίτι σου και έβαζες στο ηχοσύστημα σου να το καταναλώσει και συ να απολάβεις τους καρπούς. Στο πιο σοβαρό, οι Blue Tears υπήρξαν μια Αμερικάνικη hard rock μπάντα που ιδρύθηκε κάπου το 1982 (μια πρώτη φόρμα και με άλλο όνομα) από το λυκειόπαιδο Gregg Fulkerson (κιθάρες) και κάποιους συμφοιτητές του  Freed Hardeman πανεπιστημίου. Έγραψαν αρκετά τραγούδια τα οποία ηχογραφούσαν στο υπόγειο του Gregg  ο οποίος σιγά σιγά αναλάμβανε τα ηνία του αρχηγού στη μπάντα. Η πρώτη τους σοβαρή ηχογράφηση ηταν στο τραγούδι "Stay With Me" το οποίο είχε μεγάλη απήχηση στο ράδιο και έτσι τους υπογράφει η MCA, αλλάζουν το όνομα τους σε Blue Tears και κυκλοφορούν το ομώνυμο ντεμπούτο (θα ονομαζόταν ''Thunder in the Night", κάτι που τελικά δεν έγινε). Η μπάντα πολυ σύντομα μπαίνει στο στούντιο αι ηχογραφεί τραγούδια για τον επόμενο δίσκο της αλλά η εταιρία δεν θα το κυκλοφορήσει ποτέ μιας και εκείνη την εποχή το ανερχόμενο alternative/grunge γκρέμιζε όλες αυτές τις Αμερικάνικες aor/glam/hair και γενικότερα hard rock μπάντες. Ο Fulkerson μαζί με τον Spears (μπάσο) θα συνεργαστούν με τον Sweet (τραγουδιστή των Stryper) στο ομώνυμο προσωπικό του άλμπουμ το 1994 και γενικότερα δεν θα χαθεί από το χώρο της μουσικής (Attraction 65). Το 2006 επανασυνδέει τη μπάντα με άλλα μέλη και κυκλοφορούν το πολύ καλό ''The Innocent Ones '' αλλά τρία χρόνια απεβίωσε και το βιβλίο των Blue Tears έκλεισε τις σελίδες του για πάντα.

Το ομώνυμο άλμπουμ ξεκινά με το ''Rockin' With The Radio'', τραγούδι που επιλέχτηκε για βίντεο  και ανέβηκε σε πολλά charts της εποχής χαρίζοντας τους αρκετή φήμη, έστω και βραχύβια.Τραγούδι που θυμίζει έντονα δισκογραφία bon Jovi, δείχνει την ανεμελιά του hard rock/AOR των 80ς στο οπτικό κομμάτι και είναι άκρως διασκεδαστικό σαν ρυθμός και μελωδία. Από τα πιο ζωντανά/συναυλιακά του δίσκου, έχει την θερμότητα του εμπορικού κομματιού αλλά αφήνει και το μπουκάλι των σκληρότερων συγχορδιών να ανοίξει και να σε παρασύρει παρά τον αρχικό αφρό του. Το ''Crush'' που ακολουθεί είναι μια από τις λίγες συνθέσεις που ο Fulkerson δέχεται εξωτερική βοήθεια και μάλιστα όχι από άλλα μέλη του συγκροτήματος. Έτσι, ενώ όλοι οι στίχοι και οι συνθέσεις είναι δικές του, σε τρία τραγούδια συνεργάζεται με άλλους και το ''Crush'' είναι ένα από αυτά. Εδώ μπαίνουν οι Def Leppard στο παιχνίδι. Ειδικά στο κομμάτι των ρυθμών, στον ήχο των drums, στη χροιά της φωνής του Gregg, ακόμα και στους ρυθμούς. Παρόλο τις ομοιότητες, το τραγούδι έχει ότι χρειάζεται για να γίνει ένα ελκυστικό άκουσμα χωρίς να θεωρείται μια πιστή αντιγραφή. Άσε που τότε μπορεί να σε ενοχλούσε μιας και οι Def Leppard είχαν αρκετούς κλόνους αλλά 30+ χρόνια μετά ψάχνεις αυτόν τον ήχο με τα κυάλια.

Το τραγούδι που τελικά κέρδισε την ονομασία του δίσκου (και της μπάντας βέβαια) είναι μια ερωτική μπαλάντα. Ξέρετε, από αυτές που δεν έπρεπε να λείπουν από καμιά κασετοσυλλογή που θα χάριζες στην αγαπημένη σου. Βέβαια, πολύ λιγότερος κόσμος τους γνώριζε στην Ευρώπη και έτσι συνήθως σε αυτές τις συλλογές πιθανότατα θα έβρισκες Bon Jovi και Def Leppard (Europe,Scorpions κτλ) παρά Blue Tears. Η φωνή σπάει όσο χρειάζεται για να δημιουργήσει τα σωστά συναισθήματα, οι ταχύτητες πέφτουν, οι κιθάρες κλαίνε, οι μέλισσες δουλεύουν ακατάπαυστα και ο ακροατής μοιάζει με χνουδωτό/πληγωμένο αρκουδάκι που θέλει να πνίξει τον πόνο του. θα υπάρξει και δεύτερη μπαλάντα, το ''Halfway To Heaven'', ακόμα πιο γούτσου γούτσου, ότι πρέπει για να σηκωθεί η τρίχα σε έφηβο παιδί λόγω ταύτισης με το στιχουργικό περιεχόμενο, κάνοντας το να δακρύσει, έστω και μόνο εσωτερικα. Και επειδή μιλάμε για AORιά, υπάρχει και μια τρίτη (True Romance) αλλά προσωπικά τη θεωρώ κατώτερη των προαναφερθέντων.

Τι άλλο; Χωρίς να χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση για κάθε τραγούδι, νομίζω ότι πήρατε μια ιδέα για το τι πρόκειται να ακούσετε και με βάση ποιες επιρροές/ομοιότητες. Ερωτιάρικο hard rock, με μπόλικα πλήκτρα (και αυτά από τον Fulkerson που στην πραγματικότητα ευθύνεται για όλα με όλους τους άλλους να έχουν ρόλους μαριονέτας). Τα σόλος είναι χορταστικά, στοχευμένα και ζουμερά. Και μάλιστα πολλά στον αριθμό. Οι ρυθμοί απλοικοί, ίσα ίσα για να κουνάς το ένα πόδι σου ή χέρι σου και στα πιο εκστατικά σημεία να κουνάς όλο το κορμί σου. Ειδική μνεία στο χιτάκι του δίσκου, ''Innocent Kiss'. Μελωδικότατο, πιασάρικο, αγαπησιάρικο. Προτιμώ να ακούει η κόρη μου τέτοια τραγούδια τα καλοκαίρια στην παραλία παρά όλα αυτά τα χαζοτράγουδα που έχουν κατακλύσει τη νεολαία.  Οι κιθάρες γλιστράνε κεντώντας αρμονίες που ριζώνουν μέσα στον ακροατή, η επωδός είναι εθιστικότατη ώστε να μην μπορείς να αντισταθείς στο να την επαναλάβεις, οι ρυθμοί σε αγκιστρώνουν σωματικά. Απελευθέρωση νεανικότητας μέσω ήχων.