Death Angel - The Ultra-Violence

Οι μεταλλάδες νιώθουν ότι μεταξύ τους υπάρχουν κοινοί δεσμοί αίματος. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει αλλά δεν παύει να νιώθουμε ότι κάτι μας ενώνει. Από την άλλη υπήρχαν και μεταλλάδες που όντως τους ένωναν τέτοιοι δεσμοί, συγγενικοί, όπως στην περίπτωση των Death Angel. Η πρώτη σύνθεση ξεκινά από τους συγγενείς Rob Cavestany (κιθάρες), Dennis Pepa (φωνή/μπάσο) και τον δεκάχρονο τότε Andy Galeon στα drums σαν Dark Theory. Το αλλάζουν σε Death Angel βλέποντας το συγκεκριμένο όνομα στο εξώφυλλο ενός βιβλίου. Μπαίνει και ο αδερφός Pepa (Gus) σε κιθάρες και οι πιτσιρικάδες (Φιλιπινέζοι) ξεκινούν να δημιουργούν τη δική τους μουσική και με αυτή τη σύνθεση κυκλοφορεί το πρώτο τους demo. Ο τραγουδιστής Mark Osegueda μπαίνει στο συγκρότημα το 1984 και η κλασσική σύνθεση των Death Angel είναι έτοιμη. Και άλλα demos, συμβόλαιο με Enigma και δυο δίσκους, τα ‘’ The Ultra-Violence’’ (1987) και ‘’Frolic Through The Park’’ (1988). Συμβόλαιο με την Geffen Records και το ‘’Act III’’ (1990) κάνει το όνομα της μπάντας πασίγνωστο. Ο Mark εγκαταλείπει τη μπάντα μετά από μια συναυλία στη Ιαπωνία και οι υπόλοιποι δημιουργούν τους The Organization (με πιο μέτρια αποτελέσματα). Μετά και από αυτούς κάποια μέλη συνέχισαν με τους Swarm σε πιο heavy metal ήχο, άξιο ακροάσεως. Επανασύνδεση το 2001  με 4/5 αυθεντικά μέλη που λιγόστεψαν στα δυο μέχρι σήμερα αλλά με αρκετούς δίσκους που είναι υψηλού επιπέδου και κρατάνε το όνομα των Death Angel με σεβασμό στο στόμα των απανταχού θρασάδων.

Ένα thrash metal monument που ξεκινά με τραγούδι που ονομάζεται ‘’Thrashers’’. Ok, τίποτα καλύτερο. Old school thrash metal που χρωστά πολλά στους Metallica, ειδικά τότε που ήταν ένα μάτσο πιτσιρίκα. Το ‘’ Thrashers’’ είναι μια σύνθεση του 1985 και μάλιστα στο συγκεκριμένο τραγούδι πίσω από το μικρόφωνο είναι ο Dennis (μαζί με τον Rob βέβαια). Οι κιθάρες στριγγλίζουν δυσοίωνα, οι ταχύτητες είναι υψηλές. Τα πάντα σφυρίζουν τριγύρω σου σαν σφαίρες με τρομερή επίδραση στον ακροατή. Μιλάμε για πρωτόγονο thrash που τραβά την ανηφόρα του για πάνω από επτά λεπτά χαρίζοντας μας καταδιωκτικές συγχορδίες και ρυθμούς. Μουσική για νύχτες που κανείς δεν μένει νηφάλιος. Μουσική για σβέρκους που δεν μένουν ακίνητοι ούτε λεπτό. Μουσική που λειτουργεί ως φρουρός και οδηγός  σε οτιδήποτε μας πασάρανε από τα 90ς και μετά σαν thrash metal χωρίς να είναι. Διότι στο  ‘’The Ultra-Violence’’ νιώθεις την εφηβική οργή να ξεχειλίζει, να παλαβώνει και να δημιουργεί παθιασμένη μουσική που τιθασεύει τις ορμές της.

Όλος ο δίσκος δεν είναι ανεξέλεγκτη αδρεναλίνη. Υπάρχουν σημεία που γίνονται πιο μελωδικοί όπως στο ρεφραιν του ‘’ Voracious Souls’’ που θυμίζει Overkill των δυο πρώτων δίσκων. Μπορεί να διαλύουν τα πάντα στο πέρασμα τους χάρη στο εκκωφαντικό τους μπάσο και γενικότερα στα έγχορδα  αλλά υπάρχει πρόγραμμα διάσωσης σε κάποιες φωνητικές μελωδίες. Έξαλλο παίξιμο από εξοργισμένους νεαρούς. Δεν στερούνται τεχνικής κατάρτισης αλλά προτιμούν γενικά το παίξιμο του ξυλοκόπου χωριάτη που κατέβηκε από το βουνό. Εξαπολυμένο ολοκαύτωμα στο ορχηστρικό ομώνυμο τραγούδι των δέκα λεπτών.  Πάντα μου έρχονται οι Possessed στο μυαλό, χωρίς να υπάρχει κάποια ηχητική ταύτιση τόσο, όσο η δημιουργία εφιαλτικής ατμόσφαιρας. Τρία σόλος (δυο από τον Rob και στη μέση του Gus) εκθειάζουν το είδος,  πλέκουν το εγκώμιο στις ικανότητες  τους και βουλώνουν το στόμα σε όσους θεωρούν ότι οι θρασάδες κιθαρίστες είναι από τους μετριότερους. Διαστολή του ματιού από από τις ακριβείς τομές που ανοίγουν τα riffs και τους ρυθμούς που ξεπροβάλλουν στο ‘’ Final Death’’.