Electric Sun ‎ - Earthquake

Ποιος είναι ο καλύτερος κιθαρίστας (ηλεκτρικής)  που έχει πατήσει στη Γη; Δεν ξέρω αν η απάντηση είναι ο Jimi Hentrix αλλά το πιθανότερο είναι να είναι. Αν το γενικεύσουμε και ρωτήσουμε για τους καλύτερους, τότε σίγουρα θα συγκαταλέγεται και αυτός  μέσα. Και δεν το λέω εγώ. Το λένε χιλιάδες κιθαρίστες από το 1970 και μετά, άγνωστοι και γνωστοί. Ένας από αυτούς είναι και ο Uli Jon Roth (ο σχεδιαστής της Sky Guitar και ιδρυτής της Sky Academy) και η αγάπη του ποτέ δεν κρύφτηκε, ιδιαίτερα στην  μουσική του καριέρα μετά τους Scoprions. O Roth έπαιξε και συνέβαλλε σε  σημαντικότατους δίσκους των 70ς για τους Scorpions αλλά  υπήρχαν μουσικές διαφορές με τους άλλους. Αυτό λύθηκε με τη φυγή του μετά το Tokyo Nights του 1978 και έτσι γεννήθηκαν οι Electric Sun.  Ήδη από το την εποχή των Scorpions ετοίμαζε το υλικό που αργότερα θα έμπαινε στο δικό του project. Μεγάλη συμβολή είχε και η γνωριμία του με την Γερμανίδα καλλιτέχνιδα Monika Dannemann στο Λονδίνο το 1976. Ο ένας επηρέαζε τον άλλο και ο 21χρονος τότε ψηλός ελευθέρωσε το μυαλό του καλλιτεχνικά μεγαλώνοντας τα ήδη διευρυμένα τα όρια του.  Σαν Electric Sun, κυκλοφόρησαν τρεις δίσκοι, από το 1979-1986, τα  ‘’Earthquake’’, ‘’ Fire Wind’’ και ‘’ Beyond The Astral Skies’’ οι οποίοι είναι αδιαμφισβήτητα εξαιρετικοί.

Το 1979 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των Electric Sun, το ‘’Earthquake’’. Πολύ διαφορετικό από τον ήχο και το παίξιμο του στους Scorpions. Σαν τρίο, ο ίδιος σαν τραγουδιστής μιας και δεν πρόλαβε να βρει κάποιον άλλο μέχρι τις ηχογραφήσεις και φυσικά κιθαρίστας, στο μπάσο ο Ule Ritgen ( στην αρχή τον βοηθούσε ο αδερφός του, Zeno Roth και στα drums ο Clive Edwards (αργότερα στους U.F.O. και Wild Horses). Αν και οι ηχογραφήσεις του ‘’Earthquake’’ ξεκίνησαν στο ‘’ Scorpio  Sound Studio’’ με μανατζαρέο τον αδερφό της Monika , o Uli δεν έμεινε καθόλου ευχαριστημένος με τον ήχο. Έτσι ακριβοπλήρωσαν το γνωστότατο Olympic Studios που είχε ηχογραφήσει και ο Hentrix για να συνεχιστεί σωστά η δουλειά (με τον ίδιο στη θέση του παραγωγού). Όσο για τα εικαστικά, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό από δουλειά της Monika…

Το μόνο αρνητικό που έχω ακούσει/διβάσει γι αυτό το δίσκο είναι τα φωνητικά του Uli. Ίσως να μην είναι τα καλυτερα που υπάρχουν όμως όλοι μας έτσι λατρέψαμε αυτό το δίσκο, με αυτή τη φωνή. Για τη μουσική τι να λέμε....Τέλεια.Ήδη από το ομώνυμο (με το όνομα της μπάντας) και εναρκτήριο τραγούδι , οι Hentrix επιρροές είναι έκδηλες. Ο μουστακαλής νιώθει ελεύθερος από τα’’ δεσμά’’ των Scorpions και το βροντοφωνάζει, μουσικά και (έμμεσα) στιχουργικά. Αν είμουν η κιθάρα του, θα του έκανα μύνηση για βιασμό πάντως. Συνέχεια με το πιο ατμοσφαίρικό ‘’ Lilac’’, με τον Uli να αφηγείται παρά να τραγουδά. Ο τόνος της κιθάρας είναι δραματικός και  συνθέτει μια ταξιάρικη ευδαιμονία με τους ήχους της. Τρίτο και καλύτερο του δίσκου το χιλιοακουσμένο στα δικά μου αυτιά ‘’ Burning Wheels Turning’’. Λατρεύω τις φωνητικές μελωδίες αυτού του τραγουδιού  (με Kabbalah θεματική) αλλά όλη η ομορφιά κρύβεται στα δεκάδες κανάλια επικοινωνίας που ανοίγονται με τα riffs του, με μελωδίες  να πηγαινοέρχονται ασταμάτητα από αυτές. Περίπλοκο σόλο, μια μαγευτική, χορευτική γιορτή των δακτύλων του πάνω στη ταστιέρα. Και επειδή το τέλειο δεν το χορταίνουμε ποτέ, συνεχίζει η σύνθεση όπως ξεκίνησε. Κιθαριστική περιγραφή της πραότητας στο Γερμανόφωνο ‘’Japan Dream’’ έχοντας ένα ελαφρώς Ανατολίτικο (Ιαπωνία μεριά) ρυθμό. Επιστροφή σε συγκλονιστικές στιγμές με το ‘’Sundown’’.  Hentrix παίξιμο, Roth χαρακτήρας και προσέγγιση. Ο τρόπος που γλιστούν οι νότες είναι ο ιδανικός τρόπος να ενεργοποιήσεις ένα ενεργό ανθρώπινο ηφαίστειο.  Ένα σύντομο ορχηστρικό ιντερλούδιο που μου θύμισε soundtrack για Γουέστερν  πριν ξεκινήσει το ‘’Still So Many Lives Away’’.  Μαγευτικά προκλητικός τρόπος παιξίματος πάνω στο όμορφο ρυθμό που δημιουργούν τα άλλα δυο μέλη της μπάντας. Το σολάρισμα του επικίνδυνο, εγχείριση ....ανοιχτού αυτιού. Σε κάποιους θα καταστραφούν/νεκρωθούν μετά το πέρας του. Κλείσιμο με το επικό,  ορχηστρικό δεκάλεπτο ομώνυμο του δίσκου που για τους περισσότερους και  θεωρείται η καλύτερη στιγμή. Στρίγγλισμα της κιθάρας από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Όσο σθμφωνικό γίνεται, γραμμένο το φθινόπωρο του 1977, δείχνει το μέλλον του παιξίματος του Roth. Υπερδραστήριο, φιλόδοξο, ατμοσφαιρικό, ψυχεδελικό σε στιγμές. Η κιθάρα χρησιμοποιείται σαν πολλαπλό όργανο και χύνει το δηλητήριο του σαν ερπετοειδές που αλλάζει άμεσα και γρήγορα πορεία αλλά τελικά επιτίθεται και δαγκώνει.  Εκπληκτικό το τραγούδι και ο δίσκος ολάκερος. Τον χάσαμε από τους Scorpions, τον κερδίσαμε σαν διαφορετική μουσική οντότητα.