Crown Of Thorns - Eternal Death

Είστε από αυτούς που όταν ακούτε το όνομα Crown Of Thorns σας έρχονται κατά νου οι Σουηδοί ντεθμεταλλάδες ή οι Αμερικανοί hard rockers/Aorάδες; Δυο συγκροτήματα που ιδρύθηκαν σχεδόν την ίδια εποχή (ένα χρόνο νωρίτερα οι Σουηδοί, το 1990) αλλά όπως είναι φυσικό, οι δεύτεροι κατάφεραν να γίνουν περισσότερο γνωστοί λόγω της φύσης της μουσικής τους και κάπως έτσι το 1998 να κρατήσουν το όνομα τους ενώ οι άλλοι θα το συντομεύσουν σε The Crown. Μικρό το κακό. Αναφερόμενος πλέον μόνο στους μεταλλάδες, ας αναφερθεί ότι πάντοτε δούλευαν σαν κουιντέτο έχοντας διπλές κιθάρες. Στο πρώτο μισό των 90ς κυκλοφόρησαν κάποια demos με τα οποία κατάφεραν να αποσπάσουν το ενδιαφέρον της Black Sun Records (Σουηδική εταιρία που έδρασε από το 1994-2000 κυκλοφορώντας πολλά μελωδικά death metal διαμάντια της χώρας τους). Ιούνιος του 1995 βγαίνει το ντεμπούτο ''The Burning'' και καίει τα πάντα γύρω του. Η εταιρία τους κυκλοφορεί ένα μήνα αργότερα την πασίγνωστη tribute συλλογή στους Slayer ( Slatanic Slaughter) και οι Crown Of Thorns επιλέγουν το ''Mandatory Suicide'' δείχνοντας την μεγάλη τους αγάπη και επιρροή στους thrash metal Τιτάνες. Το 1997 ακολουθεί το (αν είναι δυνατόν) ακόμα καλύτερο του ντεμπουτου τους, ''Eternal Death'', πάντοτε σε πορφυρά/πορτοκαλί χρώματα από τα χέρια του Kristian Wåhlin. Όπως προαναφέρθηκε, σύντομα..συντόμευσαν το όνομα τους σαν The Crown και μέχρι το 2004 κυκλοφόρησαν ένα σερί δισκάρων που όποιος αγαπά το μελωδικό death metal με full thrash επιρροες, πρέπει να ακούσει. Η μπάντα έκανε ένα πενταετές διάλειμμα (το λές και διάλυση)  και επέστρεψαν, πλέον με άλλον τραγουδιστή (και νυν κιθαρίστα των AT The Gates). O Lindstrand επιστρέφει, άλλα αυθεντικά μέλη αποχωρούν και το δισκογραφικό τους δείγμα ακούγεται μπερδεμένο και μέτριο. Ευτυχώς πλέον έχουν ξαναβρεί το παλιό τους καλό εαυτό και μας έχουν κεράσει ήδη ακόμα δυο δισκάρες τα τελευταία χρόνια.

Ένα ακουστικό, κιθαριστικό θέμα σε καλωσορίζει.Κοροιδευτικά. Σύντομα θα ανοίξουν οι ουρανοί και ένας κολασμένος ουρανός θα αρχίσει να αδείαζει τα βέλη της φαρέτρας του.  Διπλές κιθάρες που σε καρφώνουν σαν μυτερες βελόνες ανεπαίσθητα αλλά με θεραπευτικές ιδιότητες. Η μελωδία είναι μέρος της μουσικής τους, προερχόμενη καθαρά και ολότελα από τις κιθάρες. Γρήγορες ταχύτητες και τσιριχτά,παραμορφωμένα φωνητικά με σκοτεινά θέματα κάνουν τη μουσική των Crown Of Thorns όσο πιο death metal γίνεται στην τελική κατανομή του ήχου. Κάποια Thrash περάσματα υπάρχουν για να ακούγονται πιο ρυθμικοί και άμεσοι με έμφυτες εκρήξεις από όλους όσους συντελούν στη διαδικασία. Αν τους έχετε ακούσει μόνο ως The Crown, εδώ θα έρθετε αντιμέτωποι με πιο βιαίες και ενστικτώδεις καταστάσεις παρόλο που αυτή η Σουδηική μελωδί/μελαγχολία στις κιθάρες δεν κρύβεται με τίποτα. Ακούστε το πως ξεκινά το εκπληκτικό ''In Bitterness and Sorrow '' μεταδίδοντας παθιασμένα και μεταφέροντας την ηχητική καταστροφή με ένα τέτοιο τρόπο που τον δέχεσαι χωρίς αντίδραση από το πρώτο άκουσμα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να εναρμονίσεις τις συχνότητες των αυτιών σου με τις συγχορδίες των Crown of Thorns και όλα τα άλλα θα εκτελεστουν στον αυτόματο πιλότο.

Το  "The Black Heart"  ακούγεται εντελώς black metal με το γνωστό μινιμαλιστικό ήχο σε ελαφρώς πιο κατεβασμένες ταχύτητες. Πολύ διαφορετικό σε σχέση με τις συνθέσεις που προηγήθηκαν και όμως τόσο ταιριαστό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να λειτουργήσει σαν αρνί που ακολουθεί το κοπάδι. Το τραγούδι σκοτεινιάζει τα πάντα γύρω του και μάλιστα ακούμε τυμπανιστικές εκτελέσεις που θα ζήλευαν τα 3/4 του black metal με ορδές από riffs και μπάσο που θερίζει στρατηγικά. Λογικό μιας και μιλάμε για μια σύνθεση που χρεώνεται εξ ολοκλήρου στον μπασίστα Magnus Olsfelt και κάπου εδώ να αναφερθεί ότι αυτή η ποικιλομορφία οφείλεται και στο γεγονός ότι συνθετικά και στιχουργικά συμμετέχουν τέσσερα μέλη, σχεδόν πάντα με αποκλειστικές δημιουργίες. Το ''Eternal Death'' ακούγεται τεχνικό έχοντας πάντοτε αυτόν τον  Gothenburg ήχο.Δέκα σφοδρές επιθέσεις, ηχητικές και λεκτικές, οργισμένες, που σε μαστιγώνουν με αρμονικές συγχορδίες (The Serpent Garden ). Φροντίζουν ώστε κάθε σύνθεση να έχει ενδιαφέρον στην ολότητα της. Υπάρχουν τραγούδια που μέσα τους εμπεριέχονται άλλα, μικρότερα τραγούδια, εννοώντας διαφορετικές αλχημείες μέσα στο ίδιο καζάνι (Misery Speaks). Επικράτηση της σφαγής στο μεγαλύτερο μέρος με συχνές αυταπάτες μελωδίας. Και επειδή μονοδισκός σκοπός των συνθέσεων τους είναι αυτό που αναγράφουν οι ίδιοι''songs of Death shall kill the lies forever'', ο δίσκος κλείνει με το δεκάλεπτο ''Death of God''. Εδώ η ηχητική τους επίθεση σε κατασπαράσει ζωντανό, με όξινα φωνητικά και τυμπανοκρουσίες (από το πέμπτο λεπτό και μετά) που ανοίγει τις πύλες της Κολάσεως όσο πιο σαγηνευτικά γίνεται. Όχι με θόρυβο και Χάος αλλά με μουσικά δέλεαρ που δεν μπορείς να αντισταθείς.