Cage - Hell Destroyer

Μπορεί η Βόρεια Αμερική να γέννησε τόνους heavy metal συγκροτημάτων στα 80-90ς αλλά αυτό δεν ισχύει για όλες τις πολιτείες της. Για παράδειγμα η μεταλλική σκηνή του San Diego ήταν πολύ πιο φτωχή από πολλές άλλες και μάλιστα επιβίωσαν ή έκαναν όνομα πολύ λιγότερες. Με λίγο ψάξιμο και παρατηρητικότητα συνειδητοποιούμε ότι από εκεί ξεπήδησαν αρκετές (αλλά άγνωστες) prog metal (Psychotic Waltz,Zaxas,Talisman,Catharsis) μπάντες στα 90ς ενώ στα 80ς οι μπάντες από εκεί υπήρξαν ακόμα πιο άσημες και άγνωστες.Φτάνουμε προς τα τέλη των 90ς για να δούμε λίγο περισσότερη κινητικότητα. Μια από τις μπάντες που δημιουργήθηκαν και κράτησαν την τοπική σκηνή ζωντανή είναι οι Heavy/power metallers Cage (οι As I Lay Dying είναι μακριά από αυτό που θεωρούμε κλασσικό metal και οι Cattle Decapitation παίζουν μπάλα σε πιο ακραίους οπαδούς). Οι Cage μάλιστα προυπήρχαν αυτών μιας και ήταν ενεργοί από το 1992 αλλά περιορίζονταν σε συναυλίες και διασκευές, νεκρή ζώνη και αγορά το metal εκείνες τις εποχές του grunge. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1998 για να αυτοχρηματοδοτήσουν το ντεμπουτο τους ''Unveiled'' εκδηλώνοντας την αγάπη τους για το Αμερικάνικο αλλά και Ευρωπαικό heavy metal. Το λαρύγγι του Peck και τα riffs του σφίχτη Garcia ήταν τα μεγάλου ατού της μπάντας. Σύντομα τους πήρε χαμπάρι και η Ευρώπη και μέσω (διαφορετικών κάθε φορά) εταιριών  κυκλοφορούσαν τους δίσκους τους στα 00ς κάνοντας το όνομα τους όλο και γνωστότερο, πάντοτε όμως σε μια μικρή μερίδα οπαδών. Από το 2018, ο Garcia μαζί με τον Peck (και φυσικά τους Harry Conklin και Tim "Ripper" Owens) έχουν τους The Three Tremors και οι Cage έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα με τελευταίο από τους επτά  ολοκληρωμένους τους δίσκους να χρονολογείται πίσω στο 2015 (Ancient Evil).

Ο τελευταίος δίσκος των Cage είχε κυκλοφορήσει αυτοχρηματοδοτούμενα, όπως και ο πρώτος. Άδικο να μην βρίσκουν μπάντες που έχουν κυκλοφορήσει δισκάρες σαν τα ''Darker than Black'' και ''Hell Destroyer'' μια σωστή εταιρία να τους βοηθήσει. Βάζουμε το επικό (σε χρόνους και όχι μόνο) Hell Destoyer που είναι και concept ιστορία και κοιτάει με περηφάνια παρελθόν και παρόν, αριστερά και δεξιά (Αμερική και Ευρώπη), έχει εξωφυλλάρα (Marc Sasso) και γενικότερα πιθανότατα να είναι η πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά. Μια ολιγο(δευτερό)λεπτη εισαγωγή και το ''I've come for you all !!'' ουρλιαχτό τα λέει όλα όλα αντί εμού. Όλοι εσ(μ)είς οι οπαδοί των Judas Priest βαράμε προσοχή. Και φυσικά μεγάλες ομοιότητες με Iced Earth (φωνή ειδικά) μιας και η καταγωγή τους δεν κρύβεται. Εάν λοιπόν είστε οπαδοί των δυο προαναφερθέντων συγκροτημάτων, δίνετε σίγουρα μια ευκαιρία στο συγκεκριμένο άκουσμα.

Το ''Hell Destroyer'' διαρκεί κοντά στα ογδόντα λεπτά. Υπερβολή για κάποιους, όχι όμως αν κρατάει το ενδιαφέρον σου στα ύψη σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Και εδώ έχουμε διπλές κιθάρες που σαρώνουν τα πάντα, υψίσυχνα φωνητικά που σκαρφαλώνουν στις υψηλότερες κορυφές και ρυθμικά μέρη δημιουργημένα για να καταστρέφουν σβέρκους. Προσθέστε στο σύνολο ότι μιλάμε για ιστορία και έτσι έπρεπε για το γενικότερο καλό, να είναι ολοκληρωμένη. Άρα έχουμε και ιντερλούδια για τη ροή της ιστορίας. Έτσι έχουμε πολλές συνθέσεις και άφθονο χρόνο να κυλήσει ατσάλι στις φλέβες μας. Εξαγνιστικές μελωδίες στις κιθάρες θυμίζουν παλιές καλές εποχές που τα σόλος είχαν νόημα και αξία. Πιασάρικα ρεφραιν, επαναλαμβανόμενα, συναυλιακά, ρυθμικές εντολές ξεσαλώματος, κιθαρομαχίες. Οι Judas Priest του Painkiller  βάζουν μέσα στο μαγικό καζάνι τους Iced Earth και ο νέος ζωμός έχει γεύση Cage. Η επιθετικότητα και η δύναμη εκτείνονται σε κάθε δευτερόλεπτο  κάθε τραγουδιού και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Με το που τελειώσει το ''Christhammer'' έχεις ήδη πειστεί ότι δεν είναι μόνο καλοί παίκτες αλλά και συνθέτες, ενορχηστρωτές, στιχουργοι κτλ.

Από τα αγαπημένα τραγούδια του δίσκου σίγουρα μια θέση παίρουν τα ''Abomination'' και ''Rise of the Beast''. Ίσως επειδή θυμίζουν έντονα την παρέα του Schaffer, ίσως επειδή είναι απλά τραγουδάρες. Πιο μεσαίων ταχυτήτων το πρώτο, οι μελωδίες δεν έρπονται απλα, πετάνε από πάνω σου σαν αρπακτικά. Το δεύτερο ακούγεται ξεσηκωτικό με επιβλητικά φωνητικά διαφόρων μορφών,μεταλλικό ήχο (καμιά σχέση με πλαστικές παραγωγές των 00ς και μια θριαμβευτική παρέλαση από riffs. Οχυρό αγνού heavy metal. Που να ακούσετε το ''From Death to Legend ''; Οι κιθάρες γλιστράνε ασταμάτητα με μια αιματηρή ροή. Δαιμονικό πάθος που φλέγει τις ταστιέρες επενδύεται για τη δική μας πώρωση. Σμήνος κραυγών, συρροή έγχορδων παλμών, μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό. Εδώ δεν έχουμε ένα δίσκο με συνθέσεις με αυτοκαταστροφικό μηχανισμό, σου μένουν. Μπορεί να μην υπάρχει ίχνος καινοτομίας αλλά αφού δεν πιάνει ποτέ σκόνη, σημαίνει ότι υπάρχουν πολλά προτερήματα για να σας κερδίσει. Μπορεί κάποια σημεία να επαναλαμβάνονται και να νομίζεις ότι κάποιες συνθέσεις μοιάζουν λιγάκι αλλά όταν εξαρχής μια σύνθεση σε συγκινεί, δεν σε χαλάει να το ξανακούσεις έστω με λίγες διαφορές. ¨Οπως και να χει, μιλάμε για μια χορταστική heavy/power metal δόση που μοιράζει πόνο. Και μάλιστα σε μια χρονιά που το Αμερικάνικο Power δεν το έβρισκες και τόσο εύκολα. Φωτιά και Μέταλλο... Το αναπνέουν και το φτύνουν. Η αγάπη τους φτάνει σε τέτοιο βαθμό που έχουν και τραγούδι (και ανάλογη στιχουργία) με τίτλο '' King Diamond''. Και είναι και ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ.