Hyperion - Inundation

Ας θυμηθούμε λίγο από την Ελληνική μυθολογία με αφορμή μια Αυστραλέζικη, άγνωστη power/prog/speed metal. Ο Τιτάνας Υπερίων ήταν εκείνος που γέννησε με την σύζυγό του Ευρυφάεσσα, τον Ήλιο, τη Σελήνη και την Ηώ. Ίσως αναρωτηθείτε πως και μια μπάντα από την Αυστραλία διάλεξε το συγκεκριμένο όνομα. Έυκολη η απάντηση. Ο τραγουδιστής τους, Jim Georgeopoulos, έχει ελληνικότατες ρίζες και πολύ πιθανό να βάπτισε αυτός το συγκρότημα. Οι  Hyperion είναι μια μπάντα που έδρασε προ 30ετίας  και δυστυχώς  δεν κατάφερε να κάνει το όνομα τους γνωστό  παρά μόνο σε ελάχιστους ανθρώπους. Και επειδή εμείς λατρεύουμε να ανακαλύπτουμε χαμένα διαμαντάκια του παρελθόντος που να αξίξουν όμως τον χαρακτηρισμό και να μην είναι προιν παρελθοντολαγνείας, θα εξιχνιάσουμε το μυστικό που κρύβεται στο ντεμπούτο και μοναδικό ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, το ‘’ Inundation’’ που κυκλοφόρησε το 1994 από μια μικρή τοπική εταιρία. Είχαν προηγηθεί δυο ντέμος, 1991 και 1992 αντίστοιχα, με δυο από τα τραγούδια του δεύτερου να καταφέρνουν να πάρουν μια θέση και στο ντεμπούτο. Λίγο πιο πριν (1993) προστίθεται στη θέση των πλήκτρων η Lara Jorgacevic. Το 1996 κατάφεραν και έβγαλαν και ένα ep, το ‘’ Primal Storm’’ που είναι καταπληκτικό αν και σύντομο. Βασικά με αυτό το ep τους έμαθα και ενθουσιάστηκα και μετά εψαξα και βρήκα και τον ολοκληρωμένο δίσκο. Μικροί Θ....Τιτάνες. Το 1998 διαλύονται ενώ τον τραγουδιστή και τον ένα εκ των δυο κιθρίστων τους βρίσκουμε στους Chaingun που παίζουν όμως Southern Metal, καμιά σχέση με τον ήχο των Hyperion δηλαδή.

Τα δυο πρώτα τραγούδια του  ‘’Inundation’’ είναι και τα παλιότερα σαν συνθέσεις. Πιο άγουρες, πιο Powerάδικες κοιτώντας υπερατλαντικά. Η φωνή του Τζίμη θυμίζει πολλά από τα είδωλα μας και μας τροφοδοτεί με νοσταλγία για την συγκεκριμένη εποχη. Αρκετά υψηλές ταχύτητες, το λιωμένο μέταλλο δεν μένει στάσιμο αλλά χύνεται μέσα στα αυτιά μας σε μορφή κιθαριστικών μελωδιών. Κάποια πλήκτρα δίνουν επιπλέον ατμόσφαιρα και prog ήχο και ένα ανατολίτικο riff έρπεται ύπουλα και σε δωροδοκεί με το δώρο της μελωδίας. Η αντρική Σειρήνα ουρλιάζει, συνειδητές αλλαγές σε ρυθμούς, σολαρίσματα που ξελογιάζουν. Το ‘’The Kill’’  ξεκινά με κάτι που μου θύμισε στιγμιαία Metallica αλλά τάχιστα αλλάζει ρότα. Σε πιο progressive ηχοτόπια, με τρομερά γεμίσματα στα τύμπανα, υψισυχνα φωνητικά και μπάσο που μου ταράζει την ψυχή. Εδώ θα νιώσεται και το φάντασμα των Queenryche να ύπταται όπως κάθε μπάντα που έδρασε στα 90ς και αγάπησε το συγκεκριμένο ήχο.  Πανέμορφοι ήχοι ξεπηδούν απότομα σαν ελατήρια και σε χτυπάνε δυνατά χωρίς να είσαι ικανός να αντιδράσεις. Δουλεμένες και ποικίλες ενορχηστρώσεις, δελεαστικές σε κάθε δευτερόλεπτο που κυλάει.

Περνώντας στις νεότερες συνθέσεις, βλέπουμε ένα πιο μελωδικό πρόσωπο αλλά εξίσου ταιριαστό και θελκτικό. Αρμονίες υφαίνονται σαγηνεύοντας τον ακροατή. Το μυαλό βυθίζεται στην ηχητική ομορφιά του ‘’ Stay Gold’’  και οι στίχοι του μας τροφοδοτούν με ερωτήσεις. Αγαπημένος ύμνος. Ακολουθεί ενα σπινταριστό κομμάτι (Power) που φέρνει προς Ευρώπη (όπως και το ‘’ Sundance’’) μεριά πριν μπει το ήρεμο του δίσκου (Autumn). Βαρύτερο από θέμα ατμόσφαιρας, το αρχικό riff σε γονατίζει με τον όγκο του παρόλο που τα φωνητικά παραμένουν γλυκόπικρα. Κάποιες σκιές τραγωδίας σκοτεινιάζουν τη σύνθεση και ακούγεται αρκετά μελαγχολικό χωρίς να μιζεριάζει στιγμή. Το συνθετικό ζενίθ συνεχίζεται με το ‘’ Heartland’’. Δημιουργική πανδαισία, φέρνει νοσταλγία στο πόσο συναίσθημα περιείχαν κάποιες κυκλοφορίες μέσα στη μουσική τους. Εξορίζουν οτιδήποτε ανούσιο και παρείσακτο και φιλοξενούν οποιαδήποτε αρμονία ταιριάζει στο ηχητικό τους κάστρο. Το δεκάλεπτο ομώνυμο κλείνει το δίσκο συνταιριάζοντας την US Power/Prog φύση του με την Ευρωπαική speed επιθετικότητα του, τυλιγμένο πάντοτε στην Αυστραλέζικη αγκαλιά της μοναδικότητας. Και όταν ένα τραγούδι είναι εμπνευσμένο, δεν ζαρώνει, δεν τσαλακώνει από το χρόνο. Έτσι και εδώ, δυομιση δεκαετίες μετά, ο δίσκο είναι πραγματικό χρυσάφι.Φωλιασμένο στο χρόνο, μπες στο χρονοντούλαπο και ξέθαψε το.